De Spin

Ik ben bang voor spinnen. Hoewel, ik geef het niet graag toe. Veel vrouwen zijn namelijk bang voor spinnen. Als ik denk aan een vrouw met een spinnenangst, zie ik een blonde, hooggehakte vrouw vrouw die hartverscheurend schreeuwt met de handen op de wangen voor de dramatische look.
Hulp. Van haar man. Of buurman. Of vader. Of toevallige voorbijganger. Of hij die spin even weg wil halen.
Watje! Denk ik bij die gedachten. Wát ben jij een watje!

Ik probeer zo min mogelijk te laten zien dat ik ergens bang voor ben. Als je bang bent voor spinnen, ben je afhankelijk van iemand.
Ik wil zelfstandig zijn, en sterk en heldhaftig. Pff, een spin.. denk ik. What’s the big deal?
Oke, hij is zwart, harig, heeft 6 poten en kan hard rennen. Waarschijnlijk is ie nog banger dan ik.

Daar zat hij, op de muur. Muisstil. Hij dacht natuurlijk dat ik ‘m niet zou zien. Wel dus. Ik heb een soort derde oog voor spinnen.
Ik voel dat ze naar me gluren vanuit welke hoek ook in de kamer. Geen spin is veilig voor mijn oog.
Enfin, daar zit hij dan in mijn vizier. Op de muur. Nogsteeds muisstil. Mijn hersenen zijn druk bezig om een plan te bedenken.
Wat is het plan? Is er uberhaupt een plan? de schoen of toch de krant… Allemaal komen ze voorbij. In mijn ooghoek zie ik de stofzuiger staan.
De stofzuiger! Er is geen stoere man in de buurt om het zwarte monster weg te halen, dus nu moet mijn zelfstandige ik opstaan.
Nouja, misschien niet nu meteen, maar zo direct dan. Ik voel overal spinnetjes lopen over mijn lichaam. Ze lopen er natuurlijk niet echt,
maar op zo’n moment lijkt het er toch verrekte veel op!

Met de slang in mijn hand besluip ik de spin. Geen beweging. Ik haal diep adem en zet toch de stofzuiger uit. Ik durf het niet.
Ik ga de telefoon pakken. Terwijl ik het nummer van mijn vriend draai bedenk ik me. Waar is die zelfstandige vrouw gebleven? Toch maar zelf doen.
Voor de tweede keer benader ik de spin met het voor hem grote gevaarte met gigantische zuigkracht. In mijn fantasie zie zijn kop voor me. Hoe hij moeite moet doen
om niet in de grote slang te verdwijnen. Hoe hij zich schrap zet met z’n vieze, harige poten. Hoe zijn haren wuiven in de harde wind. Hoe zijn wangen
alle kanten op waaien. Stiekem grinnik ik om mijn eigen gedachten. Wat een stom gezicht.

Voor de spin word het iets te heet onder zijn poten. Terwijl ik zo dichtbij was, scheurde hij weg. Keihard. Alle zes zijn poten renden voor hun leven.
Ik slaak een ijslijke gil en laat de stofzuigerslang op de grond vallen. En weg was ik, uit de kamer. Misschien toch maar bellen.
Die zelfstandige vrouw heeft vandaag haar best gedaan…