Vijfentwintig minuten over acht loop ik de stationstrap af in de plaats waar ik werk. Ik baal van mijn vijf minuten vertraging. Dat betekent dat ik deze dag langer door moet werken en dus de trein terug mis. Naast mij stapt een man met baard op zijn vouwfiets. Om de een of andere reden blokkeert zijn voorwiel. De man maakt een prachtige voorwaartse salto waar menig turnster jaloers op zou worden, en land op zijn rug. Van schrik laat ik mijn koffiebeker vallen. Omstanders snellen toe en ik besluit dat het voor mijzelf handiger is om door te lopen. Anders zou ik wéér een trein later moeten nemen en daar zit ik persoonlijk niet om te springen. Om tien over half negen sneak ik naar boven. Als eerste. Stelletje luie donders! Niet lang daarna volgt mijn collega S. Zuchtend en steunend vertelt hij over zijn hectische weekend en geluidsoverlast van zijn bovenbuurman. Ik luister met een half oor. S. merkt dat en houd zijn mond. Verstandig. Nog geen vijf minuten later hoor ik hem vloeken en tieren. Zijn computer start niet meer op. Met de handen in het haar rent hij de afdeling rond. Error dit, error dat… En dan zijn deadlines nog meer killing dan ze normaal zijn. Hij zoekt zijn toevlucht naar de systeembeheerder. Sociaal als ik ben haal ik koffie voor hem.

Twee tellen later krijg ik een e-mail van vriendin M. Paniek in de tent. Vriendin M. heeft namelijk een sms’je verstuurd naar iemand voor wie dat bericht totaal niet bestemd was. Ik bel haar op.
‘Je snapt natuurlijk wel dat hij daar gigantisch op afknapt, hé’ verzeker ik haar. Als vriendin zijnde moet je namelijk altijd eerlijk zijn. Ook al is de waarheid nog zo hard.
Vriendin M. zwijgt.
‘Soms hé’ zegt ze.
‘Soms ben je echt een trut.’
Oké, misschien heb ik het verkeerd gebracht. Vriendin M. heeft er een handje van de hoorn erop te gooien. Om haar statement te maken. En daarna weer terug te bellen. Ik neem niet op. Deadlines.

De tijd kruipt tergend langzaam voorbij. Ondanks mijn gigantische motivatie vandaag. Ik bedenk mij dat er ooit een einde aan deze dag zal komen. Positief blijven. Eindelijk wijst de klok vijf uur aan. In gedachten spring ik op, zing uit volle borst [i]‘Don’t cha wish your girlfriend was hot like me’ [/i](vraag mij niet waarom) , draai een pirouette, maak een soepele ratslag en wieg met mijn heupen a la Shakira. In werkelijkheid gebeurt er niets van dat. Ik gris mijn spullen bij elkaar en wandel de boulevard over. Voor mij loopt een meisje van een jaar of zestien. Gigantische naaldhakken. Ze loopt onhandig. Op de hoek verstapt ze zich en gaat hard door haar enkel. Hak gebroken. Ik help haar overeind. Het meisje zucht. Ik ook. Plots denk ik aan mijn trein. Shit. Nog vier minuten.

In een sukkeldrafje draaf ik als een soort pony naar het station. Vreselijk vind ik dat. Dat geren en gevlieg, niets voor mij. Vanaf een afstandje zie ik dat de trein het station komt binnenrijden. Ik verhoog mijn snelheid van een drafje naar een rengalop, op de voet gevolgd door twee andere mensen. Als ik hijgend bovenaan de trap kom, met de tong zowat op de knieën, fluit de conducteur. Met een soepele beweging spring ik de trein in. De deuren sluiten. Buiten staan de twee mensen die achter mij renden. Gemist. Hé, wat is dat klote!

Categorieën: Diversen

11 reacties

Weslo · 9 november 2008 op 21:21

Erg leuk en op een grappige manier geschreven!
Je wordt steeds beter en beter!

Wat mij betreft nomineren voor CVDM!

Mvg,

Wesley

Neuskleuter · 9 november 2008 op 23:10

Het leest als een blog met een paar columnzinnen. Ik vind je pony-loopje grappig, maar als je een naam wilt noemen van een persoon, heb ik liever een verzonnen voornaam dan een afgekorte eerste letter.

Ik moest wel weer lachen om dat verkeerd gestuurde smsje van die vriendin. Dat is mij ook een keer overkomen. Na een teleurstellend afscheid van een verder leuke date, stuurde ik mijn beklag naar degene die ik in gedachten had… diezelfde date… Gelukkig had ik er ook in gezet hoe leuk hij verder was, dus er kwam nog een herkansing.

