De verzilverde blik II

“Waar was u, in de nacht van vrijdag op zaterdag?” Zo vaak al, hoorde ik deze zin in spannende detectiveseries. Nooit gedacht dat het ooit eens aan mij gevraagd zou worden. Ik had niet eens een geloofwaardig antwoord voorbereid. “Ik lag op bed, was ziek.”
“Aha, wat had u dan?” Te lang moet ik nadenken. “U was toch ziek, mevrouw?” Shit, het valt op, ik moet iets zeggen. Iets! “Gewoon, ik had hoofdpijn.” Twee mannen, op dit moment lijken ze wel twee keer zo groot als ik, kijken me ongeloofwaardig aan. “Is er iemand die dat kan bevestigen?” Ik wilde opmerken dat ik natuurlijk geen mensen uitnodig als ik met hoofdpijn op bed lig, maar liet dit uiteindelijk achterwege. Het zag er niet goed voor me uit.
“Nee” mompelde ik uiteindelijk.

Ik werd naar de cel gebracht. Het viel me mee, in vergelijking met wat ik op de televisie had gezien zag dit er nog redelijk uit. Een televisie, die het overigens niet bleek te doen, een bureau met prikbord (“Kunt u alvast foto’s opprikken om te wennen”), een schoon bed en toilet. Ik miste mijn eigen huis nu al. Morgen werd ik weer vrijgelaten, bedacht ik hoopvol.

“U hebt geen geloofwaardig alibi opgegeven mevrouw. Uw buurvrouw zag u naar uw auto lopen, vrijdagnacht. Kunt u dit verklaren?”
Grr… mijn buurvrouw, dat kreng. Hoe vaak heb ik niet op haar huisdieren gepast. Hoe vaak heb ik haar niet geholpen met het huishouden, omdat ouderdom nu eenmaal met gebreken komt. Is dit haar dank? “Zij heeft mij dan waarschijnlijk voor iemand anders aangezien. Haar geheugen is ook niet al te best meer, weet u.” Er kwam een frons op het voorhoofd van de man die naar mijn idee het oudste van de twee was, en de leiding over het verhoor op zich had genomen. “U zegt dat uw buurvrouw liegt?” “Ik zeg dat zij zich vergist heeft. Een menselijke vergissing. Ik lag vrijdag en zaterdag op bed.”

Ik werd weer naar mijn cel gebracht. Er werd me verteld dat er DNA is aangetroffen op het lijk. Waarschijnlijk werd ik binnenkort voorgoed opgesloten. Mijn advocaat, een schat van een man, vertelde me dat ik weinig kans maakte. “Wanhopige, in de steek gelaten exen hebben vaker eenzelfde misdrijf gepleegd.” Wist hij me te vertellen. Dat deed pijn. Wanhopig was ik niet. Het enige wat ik wilde was rechtvaardiging. Alle pijn die hij mij heeft bezorgd, wilde ik hem teruggeven. Met succes! “Als je dat vertelt, krijg je hooguit eerst een psychiatrisch onderzoek voordat ze je opsluiten.” Zoals ik al zei, een schat van een man, die advocaat van mij. “De liefde van uw leven heeft u zeker nooit verlaten voor uw bloedeigen zus?” snauwde ik hem nog toe. Het maakte weinig indruk.

Een paar weken cel verder, kwam de rechtszaak. “12 Jaar met dwangverpleging en TBS.” hoorde ik de rechter uitspreken. 12 Jaar maar? Goh, dat valt nog mee. De verzilverde blik staat nog steeds op mijn netvlies. Die blik had ik voor geen goud willen missen, al zou ik de rest van mijn leven achter tralies door moeten brengen. De verzilverde blik, maakt alle pijn goed. Mijn advocaat keek bedroefd en mompelde een ‘sorry’. Ik kon niet verdrietig zijn. Ik voelde geen pijn. Alleen al de herinnering aan zijn verzilverde blik bracht een glimlach op mijn gezicht.