De kinderen van ‘het Groenewoud’ (2)

Gradje staart een tijdje voor zich uit. Dan begint hij te vertellen over het vliegtuigwrak dat ze ’s middags hebben aangetroffen. “In de oorlog, ’t was winter, en ik woonde nog bij mijn ouders op de boerderij, stortte er ’s nachts in het moeras een Britse bommenwerper neer. Neergeschoten door het afweergeschut van die verrekte Duitsers. Mijn vader en ik hebben nog buiten staan kijken, of we konden zien waar het ding ergens was neergekomen.

Toen ik ’s morgens onze veldschuur binnenliep, zaten daar drie van die Britse vliegeniers. Uit het neergestorte vliegtuig, dat snap je wel. Een van die drie was gewond, die kon voorlopig geen kant meer uit. Daar zaten we dan. Ik sprak er met vader en moeder over, wat we er mee aan moesten. Vader zei: “Brengt er alvast twee weg naar Driekus den Daalder. Die zorgt wel dat ze bij de Geallieerden komen.” De derde bleef voorlopig bij ons, om te herstellen.

Ik ging meteen op pad, met die twee piloten verkleed als boerenknechten op de paardenkar. Onderweg kwamen we Sjef den Soete tegen. Ik zei nog goedendag, maar als ik geweten had dat Sjef ons direct aan de Duitser zou verlinken, had ik hem iets anders toegewenst. Maar daarvan had ik toen nog geen benul. Ik leverde de twee Britten netjes af bij Driekus en reed weer naar huis toe.

De volgende dag ging ik bij de buren op de koffie, maar toen ik weer naar huis ging, hadden de Moffen alles bij ons afgezet. Die gewonde piloot hadden ze al gevonden. Die werd net in een legertruck geduwd en afgevoerd. Mijn ouders zag ik nergens. Toen staken ze de heel boerderij in brand, met mijn vader en moeder er nog in.” Grad stokt even, hij krijgt het te kwaad. Wim en Chris maken onwennig aanstalten om te vertrekken. Dan gaat de kluizenaar verder. “Toen de Duitsers gingen vertrekken zag ik Sjef den Soete in een van de wagens stappen. Op het laatste moment zag hij mij tussen de bomen staan. Hij schreeuwde: “Hé, die moeten we nog hebben!” Ze sprongen meteen weer uit hun wagens, die rotmoffen. Ik maakte dat ik wegkwam. Nu moest ik zelf onderduiken. Een paar dagen heb ik mij verstopt in het vliegtuig, dat Chris vanmiddag heeft zien liggen vlakbij de Bult van Gerard. Later kon ik bij vrienden terecht. Na de oorlog heb ik alles, wat er over was van ons bedrijf van de hand gedaan en ben hier naartoe verhuisd. Die Sjef den Soete, die misselijke kwal, heeft mijn hele leven verruïneerd,” besluit Gradje verbittert.