Angstmomenten in de bios

Na lang wachten was het dan eindelijk zover. Huizen kreeg een eigen uitgaanscentrum, compleet met bioscoop. Onder de naam ‘Graaf Wichman’ werd een soort stenen skipiste uit de grond gestampt vlak voor ons gemeentehuis, ook wel bekend onder de naam gemeentelijke badhuis. Zelfs het Amnesty mannetje zag het niet meer zitten en vluchtte naar het park, waar hij geduldig verder roest[img align=left]http://www.huizen.nl/upload/140722_298_981284516201-Mannetje-ori.jpg[/img]. Omwonenden van het voormalige zo rustige veldje konden zich na een hoop bouwgeluiden verheugen op een totaal verpest uitzicht. Maar dat mocht de pret niet drukken, na vele weg opbrekingen, kinderziektes en meer tegenslagen was Graaf Wichman dan toch verrezen.
Zoals al genoemd bevind zich in dit uitgaanscentrum naast een bibliotheek, poolcentrum, bowlingcentrum, theater, grand café, pizzeria, ijssalon, snackbar en pub dus ook de bioscoop. En van alles wat er ondergebracht is in dit gebouw, heb ik de laatst genoemde al regelmatig van binnen gezien. [img align=right]http://members.lycos.nl/archiefmusje/hpbimg/graafvoor.JPG[/img]Met U-571 startte ik een reeks van films die ik in deze bioscoop zou bekijken. Regelmatig sta ik bij de kassa met mijn geld en CJP-pas in de aanslag om mijn kaartje te betalen, en op dat moment kijk ik al angstvallig om me heen. Angstvallig ja. Nu vraag je je misschien af waarom ik angstvallig om me heen kijk als ik gezellig naar een film ga. Wat is het toch dat bij mij de voorpret totaal kan drukken? Hier kan ik eigenlijk best kort op antwoorden; het publiek. Geloof me wanneer ik zeg dat je medekijkers de pret bij het kijken behoorlijk kunnen drukken. Maar ik zal het uitleggen ook. We gaan weer terug naar het moment dat in de rij sta.
Met het geld en de welbekende CJP-pas sta ik in de rij, voor me staan twee jongetjes, ik schat ze een jaartje of 14. Dit doet de verkoper achter het glas ook, en de jongetjes moeten een andere film uitzoeken aangezien ze de beoogde pas over twee jaar mogen bezoeken (bij wijze van spreke dan, ik weet natuurlijk ook wel dat films nooit zo lang draaien). Omdat jongetjes van 14 naar ervaring totáál niet kunnen overleggen begin ik een beetje om me heen te kijken.
Omdat in ons gemeentelijk badhuis alle lichten al gedoofd zijn besluit ik mijn aandacht op een ander punt te vestigen.
Mijn oog valt op een klein meisje die al huppelend hand in hand met haar moeder loopt. De moeder kijkt dan naar de pas vernieuwde filmposters, maar haar dochtertje heeft andere plannen. IJverig probeert ze van lampje op lampje te springen, elke keer hevig gefrustreerd wanner ze net mist.
Op dat moment hoor ik dat de jongetjes hun wisselgeld aan het verdelen zijn en ik schuif naar voren. Binnen een minuut heb ik de kaartjes gekocht (kaartjes ja, ik ga natuurlijk niet in mijn eentje naar de film) en ga ik richting filmzaal. Zaal 2 zie ik op het kaartje, nou het kon kleiner. Ik plof samen met mijn vriendinnen neer op een van die grijze bankjes en we gaan verder met mensen kijken en beoordelen. Want ja, wat moet je anders doen in de tijd dat je wacht tot de deuren van de zaal openen nietwaar?
Dit ritueel van om je heen kijken is in de bioscoop trouwens best belangrijk. Dan weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. Ik zal nu een paar van die bezoekersgroepen proberen te schetsen. Volledig subjectief en bevooroordeeld natuurlijk. Geef ik ook ruimschoots toe..

De V.V. De Vrouwelijke Veertigers. Verspreiden meestal een lucht van Chanel no. 5 gemengd met die van verse koffie. Verder zijn de woorden ‘hackey’ ’tannis’ ’manicure’ en ‘galf’ ook onlosmakelijk aan hun verbonden. Op hun hoge hakken kan je ze van verre horen naderen. Volledig volgens de mode dragen ze allemaal een pashmina, meestal losjes om de hals gedrapeerd vanwege de stijgende warmte. Lachen vaak hevig om één van die welbekende bioscoopreclames, om aan het einde van die reclame wordt aan elkaar gemeld dat ze die wel ‘komisch’vonden. Bij de trieste gedeeltes van de film kan je hun de ritsen van de handtassen horen openen en vervolgens hoe de gemanicuurde handen vakkundig hun weg tussen de lipgloss, eyeliner en mascara naar de tissues zoeken. Als je dit in 50voudig meervoud hoort is het echt geen prettig geluid. Zeer storend zelfs, zeker wanneer je de film probeert de volgen.
Maar pas echt irritant wordt het wanneer ze zich aan jou gaan ergeren. In een van de film die ik heb bezocht presteerde zo’n bijgeplamuurde cafeïneverslaafde het zelfs om iemand die tijdens de film in lachen uitbarstte te rapporteren bij een van de bioscoopmedewerkers. Waarop de lachebek een lichtbundel uit de zaklamp in zijn snufferd gericht kreeg. Kijk dus uit met dit publiek, ze zijn gevaarlijker dan ze er misschien op het eerste gezicht uitzien…

De B.B.B.B. de Boerende Breezer en Bier Bezoekers. Heeft deze groep eigenlijk wel een verdere uitleg nodig? Vaak uitgerust met een alcoholpens, al bestaan ze ook in het doorgeschoten fitness type. Te herkennen aan de onmiskenbare lucht van alcohol vermengd met axe, of nog erger; oud zweet. Op de standaard bioscoopvraag ‘In welk dier veranderd Keizer Kuzco’wordt luidkeels de hele inhoud van de kinderboerderij opgedreund, om verbaasd te reageren wanneer het een lama blijkt te zijn. Mobieltjes worden massaal aangeschakeld wanneer de tekst ‘gelieve mobiele telefoons uit te zetten s.v.p.’op het scherm verschijnt en op de vraag om vooral niet te roken wordt er nog snel een sjekkie gedraaid, die al dan niet aangestoken wordt.
Luidkeels wordt er commentaar geleverd op de handelingen van de personages op het doek, opmerkingen die in zeldzame gevallen de mondhoeken doen krullen.

De L.B. de LacheBekken . Duidelijk te herkennen aan de hyena-achtige lachjes lopen zij in de bioscoop rond. Commentaar leverend op alles wat los en vast zit ploffen zijn steevast neer op de achterste rij stoelen, zonder überhaupt een blik te werpen op hun kaartje voor hun rij nummer. Vaak uitgerust met een zak M&M’s, die vaak een verhoogde meligheid tot gevolg hebben. Houden zich gedurende de film betrekkelijk rustig, al worden onderling natuurlijk wel de nodige kritische commentaren ingefluisterd. Deze groep is het meest storend voor de onzeker bioscoopbezoeker, die met grote vrees vreest dat hij/zij het onderwerp van gesprek is.
Dit zijn denk ik wel de drie hoofdgroepen wanneer het stoorzenders in de bioscoop betreft. Er zijn er natuurlijk wel meer, denk aan de druk telefonerende yuppen, aan de angsthazen die bij het minste geringste gaan gillen etc.
Ten slotte wil ik even melden dat ikzelf natuurlijk ook niet vrij van zonden ben, en zoals waarschijnlijk wel te verwachten is deel ik mezelf in bij de derde en laatste hoofdgroep. En aangezien commentaar leveren de beste methode is om de aandacht van jezelf weg te trekken blijf ik hier voorlopig wel mee doorgaan.