De school

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven. 

Mensen op de school van mijn kinderen vragen mij weleens waarom ik geen mijmeringen schrijf over onze school. Dat gaat ongeveer zo:

‘Yo Springfield. Wordt er nog gemijmerd vandaag?’

Ik knik, lach afwezig, bijna gemaakt verlegen en doe of ik in een permanente staat van mijmeren zit. 

‘Waarom schrijf je eigenlijk nooit een mijmering over onzeschool?’ 

Zonder concreet antwoord te geven breng ik mijn oudste tot aan zijn tafeltje de klas in. Om mij heen papa’s en mama’s met bedrukt kijkende kinderen die hun weg zoeken tussen een wirwar van hippe benen, hoge hakken en afgetrapte sneakers. Een enkele gespschoen met daarboven een pak die vooral oppast dat de lekkende Barbiebeker van zijn dochter het grijze vel niet ruïneert .      

Het is druk op school. Zo in de ochtend. Spitsuur bij knooppunt Vianen is er niets bij. En daar loop ik dan tussendoor te mijmeren zoals een ander loopt te flirten en weer iemand anders staat te hannesen met de luizenzak van zijn dochter. Want ja oplettende Springfield fans; de luizen zijn er nog steeds. Omdat we van ze houden en ze een warm plekje geven zo voor de winter. Delen is ook bij ons het nieuwe bezit. En daarom delen we ook met zijn allen dat kleine schooltje van onze kinderen dat ergens weggestopt ligt onder de rook van het grote, drukke Amsterdam.  

Een wereld op zich waar liefde, warmte en begrip de boventoon voert. Waar we echte luizenmoeders en ook luizenvaders hebben die lachen om de TV serie omdat we weten dat het ook anders kan.    

Waarom schrijf je geen mijmering over onze school echoot door mijn hoofd.   

Ik twijfel en mis pardoes de afslag naar het lokaal van mijn jongste. Al botsend keer ik om.  

‘Yo Springfield … mijmeren doen we thuis he.’ 

B.B. Springfield