Dement

Puffend en kreunend laat ik mij achterover op de bank vallen. Eigenlijk heb ik honger en moet ik wat eten, ik heb het idee dat ik wel eens flauw zou kunnen vallen. Aangezien ik al op zachte kussens lig, is het onmogelijk hard te vallen, dus doe ik niets. Mijn draaiende gezichtsveld maakt mij toch minder blij, dus ik sluit mijn ogen. Mijn arm laat ik van de bank glijden in mijn tas, op zoek naar een blikje Red Bull. Als voorbereiding op dit moment had ik het gister al aangeschaft. Het zoet steekt mijn kiezen, maar direct voel ik ook mijn bloedsuikerspiegel stijgen. Ik lijk wel high. De cafeïnerush wacht ik met veel genoegen af. Het resultaat van een dagje werken. De conclusie is duidelijk, ik word oud. Ik ben nog piepjong – voor de vierentwintigste maal verjaard. Maar ik wordt wel oud. Dat wil zeggen dat ik een hoge leeftijd zal behalen. De tijden dat mensen op hun vijftigste verjaardag tot Nestor werden gebombardeerd, liggen ver achter ons, en daarmee ook de tijd dat we hard konden werken. Fysiek zware arbeidsomstandigheden deden gewrichten en spieren slijten. Ik staar acht uur lang naar een computerscherm en spreek anderen met tegenzin aan door de hoorn van een telefoon met een snoer, terwijl ik me afvraag of ik vandaag de dag is aangebroken dat ik wél kan poepen. Files in het darmstelsel mogen wat mij betreft ook op de politieke agenda. Mijn vader draagt gehoorapparaten omdat hij zijn hele leven zonder gehoorbescherming in zijn trekker de akkers bewerkte. Mijn gehoorbeschadiging is ontstaan uit boxen van discotheken, houseparty’s en hoofdtelefoons die in het oor geplaatste dienen te worden.

Gister was ik bij mijn grootmoeder, vierennegentig en dementerend. Ik moet dus nog lang. En dat terwijl ik altijd ouder wilde lijken. Vandaar mijn baard. Daarnaast wordt mijn scheerluiheid bevestigd door complimenteuze derden. Het minst positieve dat ik tot op heden vernomen heb, is: ‘Ik herkende je haast niet, maar het misstaat je niet. En je draagt ook een bril, zie ik.’ Feitelijk was er wel één iemand die zich er expliciet negatief over uitliet, maar dat ging niet direct over mijn uiterlijk. Zij vond dat het prikte tijdens activiteiten die veel weg hadden van zoenen. Dat begrijp ik niet, want ik heb liever dat een meisje een volle baard laat staan, dan dat ze mij groet met stoppellende krentensik. Maar dat terzijde.

Om mij heen springen de kinderen de grond uit. En daar ga je je ook niet jonger door voelen. Ik betrap mijzelf er zelfs op dat ik het leuk vindt. Dus ongetwijfeld zal de tijd aanbreken dat ik vader wìl worden. Voor alsnog blijven blije momenten beperkt tot de schaarste dat ik iets dergelijks in mijn armen houdt, én als het niet huilt, én dat het niet kotst, én dat het niet poept, én dat het naar mij lacht alsof ik wel humor heb.

Ik dacht dat mijn zus zich aanstelde in de aanloop naar haar dertigste levensjaar. Maar nu ik de eerstvolgende ben die dertig moet worden, bekruipt me toch enige angst. Dezelfde mensen zie ik zelfs al langs het raam te lopen, soms met een hondje, soms met hun moeder, maar altijd dezelfde. Elke vijf minuten weer. Ze lopen dus niet alleen bij mijn Oma voor het raam.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]