De Grijns van Kim…

Gatverdamme, ik kijk in de spiegel en probeer mijn mondhoeken naar beneden te dwingen. Het lukt niet. Alsof de cynische blik die ik altijd met me meedraag gewoon verdwenen is. De achterlijke grijns is gewoon niet van mijn gezicht af te meppen en ik besef me dat ik precies lijk op een van de mensen waar ik altijd zo’n hekel aan heb gehad… Zo kan ik dus echt de deur niet uit. Iedereen zou het door hebben. De positieve energie die ik uitstraal na mijn avontuurtje van vannacht is niet te missen. Ik kijk nog een keer in de spiegel. Nee, hij zit er echt. Grijns van oor tot oor in combinatie met een heel erg aanwezige aftersex-glow. Geweldig… maar niet heus.
Zuchtend draai ik me om en stap de douche in. Onder de warme waterstraal laat ik glimlachend de beelden van de afgelopen avond nog even passeren. De kopjes thee, de gesprekken, de spanning die zich langzaam maar zeker opbouwt. De explosie van lust.
Stiekem kijk ik even naar het moment dat het zaadje geplant werd. Het zaadje dat in een nacht tijd uitgegroeid is tot heftige vlinders die niet van ophouden weten. Wanneer was dat ook weer? Oja, toen hij me de eerste zoen gaf. In de gang van zijn huis. Aan de muur achter me foto’s van zijn kinderen en ex. Ik doe alsof ik het niet zie.
Nog nadruppelend gluur ik op mijn telefoon. Nog steeds niks. Stel je niet zo aan, Kim. Het was lekker, maar daar blijft het bij. Hij heeft nog teveel issues met zijn ex. Maar hoe vaak ik dat ook tegen mezelf zeg, het werkt niet.
De cynische, altijd-op-zoek-naar-de-volgende, nee-ik-blijf-niet-slapen, ik-geloof-niet-in-ware-liefde-Kim, heeft plaats moeten maken voor een slappe trut die om de 30 seconden op haar gsm kijkt in de hoop op een berichtje. Hallo! Realitycheck! Wil de mevrouw in de handdoek zo vriendelijk zijn gelijk weer op Aarde te landen?! Hoe kan het nou ineens zo… Waarom heb ik nooit… Wat is er allemaal..What the fuck? Verdwaasd sta ik in mijn badkamer. Het is negen en een half uur geleden dat ik bij hem weg ging. Hij zei toch dat hij zou bellen? Zou het voor hem gewoon een one-night-stand geweeest zijn? Aaaaaarrrgghh!!! En daarom heb ik dus zo’n hekel aan verliefde mensen. Realiteitszin en logica zijn ver te zoeken. Ze lopen de hele dag versuft rond, het zijn net zombie’s. En het enige waar ze onophoudelijk over praten is het object van hun affectie. Vre-se-lijk!
Ik doe het niet. Vergeet het maar. Boos zet ik de haarborstel in mijn haren en begin verwoed te borstelen. Het is toch een eikel. Wat moet ik nou met hem? Met zijn irritante lachje, bah.
Ik kijk in de spiegel en zie dat de grijns plaats heeft gemaakt voor een bekend gezicht. Mooi zo. Dat is stukken beter. Pfff, who needs a guy? Ik niet dus. Ik kan zelf een band verwisselen, ik ben niet hulpeloos als er een lamp vervangen moet worden en als ik wil knuffelen heb ik twee katten die graag op schoot kruipen. Grimmig kijk ik in de spiegel. Als je maar niet denkt dat ik jou ga bellen, klootzak.
Ik kleed me aan en wandel de trap af. Dertien treden. Bij elke trede die ik met mijn zwarte pumps aanraak, scheld ik hem uit.
Terwijl ik de keuken inloop kijk ik stiekem naar de weerspiegeling in de roestvrijstalen koelkastdeur. Ik zie een lange slanke meid. Je ziet er hartstikke goed uit. Veel te goed voor die sukkel, herhaal ik weer.
Ik mik een bak koffie naar binnen en grijp in een beweging mijn autosleutels en mobieltje van tafel. Terwijl ik naar de achterdeur loop pak ik met mijn vrije hand mijn verkoopmap en handtas en zo balancerend duw ik met een welgemikte schop de deur in het slot. Zo, en nu ga ik de hele dag niet meer aan hem denken.
Als ik de auto start hoor ik opeens iets. Piep-piep. Rem erop, motor uit en binnen 4 seconden lig ik heel erg onelegant ergens tussen de bestuurdersstoel en achterbank. In mijn hand ligt een mobieltje met een net geopend smsje.

Hey heerlijkerd, je was fantastisch. Zie ik je vanavond? Mis je. Lieve lange zoen.

Shit. Ik voel hem omhoogborrelen en ik kan niks doen om hem tegen te houden. De grijns is terug, en groter dan ooit…