Een verstikkende atmosfeer hangt als een zware deken over het landschap. Een dreigende stilte voor de storm. Af en toe verstoord door een ritselend blad in een laatste zucht der natuur. Een vogel zoekt een veilig heenkomen en strijkt neer in de kalende kruin van een vermoeide boom. De grillige takken nemen zijn versteende profiel in zich op. Het tikken van de klok verstomt in de eeuwigheid, een tijdloos moment. Als een magneet word ik naar de deur getrokken die zich als vanzelf opent. Gedachteloos en zonder zelfbesef geef ik mij over aan de lokroep van het onbekende. Vervreemd en gelaten volg ik een voor mij uitrollend pad door een kille statische wereld die ik alleen in gedachten ken. Het pad kronkelt zich door ondoordringbare wouden, langs steile afgronden en over dorre vlakten. Alles lijkt levenloos of staat stil. Soms zie ik aan de horizon de uitdagende illusie van een brede rechte weg maar een zinsbegoocheling is niet de weg die ik moet gaan.
Verder het smalle pad volgend voel ik plotseling de aarde trillen. Een donderend geraas weerkaatst tussen de kale bergwanden in de verte en rolt met een aanzwellende roffel het dal in waar ik mij bevind. Een aanstormende wild kolkende watermassa klieft het verdroogde aardoppervlak in tweeën, met een meedogenloos geweld alles meesleurend wat op zijn pad komt. Apathisch kijk ik toe hoe de waterstroom een steeds diepere geul slijt in de aardkorst. Voor mijn ogen schieten er scheuren in mijn levensloop, enorme brokken storten in het zojuist ontstane ravijn. Ik kijk in de diepte en aanschouw de onderwereld van Hades.
De nog heldere lucht betrekt met een beangstigende snelheid. Een wervelende storm breekt los en van alle kanten jagen donkere donderwolken in de richting van het epicentrum van het aardse natuurgeweld. Rondom mij worden bomen ontworteld, een gordijn van zand en stenen rijst op als een cilinder uit de aarde. Ik bevind mij in het vacuüm. Recht boven mij ontmoeten hel en verdoemenis elkaar onder leiding van Aeolus, de god van de wind. Dreigende donderkoppen snellen op elkaar af en bevechten elkaar op leven en dood met flitsende zwaarden uit gehard staal. Grimmige wolken breken open, water stort als een eindeloze waterval naar beneden en vult het ravijn met een enorme kracht. Het opspattende water veroorzaakt een dichte vitrage van nevel aan de binnenzijde van het oog van de orkaan waarin ik mij bevind. Jagende wolkenformaties kleuren bloedrood gelijk de alles verzwelgende vlammen van het vagevuur. Het satanische geluid van de tomeloze krachten van de natuur klinkt als een oorverdovende schreeuw. Ik wil vluchten maar ik kan geen kant op. Gevangen in het boze oog.
Wachtend op het laatste oordeel storten de muren van mijn gevangenis in het alles vernietigende water onder mij. Ik bevind mij op een denkbeeldige brug tussen twee onbereikbare werelden, hangend boven een poel van angst. Blijvend verlamd door de schreeuw die naijlt in een ijzingwekkende stilte.
[img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/nl/4/47/De_schreeuw.jpg[/img]
[url=http://nl.wikipedia.org/wiki/Edvard_Munch]De Schreeuw – Edvard Munch[/url]
16 reacties
Dees · 3 september 2005 op 12:49
Prachtig geschreven!
Beelden van de onderwereld van New Orleans doemen overigens op..
Schrijf je veel verhalen Kawa? Zo niet, dan doe toch maar. 😉
Trukie · 3 september 2005 op 13:17
Kawa, één woord: grandioos.
Ik ga niet quoten, want dan staat hier 80% van jouw column. Wat een prachtige zinnen die elkaar aanvullen en/of versterken. Het staat onder fictie. Dat stelt me gerust. Maar ik zou het onder actualiteit ook niet misplaatst hebben gevonden.
Er een passende afbeelding bijvoegen vind ik heel leuk. Ik weet niet of het dan nog een column is. Maar de combinatie tekst – illustratie is heel mooi.
Li · 3 september 2005 op 13:32
Wauw wat een geweldige column over natuurgeweld.
