De exorcist

Jaren geleden ben ik tien jaar lang ongelukkig getrouwd geweest met een buitenlandse vrouw. Ze woonde nog niet lang bij mij toen ze met het idee kwam dat ons huis gezegend moest worden door een katholieke priester. Dat was in haar geboorteland de gewoonte, zei ze. Dus op een middag om een uur of half twee belde mijn vrouw de pastoor van de katholieke kerk om te vragen of hij kon komen om ons huis te zegenen… De man vloekte aan de telefoon nog net niet, maar het eerste wat hij zei op geërgerde toon was, dat zij hem nooit meer om deze tijd mocht opbellen, want dan deed hij altijd zijn middagdutje. Daar had hij wel gelijk in, want hij was een man van ongeveer zeventig jaar en dat is in de regel wel een leeftijd dat een mens moe en der dagen zat is en het rustig aan wil doen. De volgende dag moesten wij eerst maar eens bij hem komen om vier uur, zei hij.

Toen wij daar kwamen in de pastorie, was het eerste wat mij opviel in zijn kamer een vrij groot schilderij van een halfnaakte negerin. Ze had indrukwekkende borsten en een laag uitgesneden bloesje, dat verwacht je niet bij een pastoor. Hij bleek een boeiende prater en al gauw vertelde hij dat hij jarenlang missionaris geweest was in Afrika, welk land precies weet ik niet meer. En ook wat hij nog meer vertelde, ben ik jammer genoeg grotendeels vergeten. Alleen weet ik nog dat hij wel drie keer zei, dat hij Afrika zo miste en dat zijn hart in Afrika lag. Dat wil ik wel geloven, dacht ik, toen ik nog eens naar die prachtige zwarte vrouw keek. Ze straalde zoveel warmte uit, dat je zowat in brand vloog. Hoewel het door God verboden was, zal de pastoor vast wel eens wat gehad hebben met zo’n negerin en wie zou hem dat kwalijk nemen? Als onze lieve heer het niet goed vindt, dan had hij het maar niet zo lekker moeten maken.

De volgende week kwam hij bij ons om het huis te zegenen. Hij zei wat gebeden op en wij stonden er eerbiedig met gevouwen handen en gebogen hoofd bij, alsof wij diepgelovige mensen waren. In zekere zin ben ik dat ook wel, hoewel ik al vele jaren nooit meer in een kerk kom. Hij had ook een wijwaterkwast bij zich. Het was niet zoals in de kerk een emmer met water en een kwast, maar een soort kwast met een reservoir waar het wijwater al in zat. Dat was wel handig, ook in de katholieke kerk heeft de technische vooruitgang niet stilgestaan. Zo konden de priesters overal rondgaan met hun zegeningen zonder dat ze met een emmer en kwast moesten slepen. De pastoor was bij ons gekomen op de fiets en ik had het sneu gevonden als hij met die emmer met wijwater aan het stuur had moeten fietsen.

Toen hij klaar was met zijn gebeden en wij Amen hadden gezegd, was hij niet zuinig met zijn zegeningen. Hij zal wel gedacht hebben: ‘Ik ben hier nu, dan moet ik mijn werk ook grondig doen.’ Hij haalde flink uit en liet zijn volautomatische wijwaterkwast alle hoeken van de kamer zien. Ik vond ook wel dat hij geen half werk moest afleveren, maar het was nu ook weer niet de bedoeling dat hij twee posters aan de muur, die niet achter glas hingen, nat spatte. Ik heb er natuurlijk niks van gezegd, maar ik dacht wel: ‘Gelukkig hoeft deze grappenmakerij niet elk jaar.’

Jammer genoeg heeft de zegening van ons huis niet veel geholpen. We hebben er nog jaren gewoond en hadden ongeveer vijf van de zeven dagen per week ruzie. Als er een prijs bestond voor het slechtste huwelijk van het jaar, dan hadden wij hem met vlag en wimpel gewonnen.