De keukenvloer

De laatste dag van de vakantie ben ik heel vroeg opgestaan. Ik zit buiten te staren naar de berg. In alle rust en stilte. Daarna komt iedereen langzaam, maar met teveel lawaai, beneden. “We gaan eerst gewoon ontbijten” zeg ik, “want dat hoort zo”. Niet dat iemand luistert, maar ik ga door: “daarna gaan we pas aan de slag” en ik vraag mijn vriend: “neem jij de kinderen even mee dan begin ik straks”. Op de rode tafel knoei ik met het kunstmatige oranje van het Franse sinasappelsap. Vervolgens met de gitzwarte koffie. Glazig kijkt hij voor zich uit. Blijkbaar mijn vraag niet gehoord. Even later gaat hij wandelen. De lucht is hoog, strak blauw en ik ga naar binnen.

Goed. Of eigenlijk niet goed. Ik moet het grote huis boenen en ik wil niet weg, denk ik, terwijl ik driftig dweil. Dan staat mijn dochter met haar kleine grote teen, roze gelakt, op de marmeren vloer. En ik word té kwaad.

Opeens zie ik mijzelf jaren eerder schrikken van mijn moeder met haar vernietigende blik. Nu voel ik ook wat zij voelde. Ze was dus bang dat ik zou kunnen vallen. En het ging niet alleen om die vieze voetjes op de natte net gedweilde vloer. Of het niet luisteren naar een verbod. Je moest buiten blijven wachten totdat het droog was. En dat duurde altijd zo lang. Misschien moesten wij wel buiten wachten zodat je haar niet kon zien. Mijn moeder ging tekeer alsof we nooit meer terug zouden komen. Elk jaar weer.

Enfin. Zo boen ik nou ook. Kwaad. Ongelukkig. Dag lief huis. We sluiten jouw luiken en je sloten klinken we moeizaam vast in dikke muren. Ik kijk niet meer achterom. Maar voel het huis. Het ligt gesloten tegen haar berg. Dan zucht ik even diep. Mijn kinderen mogen het niet zien. Mijn vriend relativeert lachend. Dus slik ik ook wat tranen weg. Het duurde dagen totdat mijn moeder weer normaal deed. Dan riep mijn vader ook nog iets van thuis is het toch ook wel fijn. Dan draaide ze haar hoofd weg. Net als ik nu.