De zin van het pijpen van een boek

Bbbbbbblllllllooooggggggg. Buh buh buh buh bloblobloblo gggggggggg blughhhhhhooooorrrddtttsssguuuup. Burp.
Jawel beste lezers, dat is het geluid van een blogger of schrijver of idioot met een schrijversblok in zijn keel. Een schrijver heeft zijn keel natuurlijk niet nodig om te schrijven, maar als de blokkade optreedt, dan gaat hij zelfs geluiden uitkramen uit pure wanhoop. Een schrijver zonder woorden is als een koe zonder melk, een koffie zonder cafeïne en een hoer zonder klanten. Je kunt immers niets verdienen als je niet een goed boek kunt pijpen. Nu kan ik zeer goed pijpen, maar het schrijven van mij schiet de laatste maanden – als het geen jaren zijn inmiddels – een beetje tekort. Met weemoed denk ik terug aan alle meesterwerken waar menig lezer een orgastische glimlach door kreeg of een enkele traan van intens geluk. Het voelt alsof ik extra duivelse, kannibalistische chromosomen erbij heb gekregen die nu alle onschuldige, gezonde chromosomen aan het opvreten zijn. Niets blijft meer over behalve een verbitterde, hulpeloze debiel eerste klasse die bijna de bodem heeft bereikt van het schrijverschap.

Is alles dan al eens gezegd, geschreven, gedacht? Is er dan werkelijk niets echt nieuws meer of origineels? Iedereen lijkt elkaar na te papegaaien. Men teert maar op andermans mening of humor. Waar zijn toch die zogeheten unieke schepselen waar de dijen van paars worden door het schaterlachen? Menig uiterst getalenteerde blogger heeft zich al voor de trein geworpen door de stekker van het bloggen eruit te trekken. Of nog erger, de stekker van het schrijven in het algemeen. Het hoofd zei de nek vaarwel en de zin van het schrijven is verloren.

Wat overblijft zijn alle randfiguren die denken interessant of lachwekkend te zijn, terwijl ze uiterst tranentrekkend zijn. Daarnaast heb je nog de klagende bloggers – waaronder ik, zo op zijn tijd – die klagen over politiek, televisie, sport, hun vrouw en nog meer van zulks. Dan denk ik altijd maar op zo een heel gezonde manier: ‘val toch kapot, als alles beklagenswaardig is, verhang jezelf dan maar. Dan hoef je nergens meer over te klagen, tenzij de hel of hemel of wat dan ook je niet bevalt.’
Daarnaast heb je nog de freakshows met depressie, eetstoornissen, gespleten persoonlijkheden, verbroken relaties, autisme of andere fratsen die hun tranendal op slaapverwekkende wijze met anderen willen delen. Dan heb je nog de bloggers zonder leven die een miljoen woorden en plaatjes en gedichtjes neerkalken en bij elke reactie en lezer weer een erectie of natte poes voelen opkomen. Dan heb je nog de seksueel gefrustreerde bloggers die hun verzameling porno met de wereld willen delen, zodat ze gezamenlijk kunnen masturberen. Ja, je moet toch iets als je niet kunt schrijven.

Ik ben waarschijnlijk een blogger die overal wel in zou kunnen passen, ware het niet dat mijn woordenbrei van tijd tot tijd wil wisselen waardoor het onmogelijk is mij ergens in te plaatsen. Maar ik had het niet over die hele hokkerij, maar over de zin van het schrijven. Schrijvers beweren in eerste instantie dat zij schrijven om het schrijven zelf. Omdat het o zo plezant is. Totdat men op wonderbaarlijke wijze gaat verdienen aan het schrijven. Dan durft men toe te geven dat schrijven helemaal niet altijd zo plezant is, omdat er dead Lines komen, verplichte onderwerpen, een maximum aan woorden, een chronologische volgorde wordt gevraagd of manier van schrijven. Dus om het nog een beetje plezant te houden, kan men gaan bloggen en misschien zo af en toe hopen dat men ontdekt wordt, zodat degene wel op een plezante manier mag blijven schrijven, zo zonder regels en heel gelukkig wordend en die dingen.

Bbbbbbblllllllooooggggggg. Buh buh buh buh bloblobloblo gggggggggg blughhhhhhooooorrrddtttsssguuuup. Burp.
Dat was ik met een schrijversblok. De zin van het schrijven is de zinloosheid van het leven omarmen en dus ook de zinloosheid van het schrijven accepteren. Gewoon even denken ‘fuck it, ik heb geen zin meer erin. Ik ga me eens gek masturberen, want het hele schrijven is eigenlijk gewoon passé!’. En waarom masturberen? Omdat dat nog altijd beter is dan op jacht gaan naar de eerste de beste wandelende soaverzameling. Ook is het beter dan seks hebben met de eerste zot die je tegenkomt en vervolgens gaan kotsen tot het dondert, omdat de seks smaakte naar bedorven melk met een laag schimmel. En mocht je dat hele gepriegel met je geslachtsorgaan een keer beu zijn, dan kun je altijd nog gaan schrijven over je schrijversblok.