De perfectie van de imperfectie

[i]voor Aloïs[/i]

Het is herfst en de geur van barbecue vult deze doodlopende straat. Ik hou niet van beide. Herfst is bijna winter en –geef toe- niet meer dan een vlaag van lelijk gesneuvelde bladeren. Bovendien maakt de beperkte eindigheid van het straatje – dat walgelijk perfect weerspiegelt in mijn raam -, me nooit dolgelukkig. Een venijnig brandend zomerzonnetje wel. En jurkjes met simplistische bloemen. Grapje.

In werkelijkheid wandel ik over half verteerde groen!geel!rood! schreeuwende blaadjes en dagdroom ik over hem en over het liedje dat het best bij vandaag past. [i]Comme d’habitude, toute la journée, je vais jouer à faire semblant[/i]. Steeds weer vraag ik me af waarom ik me na al die jaren nog altijd afvraag of er eerst Iets of Niets was, en daarna, of die twee überhaupt wel iets met elkaar te maken hebben. Misschien weet de ondertussen Onbekende Bekende Soldaat, die hier volgens lugubere Christelijke bronnen ergens boven ons hoofd slingert, het wel. Jammer genoeg nemen tijdelijk onbekende soldaten (net zoals tijdelijk bekende wezens, die wij mensen noemen), altijd de ellende en eindigheid van het leven mee in hun graf. Part of life, zegt men.

Gelukkig weet ik ondertussen wel dat 2 en 6, 8 is en het valt me moeilijk om te begrijpen dat er een tijd is geweest waarin ik mijn schoenveters niet kon strikken en zonder oponthoud naar de wolken schommelde. School was spelen en thuis was nog meer spelen en in de ‘groote vakansie’ sprongen we allemaal samen over de golven van de zee. Deze laatste was toen nog niet officieel vervuild, Iphones bestonden niet, tantes en nonkels waren net als ik veel jonger. [i]’t Was zo simpel allemaal, zo simpel als ik vraag het aan. [/i]

Aan de overkant van het water is de stilte getuige van het gevecht van een dooie vis tegen de stroom.