De roep van de zeemeeuw

Ze klinken zo iel. Zo ver weg. The Cats. Als ze hun hit “Marian” zingen. Een iele dwarsfluit, een iel strijkersensemble, iele achtergrondvocalen en de broze stem van voorman Piet Veerman. Maar aan dat iele geluid klopt iets niet. Ik kan mijn vinger er niet achter krijgen, maar het lijkt een leugen te herbergen.
Ik hoor “Marian” voor het eerst als ik op een ochtend bij mijn oom en tante in Schalken op bed lig. Ik zal een jaar of 8 geweest zijn. Het liedje schalt uit de radio. Het drukke huishouden met liefst 5 kinderen draait in de vroege ochtend op volle toeren. Ik kom hier graag logeren in mijn vakanties. De ongedwongen drukte in dit huis wint het voor mij van de drukkende stilte bij mij thuis. Hier voel ik mij vrij. Dit gevoel van vrijheid heb ik waarschijnlijk geprojecteerd op het liedje van The Cats. Maar wat geeft mij dan toch dat onbestemde gevoel, welke dissonante ondertoon meen ik te horen?

Als ik “Marian” beluister, hoor ik het geluid van een andere dimensie. Het is alsof de wind het frêle liedje kilometers lang met zich mee heeft gevoerd. Over een eindeloze zee. Het klotsen van de golven hoef je er niet eens bij te denken. Hun afwezigheid maakt het ruisen slechts luider. Ik meen de roep van een zeemeeuw te herkennen. Een verdwaalde zeemeeuw. Want Volendam, de thuishaven van The Cats, ligt aan het IJsselmeer, al bijna 80 jaar geen zee meer. Een verdwaalde zeemeeuw in een valse duikvlucht op zoek naar de ware vrijheid van de open zee.

Met lood in de schoenen pak ik mijn koffertje. Vanmiddag is het weer tijd om naar huis te gaan. De ijle tonen van het liedje echoën nog na en geven mij een licht gevoel in mijn hoofd. En ik bevind mij nog enigszins in de roes van mijn pseudovrijheid, hier in Schagen. “Ik wilde dat hier voor áltijd kon blijven wonen, dat ik nóóóóóit meer naar huis hoefde.”

Vanmorgen, ruim 40 jaar later, stapte ik weer voor even in de schijnwereld van The Cats. En ik ben gewoon thuis. Eindelijk.