Het is al eind oktober, maar toch is het nog heerlijk hier in de zon. Ik zit op het beschutte terras achter in Oma’s tuin en ik denk aan gisteravond. Met een gelukzalige blik in mijn ogen kijk ik over het nog frisgroene gazon. Verderop, achter de weilanden, zie ik de contouren van ons dorp aan de horizon. Flarden geluid van kerkklokken roepen de gelovigen uit de omtrek op voor de zondagsdienst. Daar komt Oma met een kom dampende tomatensoep. Zelfgemaakte, de lekkerste die er is.
“Asjeblieft jongen, eet maar lekker op.” Ze zet de kom voor mij op de houten tuintafel.
“Had je een leuk verjaardagsfeest gisteravond?”
“Ja Oma, het was heel erg leuk.”
“En?, heb je mooie cadeaus gehad?”
Met een dromerige glimlach op mijn gezicht kijk ik haar tevreden aan.
“Hmm hmm.” Ik zou mijn grote geluk wel met haar willen delen, maar dat kan niet.

Pa en Ma zijn naar de film en komen pas na tweeën thuis. Tenminste, dat hebben ze mij beloofd. De gordijnen zijn gesloten. Overal in de huiskamer knipperen gekleurde lampjes. Er is zelfs een echte mistmachine, meegenomen door een vriend die DJ is. Geroutineerd rijgt hij de stampende dansmuziek aan elkaar. Volle asbakken, lege en volle glazen fris en bier staan overal en chips kraakt onder mijn schoenen. Vrienden en vrienden van vrienden deinen, krioelen, lachen en schreeuwen door elkaar. Plotseling voel ik een paar handen voor mijn ogen van iemand die achter mij staat. Ik trek ze omlaag en als ik omdraai kijk ik in een lachend gezicht en een paar prachtige blauwe ogen. ‘Marleen’.
Ik heb haar een paar weken geleden voor het eerst ontmoet. Ze viel me op, met haar wapperende blonde lokken en lange witte benen handbalde zij de sterretjes voor mijn ogen. Fanatiek en gedreven scoorde zij het ene na het andere doelpunt. Ik was meteen verkocht.

Ze pakt mijn hand en trekt mij slalommend door de feestende meute heen de hal in, dan de trap op en rechtstreeks naar mijn slaapkamer.
“Gefeliciteerd met je zestiende verjaardag,” zegt ze, en wurmt iets uit de zak van haar, strak om de kont zittende, spijkerbroek. Triomfantelijk houd ze een héél klein pakje voor mijn neus. Het is smal en dun, misschien maar een centimeter of vijf lang. Er zit een mooi glimmend blauw papiertje om en een gouden strikje.
“Hier, voor jou.” Ze lacht en haar ogen glinsteren. Ik zie haar hoektandjes, die zijn net iets langer dan de rest van haar gebit. Schattig, mijn lieve blonde Dracula.

Een beetje verlegen en onzeker pak ik het aan. Nieuwsgierig knijp ik er eerst voorzichtig in. Mijn hart maakt huppelsprongetjes en het bloed stijgt naar mijn hoofd. Tussen mijn duim en wijsvingers kan ik het bewegen. Het is een rubberachtige ovale ring.
Ze streelt mijn wang en ik durf haar niet meer aan te kijken.
“Wat lief, je bloost,” zegt ze en terwijl haar handen voorzichtig over mijn lijf naar benden glijden,
“kom op joh, pak eens uit en trek hem eens aan,”
“kijken of hij past.”

Categorieën: Liefde

23 reacties

FatTree · 14 november 2007 op 14:16

Wat een leuke column Lagarto, die momenten in je jeugd vergeet je nooit meer!

Ik had wel een beetje moeite met het omschakelen van de tijd ná de verjaardag en op de verjaardag zelf. Het is in het begin niet duidelijk dat dit gebeurt.

Verder erg leuk, en overigens nog gefeliciteerd met je verjaardag vandit jaar he, ik vraag maar niet wat je dit jaar hebt gehad 🙂

Beryl · 14 november 2007 op 14:26

Wat leuk, dus je bent dit jaar zeventien geworden?! 😀

Sjeeje, zestien. Lijkt een leven geleden…
Heerlijk om af en toe even terug te gaan in de tijd.

Genoten dus weer van je column, Lagarto!

arta · 14 november 2007 op 14:40

Heerlijke nostalgische column!
🙂
Geweldige uitsmijter!

lisa-marie · 14 november 2007 op 16:26

Mooie cloumn 😀
En er zijn van die dingen die je niet met je oma kan delen. Maar wel een sfeervol intro met de dampende kop tomatensoep, zag het helemaal voor mij.

SIMBA · 14 november 2007 op 19:16

[quote]“kijken of hij past.”[/quote]
En? Pastte hij? 😀

DreamOn · 14 november 2007 op 19:42

Leuke en lieve column, Lagarto.
Ik struikelde alleen over Oma, Pa en Ma. Dat hoeft namelijk niet met hoofdletters!

