De Knutsel

Als hoofd animatie op een Belgische camping zet ik mezelf niet vaak op een aktiviteit. Tijdens het hoogseizoen heb ik genoeg animators die ik inplan op de verschillende onderdelen in het programma. Immers, mijn taak is om te bedenken, te plannen, te begeleiden en te coördineren.
Soms moet ik mezelf wel inplannen. Als het praktischer is of er wordt vanuit de camping gevraagd of we even bij willen springen tijdens een incidenteel gastenweekend. Dit weekend was er een volleybalweekend op de camping. Tweehonderzeventig gasten en hun kinderen. Een zaterdag en een zondag voegden wij als ‘rustend’ animatieteam een aktiviteit toe zodat de papa’s en de mama’s lekker zorgeloos hun wedstrijdjes konden spelen.

Ik ben een drama met knutselen. Ik maak gammele Paaseierdopjes en presteer het om lijm op de verkeerde delen van een uitgeknipt plattegrondje van een doosje te plakken. Lijm hoort op de ‘vleugeltjes’ en ik plak het dekseltje per ongeluk vast. Jammer.

Vanochtend deden we met zijn drieen de knutsel. Mijn twee animatoren hebben een goed gevoel voor knutselen. Technisch gesproken dan. Geen tafels vol smijten met crepepapier, niettangen, potten met lijm, alle kleurplaten en maskers uit de kast. Het zou een zooitje worden. Ook de uitvoering van het knutselvoorbeeld wordt prima gebracht. Ik laat het met een gerust hart aan hen over.

Ik ben aan de knutseltafel gaan zitten en zat tegenover twee Belgische jongetjes en meisjes; de broertjes Tristan en Jannis en de zusjes Janneke en Jetteke. Janneke zat aan de linkerkant van mij en Jetteke aan de andere kant. Zo samen keuvelden we al knutselend de ochtend door. Het viertal had een leeftijd tussen de vier en zeven jaar.

Met Jannis en Janneke maakte ik een geluksdoosje. Als het af was, kon je een kusje er in blazen en dan gauw het klepje van het doosje dicht doen. Als iemand dan ooit verdrietig is, kun je het doosje geven en als diegene dan het klepje opent dan vliegt het kusje op zijn of haar wang.

Jannis en Janneke maakte toch werkelijk een prachtig doosje. Wat zijn ze toch goed die kleintjes! Plaatjes, propjes crepepapier secuur vastgelijmd op het object, kleurige strookjes en hartjes sierden het doosje. Mijn doosje heb ik onopvallend weten weg te moffelen onder de knutseltafel. Het was te erg.

Ondertussen ging Jetteke, het zusje van Janneke, steeds meer tegen me aanhangen. Haar warme naar-Zwitsal-ruikende lijfje maakte me slaperig doch ook heel relaxed. We tekenden samen aan een kleurplaat, terwijl dat maar moeilijk ging. Wilde ik de bomen groen maken, zat ik haar in de weg omdat ze de muts van een kabouter roze wilde inkleuren. Maar het gaf niks, want we keuvelden en hadden alle tijd. Jannis begon te vertellen, met een zalverige Belgische tong, wat hij voor zijn vader gemaakt had. In Belgie was het vandaag vaderdag. Hij begon; ‘Awel, ik heb een poppeke gemaakt met overal bollekes op zijn jasje en daarmee heb ik ook een dasje om zijne nek gemaakt’

Door een hangende Jetteke aan mijn zij, mijn ene hand kleurend aan onze tekening, mijn andere hand onder de tafel om mijn mislukte geluksdoosje te verbergen en een Jannis die in opperste vervoering vertelde over zijn vaderdagscadeau, ontspande mijn lijf. Mijn schouders waren laag, mijn hoofd was leeg.

Asjeblief!Toe laat mij nog ene keer een dagje zeven jaarkes zijn.