De verlossing.

“…en dan het weer: het wordt weer een warme dag met eerst nog een paar wolkenvelden maar later op de dag breekt de zon volledig door.”
Ik hoorde het weerbericht moedeloos aan, de zoveelste hete dag deze zomer. Normaal zou ik ervan genieten maar met die enorme buik was de hitte allesbehalve fijn.
Maar gelukkig was vandaag de uitgerekende datum, het einde van negen maanden afzien was in zicht! Ik was natuurlijk heel blij geweest toen ik ontdekte dat de misselijkheid en het overgeven door zwangerschap kwam, ik had geen griepje. Nee, inderdaad ik had geen griepje, griepjes zijn tenminste na een paar dagen over en dan kun je weer opknappen, een zwangerschap duurt toch meestal een maand of negen.
De natuur heeft het allemaal goed geregeld, hoewel mama ziek is krijgt de baby toch de benodigde voedingsstoffen binnen, eigenlijk ongelooflijk dat een kind kan groeien op de hormonale eetbehoeften van een zwangere moeder. Ik had periodes dat ik wel at maar alles er weer uitgooide, ook periodes dat ik alleen Chinees eten lustte en ik heb nog een tijdje vooral veel ijs gegeten. En baby groeide maar, tegen de klippen op!

Maar nu was de uitgerekende datum dan toch bereikt, dapper had ik het 40 weken volgehouden en ik keek dan ook echt uit naar die verlossende bevalling.
Ik moest in het ziekenhuis gaan bevallen omdat mijn bloeddruk te hoog was en mijn lever- en nierfunctie verstoord was, dat kon duiden op een beginnende zwangerschapsvergiftiging.
Ik vond het wel prettig om in een koele verloskamer te bevallen, thuis was het veel warmer door het hete weer van de afgelopen weken.
Toen de weeën begonnen was ik dan ook zeer verheugd, deze klus zou ik wel eens even gaan klaren. Na 20 uur “klussen” was ik iets minder verheugd maar kon het allemaal nog goed aan, samen met manlief natuurlijk, die week niet van mijn zijde.

Toen ik eindelijk na 34 uur mocht gaan persen wilde ik dat graag zittend. Zo gezegd zo gedaan. Ineens was er paniek in de verloskamer, de baby had enkele malen de navelstreng om zijn hals gedraaid en dreigde zichzelf op te hangen als ik zittend zou bevallen, ik moest dus gaan liggen. Dat had ik helemaal niet zo gepland dus ik was boos, ik had helemaal niet in de gaten dat het ernstig was.
Ik werd op de verlostafel gelegd, ze maakten de uitgang voor de baby gerieflijker door mama een paar flinke knippen te geven en in een zucht en een vloek glibberde Pepijn naar buiten.
Gelukkig zette hij direct een flinke keel op.
Na enkele uren mocht ik naar huis, samen met mijn zoon en 13 hechtingen.

Het grote genieten was begonnen want ik wist één ding “ik word nooit meer zwanger!”