De ultieme dansstrijd

‘Pfff, hier is toch echt niks aan’ zucht hij achter me. Snel veeg ik het bewijs van mijn tegengestelde mening van mijn wangen. We hebben niet in alles dezelfde smaak. Toch blijft de oorlogsfilm over nazi’s vanavond bewaard op de dvd en kijken we samen The Ultimate Dance Battle. Een lief offer van hem waarvoor ik de prijs – zijn schamperende opmerkingen over de uitgezonden dansstukjes – graag betaal.
‘Wat vind je hier nou zo mooi aan?’ Ik weet het niet. Het is als een oertaal. Een goede dans visualiseert een verhaal dat je begrijpt, of interpreteert, op een bijna primitieve manier. Een bepaalde beweging kan iets in je losmaken, een herkenning, emoties, zonder dat er bewustzijn aan te pas lijkt te komen. Nee. Cliché’s. Ik haal ik mijn schouders op.

De dans is klaar. Het commentaar is gegeven. Wat volgt is de onvermijdelijke oproep, dit keer uit de mond van Lieke van Lexmond, om vooral te smsen op je favoriet, team Hiphop of team Ballet. Ik ga wat te drinken halen, voordat de betovering weg is, de dans van zojuist wordt gedegradeerd tot een radertje in de geoliede commerciële machine van de zoveelste variatie op een talentenshow. Nog even en ik moet mijn vriend gelijk geven.

Pas op mijn achttiende ben ik op ballet gegaan. Eerst was er de manege. Er is een verband tussen paardrijden en dansen. Mijn allerbeste wedstrijden reed ik in een trance. Vloeiend schreven mijn paard en ik samen figuren, ritmisch, harmonisch.
Maar op balletles blijkt de combinatie met paardrijden minder voor de hand liggen en zelfs desastreus. Mijn sterke maar kort getrokken beenspieren willen niet strekken. Urenlang pijnig ik mezelf op mijn kamer met strekoefeningen. Ik koop er een extra les in de week bij, want ik moet dansen. Van de strenge balletjuf krijg ik nooit commentaar. Dat pak ik op als een groots compliment tot een danseres die achter mij aan de barre staat te hard fluistert: ‘Je heupen zakken door.’ Vragend kijk ik naar de juf die snel haar blik van me afwendt. Te laat. De vernietigende eerlijkheid dat ik er niets van bak. En, erger nog, medelijden. Mij commentaar geven heeft geen nut, het wordt toch niets. Met een rood hoofd van schaamte kijk ik in de spiegel en zie niet langer de gracieuze danseres die ik er zo graag in zag. Het ziet er niet uit. Ik geef het op. Dansen zit niet in mijn natuur.

Gelukkig heb ik een compromis gevonden, die Zumba heet. Eenvoudige pasjes, veel herhaling en een veilige groep met enkele stijve vijftigers die ik erg dankbaar ben. Deze keer ben ik niet het slechte buitenbeentje. En soms, heel soms, dan overvalt het me, het gevoel dat ik samenval met de muziek. De spiegel verdwijnt, de voorgeschreven pasjes lossen op en kijk, als vanzelf, vanuit mezelf… ik dans!