De zin van kinderen

Ze kosten je jaren van je leven. Zodra ze geboren zijn (en zelfs al daarvoor), houden ze je uit je slaap, als een verfijnd treitermechanisme. Overdag loop je als een zombie rond, in je ongestreken overhemd waar de luierlucht diep is ingetrokken. En naarmate het langer duurt, laat je meer steekjes vallen en wordt je steeds sneller geïrriteerd. Misschien mis je je promotie. Sterker nog, je kunt er zelfs je baan mee verliezen. Of je partner, want als je relatie niet goed zat, wordt ze zeker niet beter van kinderen. En naarmate ze beweeglijker worden ontdekken ze steeds meer manieren om je geduld uit te putten. Je rent ze continu achterna om te voorkomen dat ze rampen veroorzaken, je mag steeds weer opnieuw iets verzinnen om ze aan te kleden zonder worstelwedstrijd, wat ze doet eten, slapen, of wat ze überhaupt iets laat doen wat jij nodig vindt.

Wat dat betreft hebben kinderen geen zin.

Een lichtpuntje is natuurlijk dat ze eindeloos kunnen vertederen. En ach, ze brengen je weer terug bij het kind in jezelf, wat ook wel eens goed is. En ze laten je zien hoe wonderlijk de mogelijkheden van het leven zijn als ze opgroeien. Verbazingwekkend.

Nog verbazingwekkender is wellicht hoeveel je zo snel al van ze gaat houden. En hoe je merkt dat je daarmee steeds meer van het leven zelf gaat houden. En van je partner.

Als je dan op het nieuws een beeld ziet van heel ver weg van een ouder met een doodgeschoten kind in de armen, heb je ineens door hoe het zit.

Kinderen hebben geen zin; kinderen zijn de zin.