“Er wordt een vrije medewerker voor u gezocht”. “Ja… Hallo? Wat heeft dat voor zin? Laat die medewerker lekker vrij zijn! Geef mij iemand die werkt!” roep ik degene aan de andere kant van de lijn nèt iets te laat toe. Ik ben al weggedrukt en zijn plaats is ingenomen door een pingelaar die een eentonig deuntje speelt. De medewerker is vrij. Heeft geen vrouw, geen kinderen, geen verplichtingen. Hij loopt een wedstrijdje speelsheid met zijn Springer Spaniël te doen. Allebei vertikken ze het om de bal te halen, geweldig, die zogenaamde strijd. Zou menselijk moeten zijn, in plaats van beestachtig. Hij kan zich even losmaken en ontspannen, dankzij de hond. Dit zijn de gestolen momenten tussen alle sores en stress door, waarmee hij zijn batterijen weer oplaadt na wat geweest is en voor wat komen gaat. Alleen nu telt.
Hij staat bekend als gevierd, zelfverzekerd, een lekker ding met een dito babbel en een mooie bak tanden. Zijn “nee” wordt altijd aan de andere kant van de lijn geaccepteerd, nadat hij zoals geen ander dat kan, heeft onderbouwd waarom hij een betrokkene moet teleurstellen. Zijn collega’s benijden hem, doordat klanten altijd naar hem vragen. Hierdoor is zijn werkdruk gestegen, maar de voldoening steeg mee. Meerdere malen werden hem promotiekansen aangeboden, die hij met hetzelfde gemak afsloeg. Hij blijft doen waar hij goed in is omdat ie weet en voelt, dat niet elke promotie een verbetering is.
Mijn oor wordt warm. Ik zit al 3 minuut 48 te wachten op die vrije medewerker, die volgens het bandje gezocht wordt. Leuk hè, het interpretatieverschil van een “vrije medewerker”. De pingelaar wordt onderbroken door een juffie die aankondigt dat ik de eerst wachtende ben. Krijg nou wat, die stem ken ik, van mijn GPS! Baantje hier baantje daar, zó zijn we niet getrouwd! Ik betaalde een vermogen en mocht haar ook niet kopiëren. Zij kan straks lachen, eens kijken wie het laatste woord heeft op de terugweg. Meedogenloos zal ik haar control-alt-deleten!
Mijn arm tintelt en ik begin ook andere lichaamsdelen te voelen, maar ik kan nog niet ophangen. Zo graag wil ik die andere, anonieme, kant van de lijn uit de routine halen en meenemen op mijn draaimolen van gedachten. Dat nog liever dan mijn brandende vraag beantwoord krijgen.
Ik word weggerukt uit mijn gedachten doordat de verbinding verbroken wordt. Tuut-tuut-tuut… en ik ga maar weer over tot de orde van de dag.
5 reacties
Dinah · 31 oktober 2004 op 20:16
Ja het weet wat als je in de wacht gezet wordt. Heeft u nog een momentje??? NEE, maakt het iets uit???
Nog erger vindt ik als er direct een bandje komt die mij vertelt het op een later tijdstip nog een te proberen!!! alsof ze dan wel opnemen??
Leuk geschreven. 😉
Mup · 31 oktober 2004 op 22:24
[quote]Allebei vertikken ze het om de bal te halen, geweldig, die zogenaamde strijd.[/quote]
Geweldige vergelijking, ik zie een hond die zijn baas onder controle heeft, en hem de bal laat halen. Met zijn baas en de jaloerse collega’s als getuige,
Groet Mup.
pepe · 1 november 2004 op 10:15
[quote]“Ja… Hallo? Wat heeft dat voor zin? Laat die medewerker lekker vrij zijn! Geef mij iemand die werkt!” [/quote]
Schitterend geschreven, zou je op kunnen sturen naar het betreffende bedrijf.
WritersBlocq · 1 november 2004 op 12:40
Bedankt voor je reacties, Pepe ik zal je tip gebruiken! Mup, toch nog een verhaaltje met een hond erin en Dinah, die bandjes zijn ernstig irri. We willen zelf het laatste woord, toch?
Groetjes Pauline.
Kees Schilder · 1 november 2004 op 17:42
Snap wat je bedoelt.Nog erger wordt het als, om de wachttijd te overbruggen, De weledele jan Smit gaat zingen over zijn oma. 😀