Haastig stap ik uit de auto. Boterham op zak. Een boterham waarvan ik nu al weet dat ik hem straks vergeet te eten. Waarom is dan de vraag? Omdat ik op het punt sta de wondere wereld van de Walburg in te stappen. Een wonderschone tuin vol muzen. Een tuin die mij vangt in haar luister en haar mijmer. Een baken van rust. Een tuin die honger en verlangen doet stillen. Een voedingsbodem voor droom en inspiratie. Maar ook een plek van feest. Ieder jaargetijde is het feest. Een prikkeling van zinnen. Talrijke kleuren en geuren stromen mij tegemoet. Ze vullen mijn kleurpallet, met amber, roze en ultramarijn. Met sepia, turkoois en titaanwit. Bloemen, struiken, bladeren, ze smeken om mijn aandacht. Ze trekken mij de bosjes in en hebben dolle pret. Ik snuif hun sporen op. Mijn ogen gaan op zoek naar vorm en lijn. Fantastisch is het kleurenspel dat voor mijn ogen dartelt. Bedwelmd raak ik, door iedere schakering en verdrink in vorm en kleur.

Driftig zoek ik naar een fijn penseel, om vloeiend alles vast te leggen, in water en in verf. Het aquarel lijkt vroegtijdig met me weg te willen lopen. Is dat nou sjans? Laat ik me vangen? Daar ben ik nog niet aan toe. Snel verstop ik mij achter de Sorbus Thibeticus John Mitchell, mijn favoriete boom. Mijn ogen draaien nu op volle toeren. Ze speuren langs wortel, stam en kruin. Alle ogenblikken teken ik op. Vanuit mijn hoofd en ogen schieten ze via mijn armen en vingers, linea recta op het papier. Om te beklijven voor de eeuwigheid.

Ze zijn zo mooi, de lijnen der natuur. Ze hechten snel aan het papier. Ze kijken me voortdurend aan. Sommigen doen dat ietwat vaag. Anderen weer moddervet. Ze zuigen mij hongerig naar binnen. Volledig ga ik op in hun lijnenspel. Als ik de lijnen goed beluister, dan hoor ik ze zelfs roepen. “Hé, geef mij nog eens een krul” of “Joh, geef mij nog eens wat schaduw”. De lijnen weten heel goed wat ze willen. En dat niet alleen slechts voor de vorm. Zie ze maar eens blinken en lonken, het zijn soms ware ijdeltuiten.

Jaar in jaar uit volgt de natuur haar eigen ritme. De cyclus der seizoenen zorgt telkens weer opnieuw voor bedwelming van de zinnen. Elk seizoen doet dat met haar eigen klank, kleur en geur. Voor wie het wil horen, zien en ruiken, opent zich al snel een boeket van muzen. Madeliefjes zorgen voor de lentemuziek. Zonnebloemen dansen er zomers op los. Rode rozen en rijm zijn ingrediënten voor een prachtig herfstgedicht. De kikker en de pad kruipen ieder jaar in een diepe winterslaap, dicht tegen elkaar. Versteend, gebeeldhouwd in het frisse Walburgs vijverwater. Ze wachten op een nieuwe lente.

Ik mijmer wat voor me uit. De poes springt spontaan bij mij op schoot. Ze spint bij wat ze ziet en voelt. En ik, ik vergeet mijn boterham te eten. Ik zit weer eens vol met muzen. Het wit papier op mijn triplex plank schiet langzaam vol. Darwin is aan mijn voeten komen liggen. Hij vindt het allemaal wel best. De Walburg opgetekend met zijn borders boordevol met muzen.

[b]Mien[/b]

[img align=left]http://www.gardencottagebolam.com/images/gallery/org/01952920515892a9e99da6c257b7dfe9.jpg[/img]

Categorieën: Liefde

Mien

Bewonder luidruchtig en verwonder in stilte

11 reacties

Boukje · 9 oktober 2011 op 08:14

Mooie bloemrijke taal, daar houd ik wel van!
Kan de zondagochtend niet beter beginnen.
Dank je Mien. :kus:

Grumpy-old · 9 oktober 2011 op 08:22

Ronduit gemeen vind ik t. Echt .

T is nog maar net hersft en jij doet me door deze column nu al naar de lente verlangen. 😉

Boukje · 9 oktober 2011 op 09:03

Heb ik mazzel hier in Hongarije…
Vijfentwintig graden en een volle bak zon!
:zon:

pally · 9 oktober 2011 op 11:59

Een poetische dans van de jaargetijden. Je weet er ook nog vaart aan te geven op de een of andere manier. Dat is apart, omdat natuurbeschrijvingen meestal verstild zijn. Heel mooi gedaan, Mien!

groet van pally

Libelle · 9 oktober 2011 op 15:00

Mijn kleurenpallet is gevuld met rood ,geel en groen. Met andere woorden Mien, ik vind het te mooi, bijna onmenselijk mooi wat je schrijft. Geen enkele vlieg, noch bij of wesp rond je hoofd en moest je ook niet plassen op een vieze wc of zo?
Ik mis de brevierende pastoor, die geen oog heeft voor het mooie der natuur zoals door jou geschetst.

arta · 9 oktober 2011 op 15:26

Een pareltje!

(Maarre… een hele pallet kleuren… Is dat niet wat veel van het goede, is een paletje niet voldoende? :-D)

SIMBA · 9 oktober 2011 op 18:22

Wow!

sylvia1 · 9 oktober 2011 op 18:58

Ik wil er graag in mee, in het enthousiasme van de lezers hierboven, maar misschien is het buiten te donker, regent het te hard, of is het voor mij iets te dik aangezet, het raakt me nu niet. Ik ga ‘m later herlezen, wellicht zie ik het natuurschilderij dan wel.

Mien · 9 oktober 2011 op 23:37

@Allen: Bedankt voor jullie reacties.

Het was vandaag een geslaagde herfstdag bij [b][u][url=http://www.dewalburg.nl/]de Walburg[/url][/u][/b].
Vandaag sinds lange tijd ook weer eens geëxposeerd.
Tekeningen, aquarellen en een aantal van mijn columns.
Het was supertof om met een aantal goede vrienden en tevens medecursisten dit bij de Walburg te doen.
Wat de colum betreft:
Waar het hart van overloopt zijn vaak of heel veel of helemaal geen woorden voor te vinden.
Ik heb voor het eerste gekozen.
De column is geschreven voor de Walburg en voor de herftsdag die vandaag gevierd is.
Jaqueline en Hay en alle vrijwilligers van de Walburg, bedankt voor de mooie dag.
Redactie CX bedankt voor het snel plaatsen van de column.

Mien (van ganzer harte)

Mien · 10 oktober 2011 op 11:54

Ha ha Arta, ik lees het nu pas.

Dat is een mooie verschrijving.

Kleurpallet.
In gedachten laadde ik de kleuren natuurlijk al op met [b][u][url=http://www.logistiek.nl/wosimages/17986_200.jpg]mijn vorkheftruck[/url][/u][/b] :hammer:

En ik de redactie maar attenderen op die andere twee schrijffouten.

Thanks.

Mien

Ferrara · 11 oktober 2011 op 12:25

Ik lees De Walburg voor de zoveelste keer en iedere keer komt dit in mij op: “Mij spreekt de blomme een tale.” Schiet deze reactie toch maar in.
Wat leuk die toelichting over exposeren.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder