Bijna nooit mocht ik hem gebruiken. Daar, op het hoekje van mijn lessenaar, lag mijn pen te pronken. Tenminste, als hij uit het laatje mocht. Het was een juweel van zilver leek het wel, met aan elke zijde een schuifje met een klein knopje, om daarmee de verschillende penvullingen van en op hun plaats te schuiven. Het gaf een zacht schrapend geluid, wanneer dat gebeurde. Schriften vol, zou ik ermee schrijven. Met rood schrijven mocht nooit. Dat recht was uitsluitend aan de juffrouw voorbehouden. Dat deed ze dan ook graag en wel in mijn schriftje. Fouten werden voorzien van veel uithalen, strepen en uitroeptekens. Aangezien de juf was gezegend met een enorme rij tanden –we noemden haar niet voor niets juffrouw paardenbek- haalde ik het niet in mijn hoofd, stiekem toch met rood te schrijven. Dat setje tanden kon me akelig toegrijnzen op een kille maandagmorgen, ik wist nooit hoe het afliep.

Zwart mocht alleen op vrijdagmiddag, wanneer de andere taken klaar waren. Anders niet, dan bleef het bij de blauwe bic pen met losse dop, die door de school was verstrekt. Positief opvoeden, complimenten geven en de goede antwoorden benadrukken met een groene krul, bestonden niet in mijn schooltijd. Groen werd dus ook naar het binnenste van mijn pen verbannen. Samen met haar maatje rood, moest zij in de zilveren schacht blijven bivakkeren. Soms moest ik goed opletten, wanneer ik enkele malen gedachtenloos met de pen had geklikt en geklakt, of er niet per ongeluk tijdens het schrijven, toch stiekem een van de verboden kleuren tevoorschijn kwam.

Wat van mijn pennenschat overbleef, was de kleur blauw. Dezelfde kleur als waarmee we onze taken, de dictees de rekenwerkjes en alle andere vervelende vakken moesten uitschrijven. Toch was de kleur blauw uit mijn vierkleurenpen een veel mooier soort blauw dan die uit mijn schoolpen. Waar mijn schoolpen een fletse kleur blauw produceerde en akelige vlekken achterliet, was dat bij de vierkleurenpen totaal anders.

Prachtig diepblauwe inkt, als van een verre mysterieuze zee uit de sprookjesboeken, kwam uit de zilveren punt naar buiten gerold. Het schrijven ging gemakkelijk, ging nagenoeg vanzelf. Mijn opstel kwam vanzelf uit de inkt tevoorschijn, erover nadenken hoefde ik nauwelijks. De pen leek een eigen leven te leiden, spellingsfouten kwamen in mijn opstellen niet meer voor. Wanneer ik bedacht om mijn opstel op te leuken met een mooie gekleurde tekening erbij, dan leidde mijn pen mij af door mij nog een prachtige zin te laten opschrijven.

Eens per jaar, zo rond de tijd dat de kerstvakantie aanbrak, mocht ik alle kleuren uit de pen tevoorschijn toveren. We mochten kersttekeningen maken en kaarten versieren en dan kon rood niet ontbreken. Ik tekende de mooiste rode hulstbesjes en natuurlijk enkele rijk versierde rode kerstballen, die ik driftig in de groene kerstboom, waarin getekende naaldjes, kleurde. Met kerst haalde ik het niet in mijn hoofd om zwart te gebruiken. Die kleur werd vrijwillig opgesloten in de zilveren pennenhuls.

Mijn ogen slaan op, kijken in de richting van de trainer, die zich vooraan in de vergaderingsruimte bevindt, bij het bord. Ik volg vandaag een training over bewustwording, leven in het nu. Op het bord staat een zin geschreven. Op de rechterhoek van mijn tafel, ligt een pen.

“Later is allang begonnen” *) schrijf ik, in vier kleuren.

*) De spreuk is van Harrie Jekkers.

Categorieën: Algemeen

Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

17 reacties

SIMBA · 27 augustus 2010 op 09:40

Ow ja! Ik had ook zo’n pen….ik had zelfs een “gouden” exemplaar! Dat goud sleet er wel in de loop van de tijd vanaf, maar het bleef een kostbaar bezit.

Anti · 27 augustus 2010 op 10:25

Prachtig, sprookjesachtig verhaal over… een pen! Ik word er jaloers van dat ik nooit zo’n liefdesrelatie had.
Bij mij, als linkshandige, is het altijd een haat-liefde verhouding geweest. Mocht ik eindelijk met mijn rode vulpen (uiteraard met blauwe inkt)schrijven, werd hij na een dag alweer in de ban gedaan. Veel blauwe vegen met hier en daar een nauwelijks leesbaar woordje was de opbrengst.

Mooie, poëtische zinnen, Ontwikkeling.
Zoals:[quote]Prachtig diepblauwe inkt, als van een verre mysterieuze zee uit de sprookjesboeken, kwam uit de zilveren punt naar buiten gerold.[/quote]

Nog mooier was een eigen quote op het eind. Misschien wel wat veeleisend, maar als je zo poëtisch over een pen kunt schrijven, zou dat toch ook moeten lukken 😉
Die van Harrie trouwens wel mooi hier.

