Afgelopen zaterdag zag ik een hele leuke voorstelling in het Polanentheater, het ging over…… ‘Ja, nou zeg, ik was er een paar jaar geleden ook. We gingen toen met de hele groep naar een musical, leuk man! En echt, we hebben zo gelachen! Het ging over een bordeel. Je kon me wegdragen’.
‘Doe het nou maar!’’, zei mijn moeder. ‘Ga met die vent lekker naar Vlieland dan maak je ook eens wat mee’.
Was het wel wat om met een nog vrij onbekende date vier dagen op een godvergeten eiland te gaan zitten? Mams vond van wel. Immers wat heb ik nou heel meegemaakt in mijn leven? ‘Kom van die bank af en ga nou eens wat doen!’
Mijn vader zei vaak tegen mijn moeder; ‘Riet, geduld, heb gewoon geduld. Er komt een dag, let maar op!’
Zijn troostende woorden dienden om de paniek en de frustratie om het leven van hun jongste dochter te verzachten.
Op een saaie dinsdagmiddag op kantoor typ ik mijn naam in op Google. Het ziet er in eerste instantie goed uit. Er komen wat sites voorbij die over mij vertellen als regisseur van jongerenmusicals, de naam van mijn inmiddels niet meer actieve theaterstichting staart me aan, so far so good.
Als mijn moeder vraagt of ik meega naar iets heel ‘leuks’ dan rinkelen er onmiddellijk alarmbelletjes in mijn hoofd.
