De grote boodschap

De moderne smeekbede om de gunst van de consument, beter bekend onder de naam reclame, begint mij steeds vaker de keel uit te hangen. Doorsnee grijze muis gezinnetjes weten mij telkens weer te overtuigen dat ik in het verleden versneden snuif heb gekocht, omdat hun aangeprezen wasmiddel nu vele malen beter is. Minstens net zo erg is het reclamebeleid. Als ik hier van beleid mag spreken tenminste. Angstvallig worden reclame-uitingen over sterke drank en tabak van de buis geweerd, Terwijl we wel zien en horen hoe onze lening vele malen goedkoper kan. En hoe makkelijk het wel niet is om een lening af te sluiten. De reden hiervoor? Sterke drank en tabak zouden schadelijk zijn voor de volksgezondheid! De doelgroep van de ene soort reclames probeert in ieder geval nog te genieten van de geneugten des levens. De doelgroep van andere reclames stort zich in een torenhoge schuld omdat ze toevallig met een iets te grote schoenmaat geboren is. Alsof de zorgen, die de aflossing van een lening met zich meebrengt, geen gevaar voor de samenleving kunnen vormen? Ik denk dat deze reclames minstens zo schadelijk kunnen zijn. Wanneer de lener zich ineens realiseert dat de laatste verhoging van zijn hypotheek toch net een brug te ver is. De emotionele druk, die de aflossing met zich meebrengt, is niet meer in evenwicht met de rationele ‘greed’ van het hebben hebben hebben. Gevolg: de lener ziet geen uitweg meer, gooit zich voor de trein en komt om het leven. Dom? Nee asociaal! Naast het feit dat hij het met zijn eigen leven moet bekopen, zorgt hij voor een x aantal gewonden en een treinmachinist die uiteindelijk in de WW beland. Omdat hij het trauma, dat hij aan dit incident heeft opgelopen, niet heeft kunnen verwerken. Gevolg: de financiële terugval van de machinist zorgt ervoor dat hij moet gaan lenen. Hij was tenslotte toch gewend aan een bepaalde welvaartsstand die hij niet kon opgeven. Hiermee zijn we uitgekomen op de ons aller bekende vieze cirkel. Nee hoor, geef mij dan maar iemand die genietend van zijn sigaret zich van de stress aan de kanker rookt. Of een laveloze dronkelap die zijn problemen verdrinkt en zijn lever vergall en galld.

Tja, ik draaf weer een beetje door en weet dat een commerciële samenleving helaas niet zonder reclame-uitingen kan. Alleen de mate waarin wij hiermee worden overspoeld, mag beduidend minder. Je kan je kont niet keren of je rijdt alweer tegen een billboard aan, omdat de aandacht even van het verkeer was afgeleid. En ’s avonds op de bank kan je niet langer dan één kwartier rustig zitten totdat er weer een of andere schreeuwer via jou beeldbuis bepaald wat jij moet hebben. En alsof dit nog niet voldoende is, krijg ik als een ware mega-tsunamie een stortvloed aan reclameboodschappen mijn brievenbus binnengeschoven in de vorm van een hectare gekapt bos. Te eigenwijs om een onesthetisch uitziend NEE|NEE stickertje op mijn brievenbus te plaatsen, heb ik dan nu wel eindelijk een toepassing gevonden voor het laatstgenoemde media(k)anaal. Inderdaad, voor de grote boodschap.