LouisP · 27 augustus 2010 op 10:40

Ontwikkeling,
‘k kreeg het ‘weetjenogtoengevoel’ eerder toen je over het gewone Bicske schreef. Vierkleurenpennen! Wow..
Ik zie je gewoon zitten schrijven…voorovergebogen, tong uit de mond..trots als een pauw, zo opgaan in je mooischrijverij dat je de beginnende snotneus niet opmerkt……en maar mooie zinnen zetten…
zoals over de pen..
schitterend!

groet,
Louis

Libelle · 27 augustus 2010 op 12:01

Ik had een zeskleurenpen, die liep vast.
Geruild voor een touw, paardemennen was net in, en niets was meer waard.
Je maakt wat los!

pally · 27 augustus 2010 op 15:07

Echt heel mooi beschreven, Ont.: je jeugdliefde voor die pen, die veel meer dan dat vertegenwoordigt.
Symbool voor de blijheid met kleine dingen, die voelen als echte kostbaarheden, vooral als je jong bent. :wave:
Ik kan het goed invoelen. Schreef ooit hier op CX een column over een doos kleurpotloden
Groet van Pally

dokterblues · 27 augustus 2010 op 16:56

De tekst doet me weer denken aan mijn middelbare schooltijd, ach wat was dat een leuke tijd. Op de Puch heen en terug. Ik vind het een meesterlijke gedachte.
Mag ik het gebruiken voor een stukje in de dorpskrant hier?

sylvia1 · 27 augustus 2010 op 20:52

Ontwikkeling, misschien komt het omdat ik al meerdere Vierkleurenpennen als schrijfveren heb gelezen, of ik lees het anders, maar ik ben niet zo enthousiast als de reacties hier boven. De herinneringen op zich zijn al mooi, die hebben naar mijn idee niet zo veel mooie woorden nodig. Bijvoorbeeld laatste alinea, na alle herinneringen zijn we terug in de tegenwoordige tijd, dan schrijf je “Mijn ogen slaan op”, en dan denk ik vlotte vrouw, leuke cursus, dat is net iets té mooi beschreven.

LouisP · 27 augustus 2010 op 21:03

Ontwikkeling en Sylvia 1,
ik betrap me er nu op dat als ik reageer op iemand die ik goed vind schrijven dat ik minder aandachtig ben. Dat ik me er het gemakkelijk vanaf maak. Door te zeggen dat het goed is..
Sylvia 1, je hebt daar een punt. Weer al. Van die mooie woorden.

gr.
Louis

RobertH · 27 augustus 2010 op 21:11

😀

LouisP · 27 augustus 2010 op 21:18

Robert Ha,

RobertH · 27 augustus 2010 op 21:32

Ja, sorry :oeps:

Was door de column terug gegaan naar mijn lagere school tijd en volgens mij net even te lang blijven hangen.

Ben het overigens wel met Sylvia en jou eens. Vind het een leuke column maar vind het hier en daar wat overdreven zoet geschreven.

Ben nu weer volwassen.

Ontwikkeling · 27 augustus 2010 op 22:44

Ieder zijn of haar stijl. Mijn stijl is lichtelijk nostalgisch, soms overdreven te noemen.
Ondanks dat heeft de vierkleurenpen vandaag verschillende reacties, emoties en gevoelens opgeroepen. Mijn doel is daarmee -voor dit verhaal- bereikt.
Hartelijk dank voor jullie reacties!

Ontwikkeling · 27 augustus 2010 op 22:50

😀
Wel lekker touwtje gesprongen, nog?

(reactie op Libelle, hij kwam er niet goed onder)

Avalanche · 28 augustus 2010 op 16:21

Mooischrijverij of niet: ik heb ervan genoten. Mooi stuk over een prachtige uitvinding. Het leuke is: ze bestaan nog steeds; in ongewijzigde uitvoering bovendien.

DartelDraaft · 28 augustus 2010 op 21:55

Vind het wel knap, zoveel tekst over een vierkleurenpen. Had zelf een twaalfkleurenpen, maar die was waardeloos. Kreeg maar een paar kleuren naar buiten geschoven. Was ook veel te dik om in mijn hand te houden.

Waarom altijd CX’en over serieuze zaken? Las het verhaal zo uit, en dat is heel wat voor mij (snel afgeleid, snel verveeld)

Dees · 29 augustus 2010 op 15:47

Bij jouw stukjes bekruipt mij het gevoel dat je een klein plekje in jouw geest (of hart / ziel) hebt waar alles mooi, onschuldig en romantisch is en dat je me van dat stukje deelgenoot maakt. Dat vind ik het bijzondere eraan, het sensitieve dat je zo mooi weet weer te geven. Misschien is het inderdaad wel een idee om dat plekje niet nog mooier te beschrijven dan het al is, ofzo, de onschuld is dan misschien nog onschuldiger en geloofwaardiger. Tis een gedachte.

Mien · 30 augustus 2010 op 16:19

Grote gruwel. Bij mij bleef die pen altijd hangen bij rood, zwart of groen. Had ik weer. Door kleurkeuzestress wisselde ik voortdurend van kleur waardoor de vierkante haakjes waarmee je de kleuren selecteerden compleet murw werden. Op een gegeven moment weigerden de haakjes (terecht) dienst. Of was het misschien toch een goedkope pen? Vanaf die tijd teken ik de wereld op in blauw. Ins Blaue hinein.
Leuke column met een sterk einde die bij mij een vervelende herinnering triggert.

[b]M [color=00CC00]I[/color] [color=CC3300]E[/color] [color=0033CC]N[/color][/b]

Geef een reactie

Avatar plaatshouder