In 1980; een jongen van 20 jaar spreekt af met zijn vriendin te gaan schaatsen op een ijsbaan vlak in de buurt. En daar gaan ze, dolverliefd en helemaal gek van en op elkaar. Ik zie ze samen al op de fiets springen en lieve woordjes naar elkaar fluisteren met de zachte ‘g’. Op de ijsbaan aangekomen trekken ze hun schaatsen aan, en ze gaan schaatsen. Eerst zwieren ze samen over de ijsbaan, ze verdrinken in elkaars ogen. En dan gaan ze even om uit te rusten een warme kop chocolade melk drinken bij het kraampje wat bij de ijsbaan staat.

Na 15 minuten gaan ze weer vrolijk de ijsbaan op. De jongen gaat even lekker snel een rondje rijden, het meisje zwiert er langzaam achteraan. Op een gegeven moment botst er een jongevent tegen haar op en samen spartelen ze op de grond. Hij raakt haar ‘per ongeluk’ op een beetje intieme plekken aan. Ze schenkt er niet veel aandacht aan staat op met een glimlach en zeggen dat het niet uitmaakt en schaatst vrolijk verder. Op een gegeven moment ziet ze dat zij niet de enigste is tegen wie hij opbotst, er volgen er steeds meer. Soms giechelen de meisjes en soms worden ze een beetje boos. Maar dat kan die jongeman niks schelen. En even later botst hij weer tegen haar op en weer liggen ze samen op de grond en raakt haar weer “per ongeluk’ aan op intieme plekken. Zij begint het niet leuk meer te vinden en gaat naar haar vriend toe en verteld hem dat hij haar lastig valt.

De vriend schaatst op de man af en zegt tegen hem; je moet even ophouden om mijn vriendin lastig te vallen! De jongeman haalt zijn schouders op en rijdt weg. De jongen gaat weer terug naar zijn vriendinnetje en zegt tegen haar dat het oke is. Hij gaat nog even snel een rondje schaatsen en dan gaan ze weer lekker samen zwieren. De jongen rijdt nog niet weg en daar komt de jongeman weer aan en botst weer tegen haar op en weer raakt hij haar aan ‘per ongeluk’ op de meest intieme plekken. De vriend van het meisje ziet het gebeuren en gaat naar de jongeman toe en word ontzettend boos, en er ontstaat een gevecht. Vrienden van de jongeman hebben de politie gebeld, en algauw is de politie ter plaatse. De jongeman mag als eerst zijn verklaring geven over wat er gebeurd is, en net zoals zijn vrienden, verklaart hij dat de jongen als eerste sloeg. En de jongeman doet aangifte, en wil zich invalide verklaren.

Vijf jaar na het incident is het uit tussen die jongen en dat meisje. En de jongen die het meisje heeft beschermd word veroordeelt. Hij krijgt 1 maand voorwaardelijk en een geldboete en hij moet de proceskosten en de medische kosten betalen. Zonder dat ze de getuigenissen van de andere meisjes, hebben gehoord, die ook door de jongeman werden lastig gevallen.En de andere getuigen die het incident hadden gezien. Er word alleen maar geluisterd naar de jongeman en zijn vrienden.

En een maand voor dat er uitspraak werd gedaan, werd de jongeman gearresteerd wegens poging tot aanranding.
Uiteindelijk blijkt dat de invaliditeit een gebroken duim was die werd veroorzaakt door een klap die de jongeman zelf wou uitdelen.

En na 9 jaar na dit incident begint het proces tegen dezelfde jongeman, die voor België ‘aartsvijand nummer 1’ is; Meneer Marc Dutroux!


8 reacties

Ma3anne · 16 maart 2004 op 09:19

Als het eerste deel van het verhaal autobiografisch is, kan ik me voorstellen dat zo’n zaak Dutroux deze link bij je legt vanuit je persoonlijke beleving.

Als dat niet zo is, dan neem ik aan, dat je het onrecht in zedenzaken bedoelt en je hart vasthoudt, dat Dutroux te weinig straf gaat krijgen?

Zo niet, dan snap ik de link tussen beide niet.

De sfeer op de ijsbaan overigens hartstikke leuk beschreven. Haalt oude herinneringen omhoog.

Mosje · 16 maart 2004 op 11:30

Ma3anne,

Zo lastig is het toch niet om te snappen? De schrijfster verhaalt over een jongeman die zijn handen niet thuis kon houden, en die later zeer bekend zou worden. Staat er niet in de laatste alinea “dezelfde jongeman”?
Of het verhaal autobiografisch is of niet doet niet ter zake (althans, niet voor de lezer). Wellicht is het biografisch. Of wellicht is het fictie en gebaseerd op kennis van het verleden van Dutroux (Het soort fictie dat Thomas Ross ook bedrijft: een mengeling van fictie en realiteit)
Moet toegeven dat ik wel nieuwsgierig ben hoe het precies zit, en wat de schrijfster met dit verhaal heeft.

Ma3anne · 16 maart 2004 op 11:48

Ik wil het gewoon graag snappen, Mosje en als ik het niet snap dan vraag ik het even. Bedankt voor je uitleg! 🙂

Mercurius · 16 maart 2004 op 19:09

Nou Mosje,

Ik sluit me bij Ma3anne aan. Ook ik werd op het verkeerde been gebracht, omdat ik desze achtergrondinformatie van Dutroux nog niet wist. De schrijfster heeft het zo gebracht alsof het toch biografisch lijkt, ook al was het niet in de IK-vorm. Knap gedaan CarinavK, ik kreeg er kippenvel van.

ciao Mercurius

Mup · 16 maart 2004 op 19:18

Door de reacties kan je verhaal bij mij ook twee kanten op. In eerste instantie ga ik voor de beschrijving van het verleden van Dutroux. Knap beschreven,

Groet Mup.

pepe · 16 maart 2004 op 20:05

Heel knap geschreven, maar met rillingen gelezen.

Het beest moet een straf krijgen en niet een beetje ook!

viking · 17 maart 2004 op 09:05

Ik begrijp het hele circus rondom deze misselijkmakende creatuur al helemaal niet meer. Iedereen verdient een eerlijk proces. Zegt men. In mijn ogen heeft deze stinkende hoop stront iedere vorm van recht verspeeld. In de middeleeuwen bestond er zoiets als de ‘put der vergetelheid’. Dat was een soort kelder met enkele één opening, namelijk een gat aan de bovenzijde. Daar werden mensen in gegooid en dan letterlijk vergeten. Een soort levend begraven alleen duurt de verstikking akelig lang. Dát lijkt mij een gepaste straf.

Knap geschreven!

eveltje · 18 maart 2004 op 03:08

leuke column
nou ja leuk in ieder geval een goed onderwerp
ik vind het nogaltijd onwaarschijnlijk hoeveel er ‘mis’gelopen is in het onderzoek
dus hij zal nooit de straf krijgen die hij verdient

Geef een reactie

Avatar plaatshouder