Deal!

“Het is tijd voor een nieuwe weddenschap”, zegt Henk met een olijke blik.
“Durf je dat wel aan?”
“Weet je nog, die ene keer…?” Een grinnikje.
“Ja, en toen jij… Hahaha.” Ik rol bijna van de bank van het lachen. Allebei denken we terug aan de keer dat we ons, op een saaie zondagmiddag, inschreven op een datingsite. Degene met de meeste ‘hits’ zou de grote overwinnaar zijn. We hadden een week de tijd om te scoren. Natuurlijk vergat Henk regels op te stellen en de naaktfoto, die ik van internet plukte, maakte mijn overwinning wel heel erg gemakkelijk. De stand werd 1900-200 en hij betaalde balend voor de negende keer een etentje.

Tijdens die afspraak, in ons favoriete eetcafé, doet hij uitgebreid zijn beklag over het feit dat hij altijd verliest en dus ook steeds moet betalen. Luisterend naar de woorden van mijn, enigszins preutse, vriend vonkt meteen een idee in mijn hoofd.
“Oké mannetje, ik geef je nog één kans. Een snelle dit keer.” Onopvallend opvallend kijk ik naar de vader en dochter naast ons aan het tafeltje en fluister met een plechtig gezicht: “Ik durf te wedden om een diner dat jij hen niet durft uit te nodigen voor een ‘gangbang’ vanavond.” Henk’s ogen bevestigen het cliché, dat haat en liefde erg dicht bij elkaar kunnen liggen.
“Dit is echt de gemeenste rotstreek die je ooit hebt uitgehaald, Arta!” Als een vrouwelijke Caesar leun ik nonchalant achterover en lach mijn liefste, uitdagendste lach.
“Dit is je kans, doe het, of je betaalt de volgende keer weer.”
“Rotwijf”, klinkt vanuit zijn tenen.

Na lang wikken en wegen besluit hij mijn uitdaging aan te gaan.
“Uhm… Mijnheer, mevrouw, mag ik jullie, uh.., iets vragen?” Zijn dodelijke blik ontwijk ik handig.
“Hebben jullie vanavond verder nog iets te doen?” Geamuseerd kijkt de vader hem aan en antwoordt ontkennend. Henk loopt inmiddels donkerrood aan. Ik houd mijn adem in.
“Hebben jullie soms zin in een gangbang vanavond?” Triomfantelijk spuiten de woorden zijn mond uit, rollen over de tafel om tenslotte op de zalm van de vader tot stilstand te komen. Even een verbaasde blik, een stilte, doorbroken door dochters smakelijke lach.
Het volgende etentje is op mijn kosten. Eindelijk.

Denkend aan die avond rollen de tranen over mijn wangen.
“Jeetje, Henk, wat hebben wij veel gelachen samen.” Mijn trieste ondertoon ontgaat hem niet.
“Meer dan andere mensen in hun hele leven.” Spontaan krijg ik een knuffel. Jarenlang heeft onze omgeving gedacht dat wij ‘iets’ hadden, maar niets is minder waar. Het ídee dat ik hem zou moeten kussen voelt al als incest aan, laat staan dat ik het moet dóen.

“Je bent een stomme klootzak”, mompel ik tegen zijn schouder. “Je had beloofd dat we eeuwig vrienden zouden blijven.”
“Maar, Arta, we zijn eeuwig vrienden, alleen duurt jouw ‘eeuwig’ waarschijnlijk wat langer dan de mijne.”
“Ik haat je, dat rotlichaam van je met die klotekanker. Russische roulette-ziekte, bah, maar jij gaat vechten, jongen, je geeft niet zomaar op!” Glimlachend kijkt hij me aan, zelf nog ondergedompeld in ontkenning.
“Ik zei daarstraks toch al: Wedje maken?” De pretlichtjes in zijn ogen zijn terug. Ik kijk hem stralend aan, terwijl ideeën over de nieuwe uitdaging alweer door mijn hoofd tuimelen.

“Oké, als jij het nog tien jaar volhoudt, betaal ik de broodjes op jouw begrafenis.”
“Deal!”