In een, licht gekleurde eikenhouten,stoel op een gebloemde kussen zie ik mijn moeder, nu een fragiele oude vrouw. Ik schat haar lengte nu op zo’n 1meter en 68 centimeter. Vroeger keek ik naar haar op, ik had haar nodig. Decennia later kijkt ze, tussen haar plantjes in potten en kristallen beeldjes op haar vensterbank- naar buiten. Naar het park beneden waar niemand loopt. Het is stil buiten fluistert ze, gevolgd door ‘ dat vroeger anders’. Vroeger.

Haar hoofd met volledig grijze haren draait naar rechts naar de half gebogen en bijna ondoorzichtig geworden kunststof schermen dat het geluid van de A16 zachter moeten laat klinken, als het raam raam open zou staan. Ik hoor bijna niets. Het is buiten te koud om een raam open te zetten. Ik draai de knop van de centrale verwarming van 2 naarr 4.. ‘Mam, het zal zo iets warmer worden’ . Mijn moeder is 92 jaar. Ze heeft het te warm of te koud. Koud omdat ze weinig beweegt en te warm in de zomer als haar raam open staat en ze vergeten is het zonnescherm aan de buitenkant te laten zakken. Haar rollator staat meer stil dan als ze – voetje voor voeten in haar pantoffels, voorzichtig schuifelend, na het moeizaam opstaan uit haar stoel, naar de keuken loopt of naar de voordeur als de bel klinkt. ‘Moe, ik ben zo moe’ zegt ze met haar zachte stem. In mijn gedachten zit ik weer op haar schoot en ze streelt teder als ze is mijn hoofd.

We hebben vele gesprekken gevoerd over mensen die ze goed heeft gekend, maar er al jaren niet meer zijn. ‘ik word oud en jij wordt ook oud’. woorden die ze blijft herhalen als ik op bezoek kom.

Dank je mams en ik zie een glimlach op haar gezicht. Jouw vader is al bijna 20 jaar dood! Ik wil wat zeggen maar ze reageert eerder dan ik mijn woorden kan uitspreken ‘ik mis hem zo’.

Op een half hoge kast tegen de muur staat een ingelijste foto De lijst is helder blauw.. Op de foto he mijn vader, haar man.. Geen sombere foto, nee in tegendeel mijn vader staat fier rechtop, in traditionele kleding dat ik heb meegebracht uit zijn geboorteland in de tropen. De bewerkte zwarte houten wandelstok, waarop zijn beide handen rusten, recht voor hem. Een trotse Raden Mas met in een paar koffers meegenomen herinneringen, toen.

Mijn moeder zegt niets, langzaam sluiten haar ogenledem. Zal ik gewoon weggaan. het huis verlaten, de deuren zachtjes openen en daarna sluiten? Ik blijf nog even zitten in de andere eikenhouten stoel met hetzelfde patroon op de kussen.

De stoel waar mijn vader jarenlang heeft gezeten en ook met mij op zijn schoot, ‘en heb je een leuke dag gehad?’Ik sta langzaam op, mijn moeder, nu licht snurkend, de haartjes op haar bovenlipzijn grijs, reageert niet. Ik kus haar voorhoofd ‘dag mam’. Geen reactie, mijn moeder slaapt.

Ik loop naar de huiskamerdeur en draai me om. Zo fragiel, zo klein maar zo kwetsbaar. Draai de voordeur op slot en realiseer me dat kwetsbaarheid als een tijd dat nooit stopt maar haar leven ooit wel.


Nummer 22

Verwarde, inmiddels (na alle jaren hiervoor) Anno 2022- Juli 3 minder verward, en mede oprichter van het Absurdistisch Verbond met als mede lid en co oprichter Kees Schilder "Paco Painter"en zijn andere alter ego's. (De inmiddels emeritus) Prof.dr.mr.ir. R. Leijdecker (1955) van het O.I.L. Onderzoeks Instituut Leijdecker waarnemer, beschouwer en publicist over maatschappelijke ontwikkelingen met een knipoog. Een flinke knipoog! Reiziger over onze aarde (4 x helemaal rond ) kijker en luisteraar naar anderen. Eigenlijk, de Eigenheimer onder de eigenheimers, maar dat alles geheel terzijde.

4 reacties

Suus · 10 juni 2019 op 13:01

Wederom raakt het me, onze moeders hebben dezelfde leeftijd. Die van mij is echter niet moe te krijgen en dat is soms best vermoeiend. 🙂 Alleen de laatste regel baart me een beetje zorgen. Je draait de voordeur op slot, hoe moet dat dan als…je begrijpt me wel. Misschien de volgende keer zachtjes achter je dicht doen?

    Nummer 22 · 10 juni 2019 op 13:43

    Dan zal dat de laatste keer zijn, het huis leeg, de herinneringen mee. Het laatste kraken op het parket van mijn voetstappen. De tijd blijft oneindig, het ( aardse)leven van mijn moeder niet. Suus bedankt voor jouw lieve reactie!

Dorine · 10 juni 2019 op 19:15

Mooi verhaal. Ontroerend.

    Nummer 22 · 11 juni 2019 op 16:34

    Dank Dorine. Zo is ons leven: kwetsbaar in al haar kwetsbaarheid.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder