De jetlag die weekend heet

Een rechtstreekse vlucht van Thailand in het tweede weekend van januari; dertien uur vliegen, zes uur tijdverschil. Een vertrek uit Bangkok om 13.00 uur ’s middags betekent een aankomst om 20.00 uur in Amsterdam. Je bent twintig uur wakker maar kan daarna lekker je bed in dus geen probleem toch? Geen probleem, maar de vermoeidheid de daaropvolgende vijf dagen om 21.00 uur ’s avonds en het ontwaken iedere ochtend om 06.00 uur zijn een feit. Op dag drie na aankomst gaat zelfs voor dag en dauw de deurbel; een medereizende vriendin staat voor de deur en heeft wel zin in een ontbijtje. Daar zitten we dan, nog voor het ontbijtnieuws van start gaat, aan de yoghurt met cruesli.

Een jetlag, hij bestaat dus daadwerkelijk. De vraag is dan wat ik, en velen van mijn generatie, onszelf ieder weekend aandoen. Vrijdag, met een enkele uitzondering donderdag en zeker ‘s zaterdags is het tijd om te dansen. Met een vaste kern, soms hier en daar een aanhangsel of introducé trekken we erop uit. Aankomst rond een uurtje of twaalf, vertrek rond zes, daadwerkelijk de ogen toe als het al licht is.

Van maandag tot en met vrijdag heb je gewerkt; je bent elke dag vroeg opgestaan en redelijk op tijd naar bed gegaan. Die vrijdagochtend nog, stuurde de wekker je vroeg uit je bed. De komende 24 uur zal je deze plek echter niet weerzien. Je slaapt wat van zaterdagochtend tot zaterdagmiddag en wacht tot het weer tijd is voor een herhaling van het schema van de dag ervoor. Resultaat: twintig uur op waarvan zeker de helft met danspassen in de benen. Maar het is weekend dus geen probleem toch?

Geen probleem? Geen probleem totdat op maandagmorgen de wekker gaat en je ritme niet 180 maar 360 graden draait, de week gaat weer van start.

Wat nou, een jetlag?