De kentering

Lang geleden kende ik mijn buurvrouw als een dametje met meer dan één vooroordeel. Dat ze daardoor bij momenten onhandelbaar was had ze toen nauwelijks in de smiezen. Zo kon ze behoorlijk doorrammen over vreemdelingen in haar eigen landje van melk en honing. Die profiteurs, die luiaards, die dieven…Deze onvriendelijke woordenschat aan het adres van al wat niet blank was steunde meermaals haar visie over dat tuig dat enkel maar voor overlast zorgde.

Nooit kon ze een enigszins relativerende stelling aanvaarden. Nochtans, op de keper beschouwd had ze feitelijk helemaal niets te maken met deze mensen. Het dorpje waar ze woonde, de familie, het warme veilige nest waarin ze was opgegroeid, zelfs de school waar ze les gaf was totaal gevrijwaard van elke aanwezigheid van ‘vreemd tuig.’ En toch proefde je haat in haar denken over hen. Van waar kwam toch dat diepgewortelde kortzichtige denkbeeld.

Dat was toen, het avontuur met de Herald of Free Enterprise bracht een kentering in deze tunnelvisie. Dit ongeval al daterend van bijna dertig jaar geleden telde toentertijd 193 slachtoffers.

Zij was één van de 500 mensen op weg naar Dover toen het boeltje begon te kapseizen. Wat een chaos! In een oogwenk veranderde het veilige overvaren in een kluwen van mensen die doelloos molenwiekend naar een overlevingsplek zochten, liefst weg van het ijskoude kolkende zeewater. Zij was plots één van hen die zich vast klampte aan wat dan ook, als het maar enigszins veiligheid bood. In het halfduistere greep ze zich tussen twee gekantelde vrachtwagens vast aan de sterke arm van een bonkige ‘neger’ die haar moeiteloos uit het water takelde.