De reis naar verbintenis

De houten deur waar ik tegenop kijk, is nog gesloten.
Het zal niet lang meer duren, dan opent zich een nieuw leven voor mij.
Een leven met mijn ware liefde.
Ik kijk naast me, mijn vader ziet er nerveus uit.
Ik knijp zachtjes in zijn hand en even zie ik een glimp van zijn vochtige ogen, die hij probeert te verbergen. Zodra de muziek begint te spelen, weet ik dat het niet meer lang duurt.
Het is precies uitgeteld, zodra het refrein begint gaat de deur open.
We gaan klaarstaan, klaar om de reis te gaan beginnen, de reis naar verbintenis.

De deur gaat met een zwaar, vermoeid gekraak, langzaam open, en mijn hart begint steeds harder te kloppen.
Ik voel me mooi in mijn spierwitte satijnen jurk, maar zou hij me ook mooi vinden?
Geen tijd meer voor twijfels of onzekerheid.

We staan in het gangpad en zij aan zij, lopen we op de maat van de muziek richting het altaar.
De mensen draaien zich om en ik merk aan de stille reacties dat ze me mooi vinden.
Iedereen gaat staan en een gevoel van geluk en emoties overstroomt mij.
Ik mag nu niet gaan huilen, ik kijk naar rechts en zie dat pap het ook moeilijk heeft.

Een traan biggelt langs mijn wang omlaag, een traan van geluk, van liefde.
Voor het eerst kijk ik naar voren, en zie hem staan.
Hij kijkt naar me, zoals ik hem nog nooit heb zien kijken.
Ook hij is emotioneel, ik zie het aan zijn ogen.
Als hij ziet dat ik naar hem kijk, lacht hij naar me, een glimlach die geluk en blijdschap uitstraalt.

We zijn er, mijn vader legt onze handen in elkaar.
Ze hebben altijd goed gepast, maar nog nooit zo perfect als nu.
We smelten samen, en even ben ik het kwijt.
Ik voel mezelf zweven, op een wolk van liefde.

“Ja, ik wil”.
Zonder enige twijfel of onzekerheid hoor ik het mezelf zeggen en zodra hij de ring aan mijn vinger schuift, weet ik dat deze nooit van mijn vinger zal scheiden.