De eindstreep

Hij gaat dood hoor ik mijn moeder aan de andere kant van de lijn zeggen. Ja natuurlijk gaat hij dood, we gaan allemaal dood, vroeger of later, ooit gaan we dood. De een wat eerder dan de ander maar het is nog steeds wel de enige zekerheid die we hebben in ons leven.
Een van de twee zekerheden waar we op kunnen bouwen. We worden geboren en we gaan dood. Simpel. Of is het niet zo simpel. Tussen die geboorte en de dood zit immers een weg die we zo goed mogelijk willen begaan, althans de meesten onder ons. Sommigen hebben er geen enkele moeite mee om zo af en toe naast het pad te lopen en er dientengevolge een grote klerezooi van te maken.

Niet mijn vader, die is, voorzover ik weet, altijd keurig binnen de lijnen van het pad blijven lopen. Hij heeft ons goed afgeleverd, zijn leven lang hard gewerkt, was tot aan zijn hersenbloeding, nu acht jaar geleden een sportief mens, altijd bezig, bijna iedere dag vrolijk en stond altijd voor iedereen klaar, gevraag of ongevraagd.

Nu gaat dat niet meer. De hersenbloeding heeft roet in het eten gegooid en is er mede debet aan dat hij nu wankelend over het pad loopt, met mijn moeder aan zijn zijde. Dag en nacht staat ze voor hem klaar.

Toch gaat hij dood, dat weet ik ook wel. Sinds een jaar heeft hij er een vorm van kanker bij gekregen die ongeneeslijk is. Geen chemo die hier tegen op gewassen is. Bestraling is niet mogelijk. Heel erg langzaam zien we hem achteruit gaan. Het enige wat nog rest zijn Epo-injecties.

Wrang, denk ik, wanneer mijn moeder dit vertelt. Epo, is dat niet het verboden middel dat bij de renners van de Tour voor een vroegtijdige eliminatie zorgt. Juist dat middel moet hem, een fervent aanhanger van de Tour, in leven houden.
Natuurlijk herinner ik me nog die keer dat we onze gehele zomervakantie om de Tour heen planden. Dat kon makkelijk.

Als trotse eigenaar van een huisje dicht bij de Alp d’Huez was het vrij eenvoudig om de vakantie zo in te richten dat het passeren van de berg door honderden wiebelende billen samenviel met ons verblijf daar. Als een kind zo blij was hij die avond dat hij getuige had mogen zijn van een van de grootste krachtsinspanningen die op sportgebied wordt geleverd.

En juist die krachtinspanning mag hij nu, mede dank zij deze epo injecties ook leveren. Niet om de top te bereiken maar om de eindstreep te bereiken.

De eindstreep die van de heren van de Tour niet dichtbij genoeg kan zijn en wat ons betreft nog heel ver weg mag blijven.