De volksprins

Afscheid nemen valt niet mee. Vooral niet van een goede vriend die je al heel lang niet ontmoet hebt. Of helemaal nooit zoals Prins Bernhard. Hoewel hij misschien die schim achter het stuur van de Ferrari was die mij eens voorbijflitste. Hij woonde tenslotte min of meer in de buurt. We hebben elkaar zelfs nooit gesproken maar ik ben er zeker van dat hij op het punt stond me te bellen. Dat zou de definitieve bezegeling van onze innige vriendschap zijn. Steeds als de telefoon ging dacht ik aan hem. Wat ik te horen zou krijgen wanneer ik opnam was bijna tastbaar: “Met het secretariaat van Zijne koninklijke hoogheid Prins Bernhard, ik heb de Prins voor u aan de lijn”. Het viel me steeds zwaarder elke keer dat het niet uitkwam. Zelfs als het een goede vriend of vriendin was viel het tegen. Want het was elke keer niet het telefoontje waar ik in spanning op wachtte. Dat het moment nabij was bleek wel uit de lange rij van mensen die Bernhard de laatste tijd allemaal gebeld bleek te hebben. Voor een groot deel echt ‘my kind of people’. Er waren er ook bij van wie ik me afvroeg “waarom zij wel en ik (nog) niet?” Maar ongetwijfeld hadden zij zijn aandacht meer nodig dan ik. Als hij tijd van leven gehad zou hebben was het er ongetwijfeld van gekomen maar nu is het te laat. Toch voelde ik diepe verbondenheid met de Prins zelfs zonder direct contact. Ik kende hem van haver tot gort van TV, de krant, foto’s. Ik wist meer van zijn lotgevallen, vooral op medisch gebied, dan van die van mijn familieleden. Beter dan die van mijn beste vrienden ken ik zijn diepste overpeinzingen en gevoelens.

Prins Bernhard en ik waren verwante zielen. Dat hij niet alleen met mij verwant was, het deert me niet. Het is me een voorrecht hem te delen met al zijn andere vrienden. Hij heeft zoveel voor ons allemaal betekend. In zijn eentje sprong hij in bressen die door een gewoon mens niet te dichten zijn. In de tweede wereldoorlog heeft hij het land praktisch eigenhandig bevrijd. Maar bressen waren hem nooit te klein. Met een gul gebaar stelde hij zich garant voor de boete voor die supermarktmedewerkers met de losse handjes. Ze deelden misschien een paar tikken teveel uit maar waren het uiteindelijk niet gewone Hollandse jongens die hun burgerplicht deden, net als het verzet in de oorlog? En dat miljoen van Lockheed. Als je dat laat lopen, wie is er dan gek? Niet Bernhard. Hij had net als al zijn vrienden een hekel aan de snelheidslimieten en reed geregeld een auto in de prak. Hij was als Pietje Bell. Een beetje ondeugend maar met het hart op de goede plaats.

Bernard had een groot hart. Zo groot dat hij natuurlijk onmogelijk met 1 vrouw toe kon. Kan je hem dat kwalijk nemen? Als de vrouwen je in de armen vallen? Welke man zou hem niet benijden? Dat hij de jachtvelden van de hele wereld bijna in zijn eentje leeg schoot maar olifanten en zelfs de konijnen van de paleistuin van Soesdijk geen haar krenkte, was dat zo tegenstrijdig als zure critici vonden? Wie nooit een hond met de ene hand over de kop aait en tegelijk met de andere voet een mierenkolonie vertrapt, werpe de eerste steen! Het is precies wat de Prins tot mijn vriend maakt. Hij is een mens van vlees en bloed. Maar dan op koninklijke schaal. Een prins van vlees en bloed. Een volksprins. Een vriend van iedereen.