En als er één kan schilderen met woorden dan ben jij dat wel.;-)
Li
bert · 3 september 2005 op 14:48
[quote]Het tikken van de klok verstomt in de eeuwigheid, een tijdloos moment.[/quote]
Indrukwekkend schrijven in relatie tot een echt wereldberoemd schilderij en de krachten der natuur.
Jij bent degene die dit schitterende schilderwerk hebt weten te vertalen naar een even zo prachtige column. Mijn complimenten, opnieuw.
🙂 🙂 🙂
Ma3anne · 3 september 2005 op 15:47
Een betere timing van dit verhaal kon niet.
Loodzwaar en droef.
Je schrijft zo ongelooflijk mooi, Kawa.
Kees Schilder · 3 september 2005 op 18:00
Onwaarschijnlijk mooi
WritersBlocq · 3 september 2005 op 18:50
[quote]En als er één kan schilderen met woorden dan ben jij dat wel.[/quote]
Prachtig en ijzingwekkend ‘weer’, Kawa.
Wright · 3 september 2005 op 21:21
Onwaarschijnlijk mooi geschreven, Kawa!
Het is voor mij, één van de meest tot de verbeelding sprekende schilderijen ooit geschilderd. De wanhoop spat als het ware van het doek. Wat mij betreft een prachtige ode aan Munch.
Louise · 3 september 2005 op 22:41
Een knap staaltje schrijven, Kawa. Om met een toetsenbord werkelijk alle zintuigen te kunnen activeren!
Wat mij betreft was het plaatje van het betreffende schilderij dan ook niet nodig geweest. Feitelijk totaal overbodig 🙂
Geertje · 4 september 2005 op 00:09
[quote]Voor mijn ogen schieten er scheuren in mijn levensloop, enorme brokken storten in het zojuist ontstane ravijn. [/quote]
Ik heb je column verschillende keren gelezen. En vind het een prachtig gevonden manier om het gevoel en de sfeer te beschrijven als de vaste grond onder je bestaan wegvalt.
Troy · 4 september 2005 op 00:55
Je wordt steeds meer een verhalenverteller, Kawa. Of was je dat eigenlijk al? Ik blijf bij mijn standpunt: jij moet een boek gaan schrijven! Je zinnen en teksten worden alsmaar krachtiger. Trouwens, heb je al iets van Bronte gelezen?
Grt Troy
Mosje · 4 september 2005 op 17:22
Mooie zinnen lees ik. Ik vermoed dat je ons binnenkort gaat vertellen dat je een broer bent van Troy. Of andersom: Troy doet die openbaring.
🙂
KingArthur · 4 september 2005 op 17:45
Ja inderdaad mooi geschreven. Apart trouwens dat ik erg veel paralellen zie met een stuk dat ik onlangs heb ingezonden.
KawaSutra · 4 september 2005 op 21:47
Al na de eerste keer dat het schilderij van Edvard Munch in het nieuws kwam heeft het mij niet meer los gelaten. Ik denk dat ieder zo zijn eigen interpretaties heeft bij een schilderij dat hem boeit. En dat was mijn uitgangspunt bij dit verhaal. Dat vervolgens mijn beschrijving de realiteit zou worden in New Orleans wist ik toen nog niet.
Het zal de meeste CX-ers bekend zijn dat King en Troy ook een zelfde sfeer oproepen in hun verhalen. Het zal ook duidelijk zijn dat schrijvers elkaar kunnen beïnvloeden. Het heeft voor mij weer een hele nieuwe wijze van schrijven geopenbaard waar ik dankbaar gebruik van maak.
Ik wil in de toekomst meer schilderijen op mijn eigen wijze interpreteren. Schilderijen kunnen heel veel emoties los maken en het is heerlijk om dat als schrijver onder woorden proberen te brengen.
@ Troy: In de gedichten van Emily Brontë kan ik mij heel wel vinden. Overigens vind ik ‘Wuthering Heights’ van Kate Bush een geweldige muzikale interpretatie. Eigenlijk prachtig als je met pen, penseel of muziekinstrument een zelfde gevoel kunt overbrengen.
Bedankt voor jullie reacties. 🙂
klungel · 5 september 2005 op 10:40
Mooi!
melady · 5 september 2005 op 11:27
Heel mooi1