De gelogen waarheid

“Het is een donkertje hè? héél anders dan die andere jongens van je,” merkt onze nieuwe buurvrouw op. “Tja, als ik niet beter weet zou ik zelf ook denken dat het er een van het zigeunerkamp is,” antwoord mijn moeder. Ze duwt mij voor zich uit de stoep op, ze heeft wel zin in een praatje en zet haar zware boodschappentas even naast zich neer. “Je kunt hem ook van alles aantrekken. Al is het een vuilniszak, het maakt niets uit, hem staat alles goed.” De buurvrouw stopt even met het soppen van haar voordeur, met witte knokkels wringt ze de doek tot de laatste zwarte druppels boven de emmer uit. “Haha, een echt vuilnisbakkenrasje dus.” Mijn moeder maakte onze kleding vroeger zelf. Zo had ze voor mij eens van haar afgedankte zwarte nepbontjas een kort broekje gemaakt. Midden op het plein van de kleuterschool liet ik vol trots iedereen om de beurt even aan mijn (b)(k)ontje voelen. Pas jaren later zal ik begrijpen dat het niet belangrijk is, of er toe doet wat je aan hebt, maar dat het alles te maken heeft met het gezicht dat je erbij trekt, je optreden, de show die je er van maakt. Als een echt haantje de voorste sta ik met mijn neus overal bovenop en ook graag in het middelpunt van de belangstelling. In gezelschap heb ik het hoogste woord. Ik verander de werkelijkheid, maak van een mug een olifant of als het moet een zilveren blouse van een grijze vuilniszak. Ik hutsel de zaken door elkaar en als mij dat beter uit komt wissel ik met gemak de volgorde van de gebeurtenissen om. Soms weet ik zelf niet meer welke versie de originele is. Dat alles natuurlijk alleen maar voor een goede zaak, namelijk het effect dat een handje helpen van de waarheid aan schoonheid en aandacht met zich meebrengt.

“Die jongen liegt zo,” hoorde ik mijn moeder ten einde raad eens klagen tegen oma. “Ach welnee, maak je toch geen zorgen, dat is geen liegen, hij heeft gewoon veel fantasie.”
Ik kijk naar boven en knipoog naar de hemel. “En zo is het oma.”

De laatste tijd merk ik steeds vaker dat er meer zijn er zoals ik. Wij zijn makers, wij zetten de wereld naar onze hand, proberen haar een beetje leuker te maken en scheppen zo ongelogen een in onze ogen nieuwe fantastische werkelijkheid. Dat is wat wij doen, wij hebben een taak, een opdracht als het ware. Dus lotgenoten, schrijvers en krabbelaars, niks writersbloq, droogstaan, gebrek aan tijd of inspiratie. Gewoon niet zeuren. Ik zeg: “kom op, zet je ogen en je oren open, pak je pen en papier, maak de wereld mooier en ga tekeer.”