Mijn zintuigen zijn er eerder dan ik. De gang ruikt nog steeds naar oud vocht en vers linoleum. En de slechte akoestiek gooit die tientallen kinderkeeltjes van weleer weer op één hoop. Als ik nu omkeer, zou iemand mij dan missen? Ik verman mijzelf en loop naar de gekrompen deur verderop. ‘1976’, vermeldt de pijl bij de ingang. Hier moet het dus zijn.
Bij binnenkomst blijkt het een plastic bordjesreünie met pepsels in bekers te zijn. Zo laconiek mogelijk meng ik mij in het jeugdsentiment. Vier handen en een zoen, van weet ik veel wie, verder, sta ik oog in oog met een vrouw die mij wil omhelzen. Na de arm-klem trekt ze haar hoofd terug en kust mij uiterst voorzichtig op mijn mond. Twee omstaande dames reageren alsof ze een weddenschap hadden staan op dit rendez-voustje.
Voor situaties als deze wilde ik net nog omkeren. Namen en gezichten, vraag mij er niet naar. Daarnaast zijn gehoor en reuk de slechtste raadgevers, 40 jaar na dato. Die zitten al in de bus naar huis. Mij achterlatend in de armen van deze vrouw.
Onverwacht maakt die een kopstotende schijnbeweging naar mijn mond. Het voelt alsof ze me wakker kust. Met een wijsvinger duwt ze haar bovenlip omhoog. Ze mist een hoekje uit haar voortand. Als in een zwartwitfilm met strepen zie ik twee kinderen voorovergebogen met een hand voor hun mond op het schoolplein staan.
‘Nathalie?’, vraag ik haar. De moeder van al mijn vriendinnen. Mijn eerste kus op de lippen, maar nog niet wetend hoe, dus ga je er vol in. Het ketsende glazuur maakte het niet wat ik er van verwacht had. Van onder mijn bovenlip toon ik haar mijn ontbrekende hoekje. Even zijn we weer twee kinderen die elkaar hun overwinning laten zien.
‘Ja, precies’, zegt ze. ‘Die!’
11 reacties
Spencer · 7 september 2014 op 11:34
:yes:
trawant · 7 september 2014 op 12:50
Mooi, had zo maar kunnen gebeuren. Zie het voor me.
De melktandjes waren dus al vervangen.
troubadour · 7 september 2014 op 13:36
Jammer, ik zat op een jongensschool, bij ons draaide het om hele tanden (1957) en zwaar beplaste wc’s. Je brengt het geur- en het geluidselement er in. Leuk, ik ruik thans mijn klas, vooral het gymnastieklokaal. En hoor honderden klompjes.
Meralixe · 7 september 2014 op 14:02
Wat zal ………………………….. daar van zeggen? :-))
Pierken · 8 september 2014 op 18:16
https://www.youtube.com/watch?v=oxWYQ-bTVOM
denk ik, Meralixe 😉
Mien · 7 september 2014 op 21:52
Jouw column brengt emoties in volle omgang terug. De lagere school leeftijd staat er ook bol van. En zeker de herinnering eraan. Van de geuren en de kleuren. Dat geef je hier mooi weer. Ik mis alleen een beetje de Pierkensaus. Zou dat door de beperkingen in de opdracht komen? Je kunt het natuurlijk als winst beschouwen. Kortom, voor mij een andere inkijk op Pierken.
Ferrara · 8 september 2014 op 10:32
Graag gelezen, Pierken. Alleen al de aanvangszin
‘Mijn zintuigen zijn er eerder dan ik.’
evil-ine · 8 september 2014 op 13:28
Fijn stukje. Zintuiglijk kraakhelder, dat is knap. Geurherinnering is iets intens dat je hier goed hebt weergegeven.
arta · 8 september 2014 op 16:07
Heel leuk!
In plaats van bloedbroeders, missende, niet roestende, hoekjes-vriendjes! 😉
Pierken · 8 september 2014 op 18:05
Bedankt voor jullie reacties :yes: ! Goed initiatief die ‘uitdaging v.d. maand’. Voegt wat mij betreft weer een nieuwe dimensie toe aan alle mogelijkheden die we al hadden hier.
pally · 10 september 2014 op 23:15
Heel erg leuk, Pierken, deze!