Schoonpuist of L’histoire ce repait

Mijn vader zei vaak tegen mijn moeder; ‘Riet, geduld, heb gewoon geduld. Er komt een dag, let maar op!’

Zijn troostende woorden dienden om de paniek en de frustratie om het leven van hun jongste dochter te verzachten. Ik was getrouwd met een koekenbakker, een flapdrol, een irritante dominante betweter. Die dag die zou komen, volgens mijn vader, die kwam. Het duurde alleen wel tien jaar voor ik deze man aan de wilgen hing. Ik heb van die relatie en de twee daarna, die opnieuw een verkeerde match waren, geleerd. Wel zo goed dat ik nog steeds single ben.

Mijn jongste zoon heeft een vriendin. In ieder geval iets wat er op lijkt. Ik heb vaak verlangd dat mijn zonen een leuk vriendinnetje zouden krijgen. Nu is het dus zo ver bij mijn jongste alleen het woordje ‘leuk’ hoort niet bij deze vriendin. Haar stemgeluid laat de hoogste decibel wegkwijnen, haar gedrag is die van tenenkrommend dominant in combinatie met een toppunt van betweterigheid.

Mijn zoon is aan het verwelken. Een mooie muzikale bloem waar langzaam of nee, eigenlijk steeds sneller de blaadjes van verdorren.

Gisteren had ik haar aan de telefoon. Ze wilde nog even terugkomen op iets wat ik gezegd had. Het ging om een kreet mijnerzijds dat mijn zoon zijn eigen financiën zou moeten regelen en dat zij die financiële pamper niet bij hem om moet doen. Ik had het recht niet om dat te zeggen, want ik ben buiten spel. Zij wonen samen en dus is hij van haar. Niet meer van mij.

Na dat telefoongesprek besloot ik om niet meer aan haar te denken als schoondochter, maar als puist. Een etterende bulterige puist. Een schoonpuist.

Mijn oudste zoon is in zijn hoofd al bezig met terreuracties richting die meid. Bommen in haar brievenbus, hoewel de kans dan groot is dat hij ook zijn geliefde broer kwijtraakt. Ontvoering, dumpen in een bos, elektrocutie, gif in haar bier, een wurgslang in het bed, hoewel…. mijn jongste zoon slaap naast die puist. Geen goed idee. Het is nog verdomd moeilijk om iemand te elimineren uit andermans leven. Het is eigenlijk kansloos en dat weet ik best. Hij moet zelf het knopje omzetten.

Maar verdomme, hoe is het toch mogelijk, l’hisoire ce repait. Dat kind lijdt (ja geen leidt, die lange IJ is toepasselijker) mijn leven like a driven.

‘Ik ga er echt wat aan doen hoor mam’, zegt mijn oudste boos. Hij raakt zijn broer kwijt en ik mijn kind. Gelaten zeg ik hem; ‘geduld jongen, heb gewoon geduld. Er komt een dag, let maar op!’