Ik ben een man van het avontuur. Niets is mij te gek zolang er maar risico’s aan kleven en ik in dit streven net even verder ga dan de gemiddelde mens dat zou doen. Bungeejumping, parachutespringen of diepzeeduiken; Niets is mij te gek en ik zou er uren over kunnen praten. Sterker, mocht ik één van deze zaken inderdaad ooit nog eens ondernemen, dan zál ik er uren over praten. Wat ik u brom. Omdat ik mij nu eenmaal niet schaam voor mijn hang naar avontuur, gevaar en het net even anders willen zijn dan de rest. En zo bevond ik mij van de week op de boot van Den Helder naar Texel. Mijn knuisten geklemd om het metaal van de reling, starend naar de woeste zee. Een moment onachtzaamheid van mijn kant had mij eenvoudig speelbal kunnen maken van de ouderwetse storm, die in kracht werkelijk zijn weerga niet kende. Het wassende water sloeg niet zelden ver over het verder volledig verlaten dek, maar ik wist van geen wijken. Ik niet. In mijn ooghoeken zag ik, achter het gelaagde glas van de veilige hutten, medepassagiers doodsangsten uitstaan. Ik, op mijn beurt, glimlachte even naar de wind. Het maakte hem nog bozer dan hij al was.

De boot helde over en ik hoorde achter mij de geluiden van paniek. De knokkels van mijn handen waren witter dan het wit van de schuimkragen op de huizenhoge golven. Golven die in strak samenwerkingsverband, en anders wel onder strenge regie van de wind, hun allesvernietigende werk probeerden te doen. Ik was in mijn sas, in mijn element. Dit was het ware leven. Zelfs als slechts een eenvoudig speeltje van de schaduwzijde der natuur, voelde ik mij vrij. Ik keek naar de inktzwarte lucht, maar er was helaas geen vogel met wie ik mijn overeenstemmende gevoel van dat moment kon delen.

Ik ben een man van het avontuur. Voor wie geen berg te hoog is, geen zee te diep. Niets is mij te gek zolang er maar een zeker gevoel van gevaar is. Van uitdaging. Van net even anders zijn dan gemiddeld. Doorweekt en onderkoeld kwam ik uiteindelijk thuis aan. Ik opende mijn voordeur en duisternis en stilte kwamen mij als een stel razende tegemoet. De stilte greep mij direct naar de strot en het duister probeerde mij te verstikken. Ik vocht zoals je van een echte vent mag verwachten en uiteraard vierde ik ook nu de victorie. Want voor mij geen berg te hoog, geen zee te diep. Ik overwin alles, zelfs de meest hardnekkige elementen van de natuur. En dus ook de eenzaamheid. En weer moest ik lachen. Geen glimlach dit keer, maar hard en uitbundig. En de wind beukte tegen de voordeur.

Categorieën: Algemeen

4 reacties

LouisP · 3 september 2009 op 20:52

W.
ik vind het een leuk stuk!

gr.
L.

Anne · 5 september 2009 op 10:13

Ha ha! Echt leuk, precies de juiste dosering van alle elementen! Heel graag gelezen.

axelle · 5 september 2009 op 19:48

Hoho. Die moderne helden, daar is niks van aan! XD

Dees · 6 september 2009 op 22:40

Niet alleen leuk in de zelfspot, maar ook heel mooi in de ondertonen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder