De Ziekelijke Liefde..

Wij allen zijn mongolen. Om overigens direct mijn excuses te maken aan zij, die dit predicaat ‘officieel’ met zich meedragen. Ik probeerde in mijn eerste zin enkel een statement te maken, duidelijk te zijn. Ik wilde aangeven hoe ongelooflijk achterlijk wij allen zijn. Hoe dicht we eigenlijk nog staan bij beesten met veel te lange armen, die zich al slingerend handig van boom tot boom laveren. We vliegen met raketten naar de maan, techniek is helemaal ons ding, gemiddeld spreken we drie talen vloeiend en geen vraag lijkt ons onmogelijk genoeg, er antwoord op te willen kunnen geven. Lang leve de wetenschap en de menselijke ontwikkeling. Wij zijn goed. En we kunnen daar ongekend trots op zijn. Toch kennen wij een zwakte die ons degradeert tot een nivo onder het allerlaagste diersoort wat op deze aarde rondkruipt. Maar eerlijk is eerlijk; om tot deze diepte te zinken heeft het leven de hulp ingeroepen van niemand minder dan de duivel. Het kwaad in eigen persoon, die handig gebruik maakt van onze tekortkomingen. Het is zo bij voorbaat een verloren strijd. Sommigen van ons stribbelen tegen. Gaan het gevecht aan wetende dat het een hopeloze zaak is. In de gaskamer je adem proberen in te houden, kunt u zich er iets bij voorstellen? De onbeschrijflijke drang naar frisse lucht, maar wetende dat het je dood zal worden. En dat gevoel, die verschrikkelijke ervaring ondergaan wij regelmatig. En we noemen het ‘liefde’.

Het is een kronkel in ons denken. Het is een oerdrift die al lange tijd eigenlijk niet meer van toepassing is. Maar toch geven wij er nog regelmatig aan toe, al onze kennis en ontwikkeling ten spijt. En aan de zijlijn staat een onguur type, met twee ongeloofwaardige hoorntjes op het hoofd, ons toe te juichen en aan te moedigen. ‘’Doen! Doen! Doen! Zij is de ware. Echt!’’ We zijn in staat dat te horen, maar sluiten ons af voor zijn hatelijke schaterlach. Omdat we daar nog te stom voor zijn. Omdat we nog niet zo ver doorontwikkeld zijn als we zelf denken. Omdat we het moeten doen met gevoelens waar we zelf geen vat op hebben. En zo kan het nog steeds gebeuren dat je op een dag zegt van iemand te houden.

Je kunt veel van de duivel zeggen, maar achterlijk is hij niet. Hij laat je dus even genieten van een gevoel wat je altijd zou willen hebben. Hij laat je denken dat je er bent, dat je nu eindelijk je leven kunt aanvangen. Iedereen wil belangrijk zijn en belangrijk worden gevonden. Iedereen wil een maatje, met wie hij of zij ten strijde kan trekken tegen het leven. Iedereen wil graag gelukkig zijn. En wie wil zich nu altijd maar alleen en eenzaam voelen? Niemand. En hij weet dat. En dus geeft hij je wat je graag wilt. Heel even. Gewoon, zodat je weet hoe het is. Onderwijl gebruikmakend van je achterlijkheden. Je stompzinnigheid. Als ik mij voordoe als verkoper van draadloos water neemt u mij niet serieus. Met de liefde doen we dit wel. Omdat we dom zijn. Achterlijken. En de hang hebben om in sprookjes te geloven.

Het is een makke in ons menselijk denken. Een probleem wat zich maar moeilijk laat oplossen. Misschien wel zo lang duurt als de mens gaat bestaan. En waar het onmogelijk lijkt je tegen te wapenen. Het is slechtheid pur sang. Een fabel. Een ziekelijke fantasie met grote gevolgen, volledig vergelijkbaar met religie. Hoeveel mensen stierven er niet in naam van een paljas die we ooit zelf hebben verzonnen? Het is de zoektocht naar een beter leven wat er niet is. De hang naar zekerheid en het verlangen het leven een doel te geven. Omdat we weten dat het doelloos is. Religie en liefde staan op één lijn. Hebben beide geen inhoud, hoe graag we dat ook zouden willen. Hoezeer het ons, volslagen achterlijken, zou kunnen geven waar we zo naar op zoek zijn. Niets is echt. Niets is voor altijd. Omdat sprookjes niet bestaan en het schaterlachen van de duivel altijd zal overwinnen. En omdat wij een stel mongolen zijn. Omdat we open staan voor liefde. En altijd een maatje nodig zullen hebben. En dus uiteindelijk altijd aan het kortste end zullen trekken.