Waar kwam hij vandaan? En waar ging hij naar toe? Hij zag er uit zoals je dat van een beetje zwerver mag verwachten. Beslist geen Swiebertje. Nee, al van grote afstand was te zien dat deze man een odeur zou hebben die menig vlieg zou doen kokhalzen. Zijn leeftijd was door de warrige baard met geen mogelijkheid te schatten. Zijn kleding, of wat er voor door moest gaan, hing om zijn lijf. Met alle souvenirs van een lange voetreis er in en er op. Zijn schoeisel was omwikkeld met grijze tape. En daarna nog eens. Zijn complete wereldse bezit duwde hij voort in een winkelwagentje welke hij geleend had bij een supermarkt. Naast hem liep een hondje.
Ik mag altijd het karretje duwen als we boodschappen doen en erger mijzelf dan kapot, omdat ik op de een of andere manier altijd een karretje pak met een wiebelwiel. Ik keek naar de man en zag dat ook hij wat dat betreft in de prijzen was gevallen. Dus zelfs daar zat het leven hem tegen. Het linker voorwiel wiebelde dat het een lieve lust was. Ik zag de moedeloze blik in zijn ogen. Maar hij ging dapper door. Het mooie uitzicht ging aan hem voorbij. Hij keek naar de weg die voor hem lag. Ergens daar in de verte lag zijn doel.
Onwillekeurig vroeg ik me af waarom de man tot dit bestaan was gekomen. Was de man ooit gelukkig getrouwd geweest? Kwam hij in een verleden thuis van zijn werk, welkom geheten door zijn vrouw, vrolijke kinderen en een hond, die al kwispelend om zijn aandacht vroeg? Wat voor werk zou hij gedaan hebben? Was de crisis bij hem extra hard aangekomen misschien? Koesterde de man nog de gedachtes van hoe het eens was? Had hij nog hoop dat het ooit allemaal wel weer goed zou komen? Of dacht hij niet meer? Was zijn leven geworden tot het lopen van A naar B, gedachteloos de ene stap voor de andere zettend, hopend op wat eten en een dag zonder regen?
De man was dichterbij gekomen en we stonden op het punt om elkaar te passeren. Ik op weg naar mijn gezin, naar mijn vrouw die het eten al klaar had. Hij op weg naar niets. Hij kwam van het noorden en ging naar het zuiden. Misschien op weg naar een supermarkt om een beter karretje te zoeken. Op weg naar het geluk van een karretje zonder wiebelwiel.
Zotteklap
11 reacties
Mosje · 10 november 2015 op 09:39
Wiebelwiel, mooi woord. Volgens mij hebben alle karren er wel een. (heeft dat hondje een wiebelpootje?)
Zotteklap · 12 november 2015 op 11:41
Ik heb dat zinnetje over het hondje er op het laatst bijgezet. Op de een of andere manier was het beeld niet compleet. Toen dacht ik aan het hondje. Dat maakte de man van zwerver tot mens.
Sagita · 10 november 2015 op 10:21
Ja ik ben ook benieuwd naar het hondje. De zwerver heeft dus toch nog een emotionele relatie, Zorgt voor iets. Ik ontmoette een keer een vrouw. Ze lag op een bank ergens in Utrecht en dronk uit een pak blanke vla.
‘Zo ligt u lekker,’vroeg ik haar. Ze antwoordde mij: ‘NERGENS woon je beter.’
Ik denk daar nog vaak aan terug. De zorgeloosheid van het bestaan. Zo anders dan waar ik mijn tijd mee verdoe.
Mooi stukje!
groet Sa
Zotteklap · 12 november 2015 op 11:42
Dank je
troubadour · 10 november 2015 op 10:39
Ik kik ook op ‘wiebelwiel’ en vergeet bijna hoe mooi en stemmig het geheel is geschreven. ‘Het lijkt zo eenvoudig’, denk je dan, je weet wel beter!
Zotteklap · 12 november 2015 op 11:42
Dank je, mooi compliment
Frans · 10 november 2015 op 10:50
Ik vrees dat we hier te maken hebben met wat ooit een man in een vrouwenlichaam was. Als zij won hij menig medaille, maar toen de waarheid aan het licht kwam werden hem alle overwinningen ontnomen. Zijn man kon met de schande van de oplichting niet leven en maakte er omdat hij wel heel veel van zijn vroegere partner hield op een herfstige dag een einde aan. Zijn kinderen konden de zelfmoord van hun vader niet aan en verweten dat hun nieuwe vader die ooit hun moeder was. Ze raakten aan de drugs en wilden niets meer met hun biologische moeder te maken hebben. Hij verloor huis en haard en hoopt dat zijn verhaal ooit nog eens de Wereld draait door haalt. Dan komt alles waarschijnlijk toch nog goed. Al is hij bang dat zijn trouwe metgezel hem dan zal verlaten. Zijn kinderen zijn immers allergisch voor honden. Toen hij nog vrouw was had hij ook niks met dieren.
Zotteklap · 12 november 2015 op 11:44
Het zou kunnen.
Meralixe · 10 november 2015 op 10:51
Hm, die hond had hij zoals dat gebruikelijk is in dergelijke middens, nodig voor nachtelijke warmte. Er is hier ook nergens sprake van het alcoholprobleem dat er negen kansen op tien wel is. Maar, ergens is hij dan toch zijn weg verloren. Hem direct linken aan een klassieke gedachte van eens ‘normaal’ maar nu in de goot mag je als auteur van dit schrijven wel doen en ik zal nu ook niet beweren dat het mij nooit zal overkomen.
Helaas kan ik me niet van de gedachte ontdoen dat veel van wat hem nu overkomt zijn schuld is. Bedoel ik hier mee ‘eigen schuld dikke bult?
Beslist niet, als ik een dergelijk individu in één of andere winkelstraat kruis voel ik me zo schuldig als iets. Help je hem, je houd de bedelaarsindustrie draaiende, help je hem niet, je bent een ongelofelijk egoïstische zak.
Nog een kleine mening over de column. Ik zou één en ander in de tegenwoordige tijd geschreven hebben om dan vooral in de derde alinea soepeler verder terug te gaan in het verleden van de man.
Zotteklap · 12 november 2015 op 11:48
Zijn eigen schuld? Dat is vaak de eerste reactie. Maar is dat ook altijd zo? En inderdaad, ik had één en ander in de tegenwoordige tijd kunnen schrijven.
pally · 12 november 2015 op 12:11
Heel goed geschreven column, waarin ik mee kan lopen met mijn ‘wiebelwiel'( topwoord).
Een kleinigheid vind ik jammer, n.l. het beginwoord van de een na laatste alinea. ‘Onwillekeurig’. Gewoon: ‘ ik vroeg mij af’ zou ik veel sterker vinden.