Ik denk dat je het bloggevoel in zo’n stuk kan vermijden, door een bepaalde gebeurtenis uit te spinnen en niet een hele dag te beschrijven. Verder schrijf je prettig!

doemaar88 · 9 november 2008 op 23:53

@ Neuskleuter
Misschien een beetje een duffe vraag, maar ik krijg bij het ene stuk te horen dat het in ‘blog-stijl’ geschreven is en de ander niet. Aangezien ik er verder niet veel verstand van heb, en gewoon schrijf wat ik leuk vind, zou ik deze kennis wel graag opdoen. :hammer:

De ham-vraag is nu dus; wat maakt een blog nu een blog? Ik begrijp er geen moer meer van! 😆

Wel bedankt voor je opbouwende kritiek!

P.S. Over een bepaalde gebeurtenis uitdiepen, als het over een hele dag gaat waarin verschillende dingen gebeuren kan ik natuurlijk niet anders dan alles vermelden 😀

Neuskleuter · 10 november 2008 op 08:11

Het is inhoudelijk vaak een column als het verhaal betrekking heeft tot iets dat meerdere mensen raakt, terwijl het de lezer qua vorm een spiegel voorhoudt. Een column geeft, vaak op een grappige manier, kritiek op de maatschappij. De vorm voor een column heb je hier zeker, de inhoud lijkt me net iets te persoonlijk en niet maatschappelijk genoeg. Maar ik vind het ook lastig te omschrijven hoor, daarom heb ik hier de route naar een uitgebreide versie:

Een uitgebreide versie vind je in: CX Café –> Column X Forum Index (bovenaan de pagina) –> Over Column X –> Topic: Wat is een column?

Troy · 10 november 2008 op 09:33

Je columns zijn altijd lekker licht verteerbaar waardoor ze pretig zijn om even gauw te lezen. Let wel op je spelling, dt’s en dat soort ellende. En zoals Neus al zei, een naam voluit schrijven komt ook beter over. Ik ben wel benieuwd hoe je jezelf verder gaat ontwikkelen als schrijfster. Aan de ene kant vind ik je spontane en luchtige manier van schrijven heel leuk, maar tegelijkertijd denk ik dat er nog veel meer inzit bij jou. Dan heb ik het over echt een indruk achterlaten. Misschien is dat wat Neus bedoelde met het blog-karakter dat een beetje in je schrijven heerst. Het is net iets te vluchtig allemaal misschien. Maar zoals ik al zei, wel heel prettig om te lezen. Ik merk wel als lezer dat je met veel plezier schrijft en dat enthousiasme werkt aanstekelijk.

doemaar88 · 10 november 2008 op 10:03

@ Troy
Dank voor je leuke reactie. Ik vind luchtige columns zelf altijd heel prettig, en als ’tussendoortje’ zijn ze ook fijn. Lekker simpel. Ze zijn echt als amusement bedoelt, negen van de tien keer gaan ze nergens over. Ik heb na lang wikken en wegen besloten om volgend jaar te beginnen aan een journalistieke opleiding. Op deze manier hoop ik een goede techniek te krijgen en qua schrijven mijzelf beter te ontwikkelen. Ik ben grafisch vormgever van beroep, maar merk nu al dat ik uit schrijven veel meer voldoening haal. 😆

pally · 10 november 2008 op 10:08

Misschien hier en daar net iets te veel uitgesponnen. Ook als je een hele werkdag beschrijft kun je zaken weglaten, toch? Maar het is leuk geschreven.
b.v. dit:
[quote]draai een pirouette, maak een soepele ratslag en wieg met mijn heupen à la shakira[/quote]

tip:
(Ik merk dat je als je [b]hè[/b] wilt schrijven steeds [b]hé[/b] schrijft.Voor het goede streepje moet je helemaal bovenin links op je toetsenbord zijn)

groet van Pally

Mien · 10 november 2008 op 11:12

Hilarische column!
Je hebt een spontane schrijfstijl die lekker wegleest.
Jouw keuze voor journalistiek moedig ik aan.
Je doet op ColumnX al behoorlijk verslag.

Mien

doemaar88 · 11 november 2008 op 14:17

Bedankt voor de reacties, tips, opmerkingen en complimenten! 😆

Mup · 11 november 2008 op 16:37

Sluit me maar weer eens aan, bij het positieve en de kritiekjes, alles al gezegd :pint:

Groet Mup

Dees · 12 november 2008 op 10:38

[quote]gedachten spring ik op, zing uit volle borst ‘Don’t cha wish your girlfriend was hot like me’ (vraag mij niet waarom) , draai een pirouette, maak een soepele ratslag en wieg met mijn heupen a la Shakira. [/quote]

Het is leuk in jouw hoofd, volgens mij 😀

Ik ga zelf ook eens op zoek naar de definitie van blog,, want ik snap het ook niet helemaal, geloof ik…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder