Denkend aan school zie ik….

Examen. Wat lijkt het alweer lang geleden, maar het is nog maar een jaar geleden dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken. Meer zorgen maakte ik me over de deadline van de schoolkrant, de speciale exameneditie en de nog te schrijven column daarvoor. En natuurlijk vooral of mijn schuimrubberen Pendule pak wel op tijd af zou komen voor de examenstunt. Alle zorgen bleken onnodig, ik en mijn vriendin waren de sterren van de stunt met onze Pendule en Lumiere pakken (foto’s op aanvraag), de exameneditie van de schoolkrant werd een succesnummer en ook die column kwam af. Om over mijn examens maar te zwijgen, met groot gemak werkte ik me er door, en meestal vlak na de minimale tijd zat ik alweer op de gang met mijn discman. Toch raar dat dat alles weer boven komt wanneer een paar vriendinnen het over hun examen(stunt)stress hebben.
Beelden over mijn examenperiode komen weer naar boven drijven, de nog nooit geopende boeken die de dag voor het examen door me van de plank werden gehaald, de samenvattingen die uit mijn printer kwamen rollen, de herinneringen zijn meer aanwezig dan ik dacht.
Herinneringen aan school…herinneringen aan veel werk, aan veel tijd maar bovenal aan veel plezier.
Ruim van tevoren vertrek ik al van huis, gewapend met een klein tasje met lekkers en drinken in de hand ga ik richting school. Gespannen wacht ik samen met de rest van de groep op wat er komen gaat. Gespannen gezichten kijken elkaar aan. Wat zullen de komende uren ons brengen? Wat moeten we er ons bij voorstellen? Hebben we alles aan boord wat we nodig hebben?
Al die vragen schieten door ons hoofd, gedachtes die ons nog zenuwachtiger maken dan we eigenlijk al zijn. Het is nou eenmaal niet niets, je kijkt er al een hele tijd naar uit, deze datum was al maanden lang omcirkeld op je kalender. Wekenlang was het hét onderwerp van conversatie in de klas, en nu is het dan daadwerkelijk zo ver. Nog veel sneller dan je het eigenlijk verwacht had. Het leek nog zo ver weg…
De spanning bereikt zijn hoogtepunt wanneer de deuren langzaam open gaan, en met een combinatie zenuwen en opgeluchtheid dat het eindelijk zo ver is betreden we de ruimte. Benieuwd kijken we naar wat onze buurman/buurvrouw heeft, en aandachtig luisteren we naar de regels waar we ons aan moeten houden. Je mag niet van je plek af, het toilet mag alleen worden bezocht onder begeleiding en je moet alles zo netjes mogelijk houden. Het klinkt me niet meer dan logisch in de oren en ik wens dat het nou eindelijk eens opschiet.
Na enige tijd zwijgzaam voor me uit te hebben gestaard wordt me een pakje Wicky aangeboden, een heerlijke verfrissing in de toch wel erg warme ruimte.
Een klein uurtje later verlaat ik mijn plek, samen met de rest van de groep, en we stappen Duinrell binnen. Leuk toch zo’n schoolreisje.
Na 6 jaar VWO leken die reisjes dichterbij dan ooit, al moet ik wel zeggen: de Wicky smaakte heel anders in de examenzaal.