De kinderen van ‘het Groenewoud’ (3)

Het tragische relaas van de kluizenaar hakt er behoorlijk in bij Wim en Chris. Maar onderweg naar huis stelt Wim aan zijn broer voor, om dat vliegtuig toch nog eens op te zoeken. Hij wil het met eigen ogen zien! Thuisgekomen vertellen de jongens het verhaal van Gradje aan hun ouders, die aandachtig naar hun kroost luisteren. Ze kennen de geschiedenis immers, maar zijn er stil van. Met een ‘laten we samen bidden voor Gradje’ probeert vader Rien weer enige rust aan tafel te creëren.

Enkele dagen later trekken Wim en Chris er met z’n tweeën op uit. Vlakbij de Bult van Gerard, zoals het daar in de volksmond heet, vinden ze het vliegtuig uit het verhaal van Grad. Het ziet er eigenlijk nog best wel gaaf uit. Ze kappen het struikgewas voor de ingang weg en ruimen hier en daar de rommel op. Een paar uur later ziet het er allemaal al een stuk overzichtelijker uit. In het vliegtuig is een vertrek direct tussen de cockpit en het ruim, en dat richten ze een beetje naar eigen inzicht in. Ze menen er zelf heel wat van, en dan stelt Wim voor: “Eeh Chris, als we vannacht hier eens blijven slapen?” Chris vindt dat meteen een briljant idee. Vol euforie over het plan stuiteren ze samen terug naar huis.

Daar stellen ze het idee aan hun ouders voor. “Dat vliegtuig ligt bij de Bult van Gerard,” weet vader meteen. Dat klopt. Moeder is niet zo enthousiast. “Misschien ligt er nog munitie in dat ding,” oppert ze bezorgd. “Och, dat is allemaal opgeruimd, ik weet het zeker, want ik was erbij. Laat die twee toch,” vindt vader. “Wat kan er gebeuren?” “Mag ik mee?” vraagt Eefje. “Dacht het niet,” foetert moeder. “Wat moet een wicht van veertien jaar daar midden in de nacht!” Eefje is woedend. Stampvoetend verdwijnt ze naar boven, naar haar kamer. Met een knal horen ze de deur dichtvallen. Moeder zucht eens en vervolgt: “En jullie nemen Herta mee.” Dat laten de jongens zich geen twee keer zeggen. Ze roepen de hond, en meteen vertrekken Chris en Wim naar hun gloednieuwe honk. Het begint al te schemeren als ze weer bij het wrak aankomen. Nadat ze de helft van hun meegebrachte rantsoen achter de kiezen hebben, en opgeruimd, buurten ze nog wat na. Er waait een zwoele wind door de bomen, op de achtergrond roept een uil, en het is een heldere sterrennacht met volle maan. De jongemannen voelen zich de koning te rijk als ze zich opsluiten in het vliegtuig, om te gaan slapen.

Na een half uurtje spitst Herta plotseling de oren en begint te kwispelen. Er wordt op de deur geklopt, iemand bekends. Eefje is hen stiekem gevolgd! Zodra vader en moeder naar bed zijn gegaan is ze door haar eigen slaapkamerraam naar buiten gekropen, en is ze de jongens achterna gerend. Ze kent de weg naar de Bult van Gerard immers wel. Wim is woedend. Wat moet hij doen? “Morgenvroeg zien we zo snel mogelijk thuis te komen, misschien hebben vader en moeder dan nog niets in de gaten,” besluit hij. Eefje springt een gat in de lucht. Ze laten haar binnen, en ieder zoekt een slaapplek op.

Diezelfde nacht ontsnapt er vanuit een gevangenis in de buurt een levensgevaarlijke psychopaat. Geholpen door iemand van buitenaf lukt het hem uit de inrichting te breken waarin ze eigenlijk allebei thuishoren. De twee worden nog achtervolgd, maar het lukt ze om de politie op een dwaalspoor te brengen. In het buitengebied laat de krakkemikkige vluchtauto het uiteindelijk echter afweten. Ze duwen de wagen de rivier in en verdwijnen het moeras in. “Ik weet hier de weg,” beweert de ontsnapte maniak. “Zo snijden we in ieder geval een heel stuk af.”