De laatste loodjes

Het is zover. We hebben het huis van de oude vrouw gerestaureerd. Voor degenen die het niet weten een kleine terugblik in vogelvlucht.
We huren een groot landhuis waaraan een saksische boerderij is gebouwd. In de boerderij woont een oude vrouw waar we een beetje op moeten letten. Eigenaar van het geheel is een oude man, die plotseling komt te overlijden. Erfgenamen hebben geen zin in het huis. Wij kopen het huis met oude vrouw erbij. Oude vrouw gaat naar een verzorgingshuis. Saksische boerderij leeg. Carla en ik besluiten om dat gedeelte weer in oude staat te herstellen.

Toen de boerderij leeg kwam was het ook wel een beetje schrikken. De huur viel weg en we kregen er de kosten van een compleet huis bij. Het onderhoud hadden we natuurlijk al, dus we waren wel iets gewend.
Schrikken was het ook van de technische staat. De laatste honderd jaar heeft niemand iets opgehad met het huis. Zo had men in het verleden bijvoorbeeld in een zitje van een raam een uitsparing gezaagd en daar een gasfornuis met oven in gezet. (Hoe verzin je het) Toen ik dat gasfornuis wilde weghalen trok ik in één keer de rest van het zitje ondersteboven en ook een stuk van de wand. Houtwurm en boktor waren hiervan de oorzaak. De luiken aan de binnenkant voor de ramen had men al lange tijd geleden voor de beschoeiing van een sloot gebruikt. De electrische installatie bestond uit ijzeren buis met draad met gepunnikte kousen eromheen. Sommige vloeren leken op trampolines en prachtige vaste wandkasten waren van honderden spijkertjes voorzien en behangen met jute en papier.

Carla en ik hadden besloten om er een zomerverblijf van te maken, dus moest het dan ook voor vakantieperiode af zijn en daar hebben wij ons een beetje op verkeken, want als je dit soort dingen zelf doet, dan draai je dus op voor elk schroefje dat nodig is. Denk alleen al eens aan de honderden spijkertjes in eerder genoemde kast. Zo heb je te maken met een jumbo van een muurfrees als je een deuropening wilt verplaatsen, maar ook met de behandeling van een muur die doorslaat, of het omhooghijsen van een kroonluchter en het leggen van electriciteitspijpen en het trekken van draden, het uittrekken van een splinter in de vinger van Carla, het volgen van mijn vriend de boktor, complete vloeren vernieuwen inclusief draagbalken, eten, slapen en overdag naar mijn werk toe.
Maar eindelijk was het dan zover. Het huis was ingericht en gereed voor de verhuur. Je waant je daar in het jaar 1800. Het is tot de laatste spijker teruggerestaureerd, behalve de badkamer en WC. Die zijn min of meer modern uitgevoerd. Zelfs de tweehonder jaar oude vloer in de rode kamer heb ik kunnen behouden. Deze bestaat uit vier centimeter dikke planken, die op veel plaatsen meer dan twee centimeter uitgesleten zijn, vooral voor de immense open haard. Ik zie het helemaal voor me, hoe ze daar vroeger hun lokale drankje hebben zitten drinken.
Als je hiertussen nieuwe planken gaat plaatsen is het geen gezicht, dus heb ik tussen elke ondersteuningsbalk er eentje bijgelegd. Gewoon de overspanning kleiner gemaakt. Carla heeft in acht maanden geschilderd wat een ander in zijn hele leven nog niet doet.
Mijn zoon heeft een complete kamer voor zijn rekening genomen. Als zijn studie rechten mislukt kan hij altijd nog hamer en zaag hanteren en ik denk niet dat er veel van zijn leeftijdgenoten zijn die dat ook kunnen zeggen.
Jammer genoeg waren we te laat voor vakantieklanten dus mikten wij op verhuur voor langere periode.
Advertentie gezet op marktplaats en hele hordes mensen zijn langs geweest. Mensen met 29 papagaaien, mensen met roedels honden, een Hari Krishna figuur die alles meteen oranje wilde schilderen, een ouder echtpaar dat altijd wilde blijven, maar dat laatste vonden wij wel wat lang. Dan waren er nog de engerds en de klaplopers. Deze laatste catagorie vroeg namelijk meteen wat de borgstelling was en of de huur vooruit betaald moest worden.
Uiteindelijk zijn het niet de mensen geworden die het meeste betalen, maar wel de mensen waarvan Carla en ik denken dat ze deugen. Ze hebben hun huis in Den Haag verkocht en gaan in Drenthe hun geluk beproeven. Mensen van het soort: “Het roer om.”
Wat doet een mens toch veel voor niks in zijn leven. De inrichting van het huis kon weer opgeslagen worden, omdat ze het ongemeubileerd wilden huren en nu moest er nog een kachel voor de winter bijkomen in de rode kamer en een washok aan de andere kant van de gang.
Als je dit soort klussen op televisie ziet, zijn ze in een wip gepiept, maar daar heb ik over het algemeen geen patent op.
Ik begon in de schoorsteen, die veel weg heeft van een circus. Hierin ontdekte ik een plateau van ijzer dat de schacht afsloot. Deze ijzeren plaat zat schuin in het kanaal en hing aan één kant op een spijker. Ik pak een tang en klem die om de spijker. Ik ga buiten de schoorsteen staan en reik dus met mijn arm onderin de schacht. Carla kijkt ademloos toe.
Ik zie haar denken: “ Behoudt hij zijn arm, of verliest hij dit keer…….. Ik geef een ruk aan de spijker en trek mijn arm pijlsnel onder de schacht vandaan. Met donderend geraas valt de ijzeren plaat uit de schoorsteen en een paddestoelachtige wolk stijgt op. Honderd jaar stof komt ons tegemoet. Carla is zo vriendelijk om het mij niet euvel te duiden en zwijgend kijken wij toe………(Ik hou van haar)

De voormalige slaapkamer van de oude vrouw gaan we omtoveren tot washok. Lekker ruim in ieder geval. Een groot deel van de vloer moet eruit, omdat de afvoer van de wasmachine daaronder moet komen.
Met een breekijzer lukt het niet de zware planken los te krijgen. Een steigerpijp als verlenging op de koevoet is ook geen oplossing omdat ik dan de koevoet alleen maar verbuig. Zwaarder gereedschap gekocht. Ik trek de planken nu over de koppen van de spijkers heen, want deze blijven gewoon in de eikenhouten balken zitten……………

“Ik zet koffie, kom je zo?” vaagt Carla. “ Laat Bently maar hier, want die heb ik een kluif gegeven,” voegt zij eraan toe.
Als ik via de gangen naar Carla wil gaan, kom ik onze hond tegen. Hij heeft niet, zoals altijd een leuk handzaam sythetisch kluifje van de dierenwinkel waarbij hij altijd zo’n leuk koppie trekt, nee hij blijkt nu in het bezit te zijn van een compleet lichaamsdeel van een voormalig levend wezen en de hond trekt er een blik bij als van het monster van Frankenstein. Nu heeft hij met zijn geboorte een beetje tekort zuurstof gehad en het kan zomaar gebeuren dat hij in dit geval overstapt naar een lichaamsdeel van versere kwaliteit. Ik ga de confrontatie dan ook niet aan, want dit soort situaties kan escaleren en resulteren in het feit dat hij afgemaakt moet worden, dus ga ik via de achterdeur naar buiten, door de sneeuw, over hekken, door bossen en bereik uiteindelijk via de voordeur de warme keuken alwaar Carla de koffie reeds ingeschonken heeft. ““Waar blijf je nou?””vraagt zij.

Oh, nog even de nieuw aangebrachte geaarde stopcontacten in het washok uitproberen. Ik steek de stekker van de radio erin maar die geeft geen krimp. Spanningszoeker geeft wel aan dat er stroom op staat. Ik moet hierover nadenken. Heeel diep. Na twee uur zoeken bemerk ik dat ik ergens een blauw draadje vergeten ben. Tja, de stroom moet niet alleen heen kunnen, maar het liefst ook weer terug.

Medio november 2004, zondagavond half tien: PROJECT OPGELEVERD

Aan de keukentafel schenk ik een drentse kruidenbitter in en samen laten we de hoogte- en dieptepunten nog even passeren. Een mens kan veel, als hij maar een keertje meer opstaat, dan hij valt.