@SIMBA: Foei! Pas tt e hij? Met één t jongedame! 😉

SIMBA · 14 november 2007 op 20:27

Het is maar een typfoutje DO :oeps: niet zo mopperen 😥
Maar leuk dat je me “jongedame” noemt 😆

DreamOn · 14 november 2007 op 20:46

@SIMBA: Dat ben je toch ook? Begin veertig, net als ik…wij zijn twee jongedames! 😀

En het tiepfaudjuh is je vergeven…. 😉

Anne · 14 november 2007 op 21:13

Een pessarium of een condoom, that’s the question.

Nee hoor, en als dat wel een vraag is is dat helemaal niet erg, het is een leuke uitsmijter.
Plezierig beschreven herinnering. Een kleine opmerking: Ik val over perspectiefwisseling die ik op de desbetreffende plek niet passend vind: die gelukzalige blik in je ogen is alleen voor een ander zichtbaar, tenzij jij ter plekke in de spiegel kijkt.
Maar, leuk verhaal.

pepe · 14 november 2007 op 21:16

😉
Leuk om te lezen over een jongere Lagarto.

pally · 14 november 2007 op 22:53

Heel mooi beschreven, je jeugdherinnering van een cruciaal moment, Lagarto!
De titel vind ik wat minder, die is al een paar keer langsgekomen bij CX.
Maar ja, het was wel jouw eerste keer natuurlijk… 😀

groet van pally

Ineke · 14 november 2007 op 23:51

Erg leuk en beeldend geschreven. Ik zie de jonge Lagarto helemaal voor mij op zijn 16e verjaardag.

KawaSutra · 15 november 2007 op 02:20

Haha, prachtig verhaal met een perfect slot. Logisch toch dat je de eerste keer nooit vergeet?

lagarto · 15 november 2007 op 07:48

Wat denk jij SLIMBA !

lagarto · 15 november 2007 op 07:49

Bedankt Do. Dat wist ik niet, weer iets geleerd.
Hoeft niet? mag het toch wel dan?

lagarto · 15 november 2007 op 07:52

Met een gelukzalig gevoel kijk ik…enz.
Bedoel je zo Anne? Kan dat wel?
Tjeetje ik leer steeds meer. Thankxx.

lagarto · 15 november 2007 op 08:24

“Mijn eerste keer.”
Jaah, die titel is beter en kan nooit eerder langs gekomen zijn op CX,
want dat is er maar 1 en die is alleen van mij.
Bedankt pal!

Kees Schilder · 15 november 2007 op 10:42

Pracht column.

weathergir · 15 november 2007 op 11:13

Heerlijke column…

Anne · 15 november 2007 op 12:59

Inderdaad Lagarto, “met een gelukzalig gevoel” vind ik wel correct. Maar ik zou nog een stapje verder willen gaan. Je hele eerste alinea vertelt mij al prima hoe jij je voelt op dat moment, door de zorgvuldige schakeringen en groeperingen van je observaties. Het noemen, daar bovenop, van dat gevoel, ontneemt mij als lezer vervolgens de vrijheid om het stukje op mijn eigen manier in te vullen.

Het is een paradox: ik vermoed dat je juist met die extra informatie de lezer meer op je huid wilde trekken, maar bij mij is het tegenovergestelde dan het gevolg. Ik word er minder bij betrokken, zodat het stukje niet lang zal blijven hangen.

Bij films, om maar een verduidelijkende dwarsstraat in te gaan, is het precies zo. Het mooiste vind ik de films met zo min mogelijk aan de zijlijn gegeven, overbodig commentaar over het welzijn en de gesteldheid van de karakters. Een voorbeeld van een film die mij mijn hele leven zal bijblijven is de Italiaanse film Chaos. Een stukje daarin handelt over een moeder met haar twee of drie kinderen die met een roeibootje vanuit Italie naar Malta varen. Onderweg stoppen ze bij een vulkanisch eiland, waar vooral het meisje zich verliest in van de helling naar beneden glijden. Daarna vertrekken ze weer. Einde verhaal. Het lijkt enorm kaal verteld, maar zit zo boordevol ongelofelijk sterke beelden, dat het een enorme kracht heeft. Ik zal die film nooit vergeten.

Ik wil maar zeggen, vertrouw op de werking van je pen, niet op je emoties. Dat zit vanzelf wel goed. Scherp je blik.

Mup · 15 november 2007 op 13:52

:wave:

Groet Mup.

Li · 16 november 2007 op 00:54

Genoten!

Prlwytskovsky · 24 november 2007 op 09:30

[quote]gedreven scoorde zij het ene na het andere doelpunt[/quote]

Even tussen ons: heb jij nu een punt gescoord?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder