Examen. Wat lijkt het alweer lang geleden, maar het is nog maar een jaar geleden dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken. Meer zorgen maakte ik me over de deadline van de schoolkrant, de speciale exameneditie en de nog te schrijven column daarvoor. En natuurlijk vooral of mijn schuimrubberen Pendule pak wel op tijd af zou komen voor de examenstunt.
De geur van gras vult mijn neus wanneer de nieuwe selectie het veld betreed. Een totaal verjongde groep stapt onzeker door alle aandacht het veld in. Fototoestellen flitsen en videocamera’s zoomen gretig in op de jonge koppies. Het is weer lente, de lammetjes komen weer in de wei, de vlinders beginnen weer te vliegen en de bloemen weer te bloeien. Het nieuwe talent van de natuur vind haar weg.
Tevreden loop ik door de schappen met afgeprijsde artikelen. Na december is de maand januari een gewenste afwisseling. Eindelijk geen irritante sinterklaas of kerstmuziekjes meer, maar gewone top 40 muziek die door de boxen klinkt. De standaard versieringen van klimmende pieten en dansende kerstmannen zijn verwijderd, en er is zowaar weer een winkel te ontdekken in het voormalige pretpark van december vreugde.
Even ook geen verplichte uitgaves, maar gewoon voor jezelf spulletjes kopen.
Ik kan effe ergens niet meer tegen…zodra mensen het nieuws horen dat ik stop met mijn opleiding Engels meteen de vraag ‘ah, je gaat dus werken?’. Ja, dat doe ik, maar niet meteen aankomende maandag. Ik weet dat alleen de zon voor niets opgaat enzovoorts, en ik zal ook gaan werken, maar het is blijkbaar te raar voor woorden als iemand dat niet zou doen.
Na lang wachten was het dan eindelijk zover. Huizen kreeg een eigen uitgaanscentrum, compleet met bioscoop. Onder de naam ‘Graaf Wichman’ werd een soort stenen skipiste uit de grond gestampt vlak voor ons gemeentehuis, ook wel bekend onder de naam gemeentelijke badhuis.
