De kleine klant

Hij staat vooraan bij de kassa in de buurtsuper en valt me eigenlijk pas op als er maar geen schot in de rij komt.
Ik gluur langs de brede rug van de man voor me naar beneden, zo’n 50 centimeter van de grond.
4 is ie, hooguit, en hij heeft zelf een boodschap gedaan. Een heel pak kinderchocolade. Die van die eieren met een speeltje erin.
Heel vieze chocolade, maar leuke gadgets, soms ben ik zelf nog weleens benieuwd naar wat er in rammelt. Dat heb ik ook bij automaten waar tussen de uitbundig met ADHD kleurstof bespoten kauwgomballen
“kijk eens mama nu is ie groen”, ook ringen met een edelsteen en kleine autootjes verborgen zitten.
Als je na de muntinworp heel langzaam draaide kon je horen of er naast de bal ook nog een verrassing in het metalen bakje viel.

Hij heeft net betaald, het wisselgeld a 40 eurocent in zijn knuist geklemd en nu vraagt ie om een zakje.
Dat heeft hij zijn moeder vast een keer voor zien doen.
Zo’n dun plastic zakje van niks, met opdruk van De Spar ,die ze eigenlijk standaard aan het eind van de
boodschappen doorgeefbank moeten leggen.
Maar niks hoor,’Dat is 5 cent’,zegt de kassiere. Hij hoort het niet en bestudeert de bon die hij na zijn aankoop heeft gekregen.
Zij pakt een zakje, frommelt het over de kassacounter. Het valt op de grond en ze herhaalt;
“Dat is 5 cent.”
Inmiddels is de kleine klant druk bezig het zakje open te krijgen.
Om daartoe de nodige handelingsvrijheid te bekomen, heeft hij zijn wisselgeld, alsmede de bon en een koekje dat hij bij de gebaksafdeling gescoord heeft
op de grond gelegd en is er gezellig bij gaan zitten.
Het zakje, net als die vreselijke zakjes bij de groentenafdeling van Albert Heyn, gaat pas open als je na lang zoeken naar wat boven en onder is, beide zijden tegen elkaar gewreven hebt om de statische lading eraf te halen.
Die ervaring heeft hij nog niet maar hij lijkt vastbesloten om zijn eerste zelfstandige boodschap in stijl af te ronden; Dat zakje moet open !
De kassiere ziet de aangroeiende rij en wordt een beetje roze.
Ik heb haar vorige week nog gezien toen ze in opleiding was en tergend langzaam de artikelen langs de scanner haalde; op een situatie als deze is ze niet voorbereid.
“Ik krijg nog 5 cent van je”
Hij staat op en zegt: ‘Dat heb ik niet’
Natuurlijk niet, hij heeft immers maar twee centen; twee muntstukje van 20 eurocent.
“Geef mij er maar een”, hij gaat op zijn tenen staan en geeft ze allebei.
De 15 cent wisselgeld ,het resterende muntje van 20, en het nieuwe bonnetje legt hij op de grond bij zijn andere schatten en hij hervat zijn werkzaamheden.
De rij begint te morren.
“Meneer Mollema, tweede kassa open graag”, klinkt ze zenuwachtig door de omroepinstallatie.
Dan komt zijn moeder binnen.
“Heeft ie wat gekocht ?”, vraagt ze.
Er wordt gewezen op het eenzame pakje op de glimmende band.
Ze kijkt gegeneerd naar de lange rij achter haar zoon.
“Ja, ik stond om de hoek, hij wou het absoluut zelf doen, er zit een kop op hè.”