De dwangbuis

Op zoek naar verlichting in de donkere dagen wil ik ’s avonds lekker op de bank ploffen om televisie te kijken maar ik kan mijn afstandsbediening nergens vinden. Nadat ik deze bij de stereo vandaan haal, schep ik het licht. Slaafs volgt het toestel mijn aanwijzingen. Als gevolg van de horizontale programmering wijs ik goddeloos reclame na reclame af. Maar wie heeft wie nu werkelijk in de hand? Informatie van een beter niveau verwacht ik momenteel niet, dus ik kan maar beter even naar mijn eigen gezeik luisteren. Het beeld van de geliefde kijkdoos mag dan wel steeds breder worden, een overgroot deel van het programma-aanbod lijkt mijn ideeën alleen maar te vernauwen tot een beangstigend hokjesgeest. Wat valt er eigenlijk nog te zien? Vaak is het enkel banaal amusement.

Neem bijvoorbeeld een ‘lover’ die het lef heeft verloren zijn gevoel in de intimiteit te tonen, waardoor hij zijn vriendin laat nemen door big brother. Of pak een TBS’er en laat hem samen met andere Tokkies een villa uitwonen waarna hij, de rest van zijn leven, in een uitgeleefd hok kan verblijven. En de volgende dag kakelt iedereen erover.

Het slijpen van de geest is er ook niet echt bij. Als paddestoelen rijzen de spelletjesprogramma’s weliswaar uit mijn beeldscherm het najaarsseizoen, het niveau van de vragen geeft mij het idee dat de makers ervan zich richten op mensen die niet sporen, potentieloos dus. En naar de nationale balsport met zes letters kijk ik ook niet meer. Want daar ben ik, door de bank genomen, eenentwintig jaar te jong voor.

Toch moet er iets zijn waardoor ik door de tv geboeid ben. Ik verdenk de mediamagnaten er daarom ook van dat zij hypnotiserende straling met een verslavende werking uitzenden. Want vaker dan me lief is, zit ik toch aan de buis gekluisterd.