De ontvoerde hamster en zijn verhaal.

Het gebeurde in Leeuwarden, in de nacht van donderdag op vrijdag. Toen de ochtend nog slechts een belofte was en Hans, we noemen hem om privacy-redenen Hans, gewelddadig werd ontvoerd. In het nieuwsbericht op NU.nl zijn maar weinig details vrijgegeven. In het kort werd de jas van Kleppe gestolen met daarin nog zijn hamster. Wonder boven wonder werd de jas dezelfde avond nog geretourneerd met daarin de hamster ongedeerd en wel. ‘Wat zou zijn verhaal zijn?’ vroeg ik mij af. Omdat het bericht mij niet met rust liet, ben ik in de auto gestapt en naar Hans toegereden. ‘De waarheid zou boven tafel komen,’ zwoer ik en ik voelde mij een kruising tussen Martin Gaus en Peter R. de Vries. Hier volgt zijn aangrijpende verhaal: een exclusief interview met Hans ‘Hammie’ de hamster. Een interview dat helaas anders bleek uit te pakken dan ik aanvankelijk hoopte.

Eenmaal aangekomen werd ik vriendelijk begroet door Kleppe, de baas van Hans. Het bleek een man van weinig woorden en hij leidde mij direct naar Hans’ kooitje. Om te beginnen wil ik jullie zeggen dat het niet makkelijk was om Hans uit zijn kooi te krijgen. Getraumatiseerd en nog niet geheel bekomen van de gebeurtenissen van vier dagen geleden, lag hij opgerold in het hoekje van zijn woning. Met veel geduld en liefde en wat buitensporig geweld van zijn baasje (ik gooi je huis om!), kroop Hans uiteindelijk uit zijn stulp. Dan was er nog het vertaalprobleem. Ik ben zelf geen ster in het hamsterijns en als ze dan ook nog uit het noorden van het land komen, kan ik er helemaal geen touw aan vast knopen. Kleppe bood echter uitkomst. Hij vertelde mij over het varken van zijn broer Dries. “Omdat het DNA van varkens grotendeels overeenkomt met dat van de mens, zijn ze in staat de vertaalslag te maken tussen de taal der dieren en de taal der mensen,” zo legde hij mij uit. Het spreekt voor zich dat dit geen dom varken kon zijn en ineens begreep ik waarom mijn ex-manager zich soms zo gedroeg. We realiseerden ons al snel dat dit onze enige optie was. (de laptop met vertaalsoftware liep continue vast.) Omdat je een hamster makkelijker transporteert dan een varken, vertrokken we richting Dries. Bijna had Kleppe, in een vlaag van verstandsverbijstering, Hans in zijn jaszak gestoken.
‘Stop!’ riep ik luid. Hans trilde en schuimbekte al, maar bleef gelukkig bij bewustzijn.
‘Net op tijd….,’ zuchtte ik opgelucht.
Dries was al net zo spraakzaam als Kleppe. Het varken was dan ook snel gevonden. We gingen direct aan de slag. Mijn dictafoon stond op scherp en ik gaf de zeug een knipoog als teken dat we konden beginnen. Hans was inmiddels iets opgewekter en in zijn kraaloogjes weerspiegelde een zekere nieuwsgierigheid.
‘Goed Hans,’ zei ik, ‘ben je er klaar voor?’
Hans knikte bevestigend en pulkte met zijn tandenstoker nog snel wat voer tussen zijn tanden weg.
‘Sta ik er goed op?’ vroeg Hans nog snel.
‘Hans, dit is niet voor de tv. Dit is voor internet. Er zijn geen camera’s bij aanwezig,’ antwoordde ik verontschuldigend, ‘maar je zit er fris en fruitig bij.’
Het was maar goed dat ik die laatste zin toevoegde, want Hans leek de handdoek al bijna in de ring te gooien.
‘Wat ging er als eerste door je heen toen je werd ontvoerd?’
Het bleef lange tijd stil en Hans staarde mij aan.
Ik gaf de zeug een por en ze schrok wakker. Ze vertaalde de vraag en Hans gaf antwoord: ‘wat bedoel je?’ vroeg Hans verbaasd.
‘Ik bedoel, hoe voelde je je toen je merkte dat je ontvoerd was?’
Weer die wezenloze blik.
‘Ik heb geen idee,’ antwoordde Hans uiteindelijk.
Opeens begon het varken te lachen en Dries en Kleppe lachten even zo hard mee.
‘Wat is er?’ vroeg ik verbaasd en ook lichtelijk geërgerd.
‘Gij bent iets vergeten vriend,’ antwoordde Kleppe.
‘Wat dan, waar heb je het over?’ vroeg ik hem.
‘Die beesten hebbe een geheugen van een dag of drie, hij wit ut nie meer,’ lachte hij.
…