De zeepkist op

“Je schrijft misschien wel fraai, maar het mag wel wat scherper”, schreef iemand me laatst. Een reactie met twee gezichten, en ik las het dan ook dubbel. Hij heeft gelijk, ik neig naar mooischrijverij, naar verhalen. Toch zitten daar zeker ook boodschappen in verpakt, mijn eigen gevoel en soms ook mijn mening. Ondanks die verdediging heeft zijn opmerking me geraakt, blijft in mijn achterhoofd zeuren, omdat het me ook irriteert, eerlijk is eerlijk. Want waar zijn mijn felle meningen? Welke vurige preek brandt er op mijn lippen? Waarvan zou ik iemand nu eens echt goed willen overtuigen? Waarvoor zou ik nú op een zeepkist klimmen? Tot mijn eigen verbazing schiet me direct een onderwerp te binnen.

‘Beste mensen’, zou ik zeggen, ‘heb eens niet zoveel vooroordelen over echtscheidingen. Alsof het alleen maar negatief en slecht is. Kom op, dat is te kortzichtig. Er bestaan heus exen die wel oog houden voor hun kinderen, van wie de biologische opa’s en oma’s gewoon in beeld blijven, die niet over de rug van hun kinderen kritiek geven op elkaar en die echt gevochten hebben om bij elkaar te blijven. Om er dan achter te komen dat scheiden een enorme opluchting is en de beste oplossing, ook voor de kinderen. En nee, scheiden doe je niet met hetzelfde gemak als dat je een pakje boter koopt’… en hier laat ik even een pauze vallen, voor een extra effect. ‘En ja, je kunt echt gelukkig worden na een scheiding. En met de kinderen gaat het goed, prima, dankjewel.’ Met een rood hoofd stap ik van mijn zeepkist af.

Nee, dat wordt niets. Veel te persoonlijk, veel te verdedigend ook. Het trekt me niet om die mening in een scherpe column te gieten.

Politiek, dat ligt voor de hand. Maar een complex onderwerp, zeker in deze tijd, het is allemaal niet zo zwart-wit. Ook niet rood en groen, links en rechts, alles mengt. En er wordt al zoveel over gezegd en geschreven. Wat heb ik daaraan toe te voegen? De trein dan, ook een geliefd onderwerp voor sommige zeepkistenschrijvers. Als treinreiziger zou ik daar eens een gepeperde mening over kunnen geven. Maar die heb ik niet. Natuurlijk baal ik als ik veel te laat kom door een defecte goederentrein op het spoor. Maar hé, is dat wel de schuld van de NS? Of Prorail? Zo eenvoudig zal het ook allemaal niet zijn. En alsof autorijden zo geweldig is.

Gisteren las ik een kort nieuwsbericht dat thuisbevallingen in Engeland onder vuur liggen. Gynaecologen wijzen op de grote risico’s. Verloskundigen beschuldigen de gynaecologen van het bewust zaaien van paniek. En ja, even kan ik me kwaad maken. Daar voel ik een mening opborrelen: ik ben vóór thuis bevallen. Vrouwen mogen kiezen. Bevallen is geen ziekte. In mijn hoofd tast ik de mogelijkheid voor een column af. Probleem is dat ik bij de eerste bevalling zelf ook naar het ziekenhuis moest, met een baby in mijn buik die bijna gestikt was omdat de hulp te laat kwam. Nuanceringen dringen zich op, de scherpte verdwijnt.

Kort geleden ben ik gevraagd om in oktober een lezing te geven over autisme. Die uitnodiging volgde warempel op een column. Waar toch eigenlijk geen mening in zit. Het blijkt dat men me juist graag als spreker wil omdat ik er zo nuchter over schreef. Natuurlijk voel ik me vereerd met deze uitnodiging. Maar nu worstel ik met de vraag wat ik dan in hemelsnaam wil vertellen. Wat heb ik te zeggen?

Dan schiet me een klein voorvalletje te binnen. Dat was mooi. En tekenend. Dat wordt mijn verhaal die avond.

Graag geef ik de zeepkist aan anderen, ik luister en lees wel. Zelf ben ik schijnbaar toch meer een type voor een schommelstoel.