De lul

Elk gezicht kent ze. De één wat beter dan de ander, maar elk gelaat heeft zich de afgelopen jaren een weg gebaand in haar herinneringen. Sommigen voor eeuwig, sommigen voor even. Bij enkelen zal de weg, na vandaag, doodlopen. Enkelen zullen misschien zelfs zijpaden aan gaan maken. Wie? Dat weet ze niet, maar dat het zo zal lopen is op dit moment al een voldongen feit.

Harold. Zijn fiere houding lijkt vandaag geslonken als was het een ingedrukt muizentrapje. Rechtop, maar kleiner, kleiner dan vorige week. De uitdrukking op zijn gezicht is star, uitdrukkingloos. De arm om zijn vrouw ligt er niet als een lief gebaar. Het lijkt een robotarm, waarin ook zijn vrouw kleiner lijkt. Ze probeert haar gezicht strak te houden, maar steeds vervalt het in de meest trieste grimas, die zij ooit zag.

Haar zoon, hun kind, amper vijfentwintig jaar oud, is niet meer. Zijn overblijfselen liggen in het gat voor hun voeten in een witte kist en het enige wat hij heeft achtergelaten zijn vragen. Wat deed hij in Polen? Wat is er waar van de geruchten dat hij drugs verkocht? Ronselde hij werkelijk vrouwen voor de prostitutie? Hun zoon, die lieverd. Het kan toch niet waar zijn?

Vier bijna identieke broers staan naast hun ouders. Van hun branie is op dit moment niet veel te zien. Zou dat ooit terugkomen? Er zijn mensen die met een rotklap omvergeslagen worden en opkrabbelen alsof er nooit iets gebeurd is.  Alsof karakters vaststaande feiten zijn in plaats van flexibele levenspeilers. Ze heeft het vaker gezien, de tuimelbekermentaliteit, maar ziet het niet als kracht. Eerder als domheid.

Vrienden, bekenden, vage kennissen. Aan een graf is iedereen jouw beste vriend.

Zij niet meer. Vijf jaar is ze zijn prinsesje geweest, heeft ze door mogen brengen in zijn gouden kooitje, waarvan de tralies steeds meer knelden. En bij elke tralie die strakker werd, werd het besef dat er iets niet klopte juist vergroot. Maar ze kon er de vinger niet op leggen. Dure cadeaus, etentjes, openhartigheid vervaagden wantrouwen in sneller tempo dan het weer opgebouwd werd.

In gedachten verzamelt ze alle vraagtekens boven de hoofden van de rouwenden en draagt ze als trofeeën met zich mee, terwijl ze lichtvoetig wegwandelt.
Zij wist het.
Zij wist alles.
Behalve dat zij niet zijn enige was.
De lul.

(Schrijfveer van 17 September)