Het grootste deel van mijn werkzame leven heb ik op een bedrijvenpark ergens in het hoge noorden doorgebracht. De meest uiteenlopende soorten mensen heb ik al voorbij zien komen en oud zien worden. Een enkel keertje zijn ze hier op dit park ook gestorven en over één zo ’n geval wil ik het hebben. De man heb ik niet eens zo goed gekend, maar hij viel mij op, doordat hij op zijn dienstfiets een levensgrote Teddybeer op de bagagedrager had. De beer zat achterstevoren en ik vond hem altijd zo droevig kijken.
Op een dag zag ik uit het raam van mijn kantoor, dat er een politie auto bij de werkplaats arriveerde.
In die werkplaats werkten de mensen die het onderhoud van rollend materieel op het terrein voor hun rekening namen. De weg werd afgezet en niemand mocht in de buurt komen.
Vreemd, want ik had zojuist nog de man met de Teddybeer voorbij zien komen.
Het bericht dat wij later vernamen was ongelofelijk verbijsterend.
De man van de Teddy beer had zich in de in de werkplaats opgehangen. Zelfmoord.
Ik kon er niet bij met mijn verstand, maar het was waar. Dit is net zo min begrijpelijk als de oneindigheid van het heelal.
Een paar jaar later werk ik bij een ander bedrijf op datzelfde park en het is Sinterklaas avond, als ik mijn bouwkeet afsluit en naar het fietsenhok wil lopen. Ik fiets meestal naar het parkeerterrein buiten de poort, alwaar ik de auto neem. Ineens realiseer ik mij, dat ik nog even naar het toilet moet en ik stap bij een dienstengebouw naar binnen toe. Als ik zo bij een urinoir mijn behoefte sta te doen, kijk ik opzij en zie daar een deur half open staan. In het bijna donker zie ik een stelling met allemaal half gesloopte afsluiters en bovenop die stelling……zie ik die beer weer.
Even later loop ik het betreffende magazijn in en kijk omhoog. Het is de Teddybeer. Hij kijkt droevig de duisternis in. Wat ziet hij er zielig uit. Al zijn vrienden kwijt.
Normaal ben ik niet zo’ n emotionele man, maar ik kan het niet helpen, dat de tranen even in mijn ogen schieten.
Op naar het gezellige avondje.
3 reacties
LouisP · 14 mei 2010 op 21:40
Francis,
wat een bijzonder stuk….met een twist die verzwakte dat je het ophangen zelfmoord noemde.
en daana weer kippevel over die beer …..zoals ik al zei….bijzonder
laatste twee zinnen iets teveel eraan..
groet,
Louis
Fem · 15 mei 2010 op 07:09
Ik ben het eens met Louis dat de laatste twee zinnen het verhaal tekort doen. Verder is het idd wel een heel bijzonder stuk…
sylvia1 · 15 mei 2010 op 12:41
De vorm waarin je het beschrijft had naar mijn persoonlijke smaak mooier gekund maar het beeld van de teddybeer in combinatie met de tragiek en de onbegrijpelijkheid van de zelfmoord van zijn baasje vind ik erg mooi. Leuk dat je hier een column over hebt geschreven.