Daar staat hij, eenzaam en verloren in een hoek van de kamer.
Een laagje stof op de ivoren toetsen, de vleugel, en ook op de pedalen.
Geen ranke vingers die hem nog aanraken. Een relikwie uit vervlogen tijden.
Uit gelukkige tijden. Slechts één iemand bespeelde het stijlvolle instrument. Ik zie het nog voor mij alsof het gisteren was.
Zij zat daar, geconcentreerd, bijna in trance terwijl haar sierlijke handen liefdevol over het klavier gleden. Snel, behendig, beheerst. Vol passie , vol liefde. Bijna symbiose van mens en instrument. Muziek die in mijn hart kroop, mij niet meer losliet. Uren kon ik blijven luisteren, kijken, stilzwijgend, vol bewondering. De piano kwam tot leven als zij speelde .
Een samensmelten van mens en instrument. Een magisch schouwspel dat zijn weerga niet kende. Hun klanken brachten mij in vervoering. De zevende hemel.
Ik lachte, zij straalde, de piano blonk. Een onafscheidelijk trio. We vonden elkaar in de klanken ontstaan uit wederzijdse liefde. De kamer was gevuld met muziek. Mijn hart was gevuld met eem ritmische melodie , en liefde, voor haar .
Alles werd herleid tot dat ene moment, waarop zij de piano bespeelde, en mijn gevoelens. Even leek er niets anders te bestaan. Het was alsof de tijd stil stond.
Maar de tijd blijft niet stil staan , voor niemand. Zo ook niet voor ons.
Op een dag was ze weg. En nu staat hij daar in de hoek, eenzaam en alleen, onder een steeds dikker wordende laag stof. De ivoren toetsen vergelen. De zwarte vleugel verbleekt. De goudkleurige pedalen glanzen niet meer. Geen geluid. Geen muziek. Geen pianiste.
Mijn hart is als de oude piano, bedekt onder een laagje stof, hopend op een nieuwe pianiste , die het stof zal wegvegen, ranke vingers die de toetsen strelen, liefkozen, en weer tot leven zal brengen. En opnieuw zal de kamer gevuld zijn met muziek.
Een nieuwe partituur genaamd; concerto per amore, in D.
16 reacties
lagarto · 23 december 2007 op 13:22
Een portret.
[u]Bijna symbiose van mens en instrument.[/u] Muziek die in mijn hart kroop, mij niet meer losliet. Uren kon ik blijven luisteren, kijken, stilzwijgend, vol bewondering. De piano kwam tot leven als zij speelde .
[u]Een samensmelten van mens en instrument.[/u]
De 2 onderstreepte zinnen lijken wat mij beterft iets teveel op elkaar. Verder prachtig.
Groeten Lagarto
WritersBlocq · 23 december 2007 op 13:27
Ik vind het wel erg mooi, maar het is net alsof je het iets té mooi wilde schrijven. Over deze zin struikelde ik:
[quote]We vonden elkaar in de klanken ontstaan uit wederzijdse liefde.[/quote]
Ik hoop dat het gemis gauw wordt opgevuld. Groetje, Pauline.
KawaSutra · 23 december 2007 op 13:45
Mooi hoor, dat melancholische terugblikken met toch de hoop op het herleven van dat wat was.
[quote]…hopend op…()…ranke vingers die de toetsen strelen, liefkozen, en weer tot leven zal brengen.[/quote]
Hier kun je ‘zal’ weglaten of vervangen door ‘zullen’.
SIMBA · 23 december 2007 op 14:23
Erg mooi Grump! De twee benoemde zinnen van Lagarto…daar had ik ook moeite mee; 2x hetzelfde zeggen in 1 alinea is een beetje té.
dj_Eddy · 23 december 2007 op 14:40
Doet me denken aan [i]My Old Piano[/i] van Diana Ross. Goed nummer, goede column!
lagarto · 23 december 2007 op 15:04
…Te mooi.. WeBestaat dat wel? Of schuilt hierin de angst voor er na?
Lagarto
pally · 23 december 2007 op 16:09
Prachtige ode aan voorbije liefde. Hier en daar ietsje te veel, maar dat is al gezegd.
De herinnering, de vervlogen werkelijkheid, die achteraf altijd mooier lijkt. Dat is de ware weemoed. :wave:
groet van Pally, die jou een nieuwe pianiste gunt
lisa-marie · 23 december 2007 op 16:26
Ik vind hem gewoon mooi en weemoedig.
arta · 23 december 2007 op 17:06
Mooi!
🙂
Li · 23 december 2007 op 19:04
Ik vind het een mooie compositie!
[quote]Mijn hart is als de oude piano,[/quote]
Met deze zin had ik ietwat moeite. Er staat nergens dat de piano oud is. Wel dat hij eenzaam/alleen in een hoekje staat. Maar dat heeft niets met leeftijd te maken toch?
Li
Ronaldjecas · 23 december 2007 op 22:08
Heb je het over mijn toetsenbord?
pepe · 24 december 2007 op 08:59
Echt mooi en lekker leesbaar. Ik hoop de kamer weer snel gevuld wordt met muziek.
KingArthur · 24 december 2007 op 12:20
Een stuk met gevoel geschreven. Maar ik sluit mij aan bij de opmerkingen van Lagarto en WB. Kan dus wat verbeterd worden.
Anne · 24 december 2007 op 22:35
Dag Grumpy, ik lees dat je heel zorgvuldig hebt geschreven, dat zeker. Maar voor mij zijn de beelden niet eigen genoeg om het stukje te laten raken. Het lijkt alsof je her en der, in films en boeken je inspiratie hebt opgedaan om de beelden die je daar vond te gebruiken in een eigen compositie, om maar in de sfeer te blijven.
Liever zou ik lezen over een doodgewone dag en hoe het gemis je via kleine persoonlijke details aan zijn (het gemis dus) bestaan herinnert, zoiets. Want als je over de piano en haar bespeelster schrijft, inclusief jezelf als intense luisteraar begeef je je op een veel belopen pad, spekglad van versletenheid. De metafoor is al vele malen voor jou uitbundig gebruikt. Dat maakt het lezen, voor mij althans, niet meer onbevooroordeeld, omdat dit eerdere gebruik dwingend op de achtergrond meerdoet, en ik onwillekeurig ga vergelijken.
Misschien is het je doel helemaal niet, dat is best mogelijk, maar ik denk zelf dat hoe dichter je bij huis blijft, letterlijk en figuurlijk, hoe beter je schrijfoogst zal zijn. Je lijkt mij daarin nog wat te twijfelen tussen heel dicht bij eigen huis en meemaaksels blijven, (daar heb ik tot nu toe de bewijzen van gelezen) en dit, waar je, lijkt mij, een serieuze poging doet vorm te geven aan iets diepgaanders dan het lichte van je dichtbijhuisstukjes. Alsof je de brug tussen de twee uitersten nog niet gevonden hebt. Voorlopig is het misschien nog een tijdje langs de rivier lopen. En dat is ook prima.
Ik hoop dat ik duidelijk ben, en dat je begrijpt dat ik dit schrijf om iets wat ik meen te zien, en wat wellicht een schrijfhulp kan zijn voor zover je die zoekt natuurlijk, te verwoorden.
groet van Anne
Grumpy-old · 25 december 2007 op 01:41
Allemaal heel erg bedankt voor de leuke reacties.
Ik schrijf nog niet zo lang in het Nederlands en in het begin waren het vooral gedichten.
Dit stukje kwam na een telefoontje met wat Kerstwensen en de vraag “staat je piano er nog”
Het is niet makkelijk om over gevoelens te schrijven , maar met de tips die ik mag ontvangen van jullie wordt wel elke keer een beetje beter .
Allemaal nog hele prettige Kertsdagen en alvast een gelukkig Nieuwjaar
Greetz
Grumpy
weathergir · 28 december 2007 op 12:48
Grump, ik denk je mooiste tot nu toe, hoor! Alhoewel er gevoelsmatig toch nog een alinea ontbrak, ben ik erg onder de indruk… Mooi…