De optimist

De natuur komt tot rust na een frivole zomer die toch ook een bedrukte ondertoon had. De zon staat laag aan de hemel aan het eind van een heerlijke herfstdag. De stralen tekenen een oranjerode gloed op het blauwgroene water als grove penseelstreken van een impressionistisch schilderij. Zal de zon voor goed achter de horizon verdwijnen? In het schilderachtige landschap staan Erik en ik aan de waterkant in de Hollandse polder. Op de steiger, die hij een aantal jaren geleden heeft gebouwd, kijken we uit over het water. Zijn haven, die hij met doorzettingsvermogen heeft gemaakt tot wat het nu is. Het heeft wat voeten in aarde gehad voordat de landelijke omgeving hier was omgevormd tot een bijna aan perfectie grenzende plek om tot rust te komen.

Het golfplaten bootshuisje, gelegen naast de steiger, had zijn langste tijd al gehad toen de steiger werd aangelegd en was volledig kasverrot. Evenals Erik was het bootshuis niet meer te redden door een sluipende ziekte. [url=http://www.rondetafelverhalen.nl/teksten/zwaar%20tafelen/lijst-onkruid%20vergaat.htm]Onkruid vergaat[/url], maar zijn kanker woekert langzaam en gestaag voort zoals de erosie de ijzeren golfplaten van het bootshuisje heeft aangetast. Ook de fundering was volledig vergaan omdat water kruipt waar het niet gaan kan.

Geen reden om bij de pakken neer te zitten, vindt Erik. Daar heeft hij de tijd niet voor. Onvermoeibaar werkt hij door aan zijn ideeën. Want als je alleen maar gaat nadenken over het leven kom je uiteindelijk toch weer uit bij de dood. En daarom blijft hij bezig, om zijn berg te verzetten. En dat blijft hij doen zolang het vaartuig van zijn geest hem dat toelaat.

Het was nog een hele operatie om het bootshuisje te slopen voordat aan de bouw van een tweede, kleinere steiger begonnen kon worden. Maar alles werd zorgvuldig uitgedacht en gepland, bouwtekeningen gemaakt. Zoals altijd bleek de praktijk weerbarstiger dan de theorie. Maar geen tegenslag zonder oplossing want het was het aantal handen dat de zwaarte van het werk bepaalde. En Erik regelde het.

Het is de inspanning meer dan waard geweest nu wij genieten van het idyllische landschap. Tussen de twee steigers dobbert Erik’s kleine zeilbootje tevreden en rustgevend op het kabbelende water. Materie is vergankelijk maar de geest zal hier nog lang blijven rondwaren. Dat hij hier nog maar vaak mag aanmeren, in de veilige haven.